Μπορεί ο ΠΑΟΚ να πρόσθεσε φρέσκο αίμα στην ενδεκάδα του, να είδε νεοαποκτηθέντες να μπαίνουν άμεσα στον χορό για να χορέψουν, αλλά το φετινό σύνδρομο της Τούμπας κόντρα σε μικρομεσαίους αντιπάλους παρέμεινε ατόφιο και αναλλοίωτο.
Ο συνήθως συντηρητικός σε τέτοια ζητήματα Ράζβαν Λουτσέσκου έδωσε φανέλα βασικού στους δυο από τους τέσσερις ποδοσφαιριστές που ήταν ακόμα με τη… ζελατίνα. Τον τρίτο τον πέρασε ως αλλαγή, τον τέταρτο τον είχε στον πάγκο.
Είναι προφανές ότι ο Ρουμάνος θέλει να εντάξει τους καινούριους όσο γίνεται πιο άμεσα στο σύνολο. Έστω βίαια και σπασμωδικά, ακόμα κι αν μοιάζει με κίνηση απόγνωσης. Δεν έχει και πολλά περιθώρια βέβαια. Ο χρόνος πιέζει, οι λύσεις έχουν εκλείψει.
Ο Πένια έδειξε να επιβεβαιώνει τη λογική έλλειψη συγχρονισμού και οικειότητας με τους συμπαίκτες του. Αντίθετα ο Βιετέσκα έδεσε πιο γρήγορα με τον συμπατριώτη του, Κεντζιόρα, στο κέντρο άμυνας, έβγαλε σοβαρότητα, μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και MVP με την σωτήρια επέμβαση στο 99’ πάνω στον Όζμπολντ. Από την πλευρά του, ο Πέλκας ήταν δεδομένο ότι δε θα έχει θέματα εξοικείωσης. Χρειάζεται βέβαια να “βρεθεί” με τους υπόλοιπους.
Το φρεσκάρισμα του βασικού σχήματος βέβαια δεν άλλαξε την προσέγγιση και τα διαπιστωμένα προβλήματα που βγάζει ο ΠΑΟΚ σε τέτοια ματς. Άλλο ένα χαμένο πρώτο ημίχρονο χωρίς τελική εντός εστίας. Με ανούσια υψηλά ποσοστά κατοχής μπάλας, με τον Γιαννιώτα να εκτελεί με όλους τους τρόπους, με όλους τους διαθέσιμους χώρους.
Στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους, ο Δικέφαλος έβγαλε περισσότερη ένταση, είχε ευκαιρίες, επιβεβαίωσε στο 51’ ότι δεν έχει κανένα σέντερ φορ στο ρόστερ του. Βρήκε γκολ από τον Κεντζιόρα αλλά οι VARίστες είχαν σκοπό να σπάσουν το ρεκόρ χρόνου εξέτασης φάσης και να το ακυρώσουν.
Με το δεκάλεπτο κόψιμο του ρυθμού, ο ΠΑΟΚ έπρεπε να το ξαναπιάσει από την αρχή και να επιστρέψει στην εργοστασιακή ρύθμιση του Καμαρά. Άλλωστε η αλλαγή στον φουνταριστό επιθετικό κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι ίσως είναι προτιμότερο να μην υπάρχει κανένας εκεί. Κανένας λιπόψυχος και θλιβερός φορ σαν αυτούς που είναι διαθέσιμοι.
Το γκολ λοιπόν ήρθε με τον σωτήρα από την Γουϊνέα. Από εκεί και πέρα όμως…
Δε νοείται μια ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ να μην μπορεί να «τελειώνει» αυτού του είδους τα παιχνίδια. Δε νοείται να δημιουργείται τέτοιος συνεχής πανικός στο δικό του 1/3 μέχρι να ακουστεί το λυτρωτικό τελευταίο σφύριγμα. Δε νοείται να μην ξέρει να παίξει με τον χρόνο, να χάνει κατοχή και μπάλες. Δε νοείται να υπάρχουν τόσα κενά σε αυτό το χρονικό διάστημα, δε νοείται οι αντίπαλοι να φτάνουν με τόση ευκολία στην περιοχή του. Είναι απαράδεκτη αυτή η αγωνιστική συμπεριφορά που επιδεικνύεται σχεδόν σε κάθε τέτοιο ανάλογο φετινό ματς στην Τούμπα. Είτε στοιχίζει στο τέλος, είτε όχι.
