Ο ΠΑΟΚ οφείλει πια να εστιάσει πίσω του, όχι μπροστά του. Την παρτίδα πρώτα την σώζεις και μετά προσπαθείς να την κερδίσεις. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ντουπ! Γκουπ ! Και μετά αυτός ο διαπεραστικός ήχος που κάνουν τα δίχτυα όταν σπαρταράνε από την μπάλα.
Και μετά σιωπή. Σιγή. Απόλυτη σιγή. Διαπεραστική σιγή. Και μία αμφιβολία. Συνέβη όντως αυτό που μόλις είδαμε;
Το ευρηματικό χτύπημα κόρνερ του Ρότα, ακολούθησε μία στιγμή τελειότητας. Ένα θεϊκό άγγιγμα της μπάλας από τον Λαμέλα, αυτό εδώ που μάθαμε να λέμε σκροπ, μία υβριδική λέξη που στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα.
Η μπάλα τρελάθηκε, άρχισε να στριφογυρνάει σαν τρελή, καρφώθηκε με δύναμη στα δίχτυα του Κοτάρσκι -ένα γκολ που μπαίνει μια στο εκατομμύριο.
Μόνο που ο Έρικ Λαμέλα έχει ξαναβάλει γκολ που μπαίνει μία στο εκατομμύριο. Στο… σκρίνιο του έχει ήδη ένα βραβείο Πούσκας για γκολ της χρονιάς, στο τέλος της ίσως να ‘χει άλλο ένα!
Η δίκαιη ανταμοιβή ενός απόλυτα κυριαρχικού πρώτου μέρους για την ΑΕΚ -ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία του σε εντός έδρας ντέρμπι, ο ΠΑΟΚ δεν έμοιαζε τόσο αναιμικός, ασυνάρτητος, θολωμένος, ελλειμματικός, υποδεέστερος στο γήπεδο.
Η Τούμπα δεν αγρίεψε. Ούτε θύμωσε. Δεν γιουχάισε, ούτε σφύριξε. Δεν έβρισε, δεν απείλησε, μα ούτε βουβάθηκε. Αντιθέτως, πούλησε τρέλα.
Το πέταλο έδωσε ένα σύνθημα άλλων δεκαετιών, που θύμιζε παλιές, δύσκολες και όχι ευχάριστες, εποχές: «Πρωτάθλημα δεν παίρνουμε, στο Champions League δεν βγαίνουμε… τον ΠΑΟΚ μας λατρεύουμε, γι’ αυτό και ταξιδεύουμε, και όλους σας τρελαίνουμε».
Πολύ πριν τελειώσει η σεζόν, πολύ πριν τελειώσει η κανονική διάρκεια, πολύ πριν τελειώσει το ματς, πολύ πριν τελειώσει το ημίχρονο ακόμα, το λαϊκό ένστικτο οσμίστηκε, πρόβλεψε, αποδέχθηκε (;) ότι όλοι οι στόχοι εντός συνόρων πάνε να κάνουν φτερά, από Φλεβάρη μήνα.
Υπήρχε μία εύκολη δικαιολογία για αυτό το μονόπρακτο στο πρώτο μέρος, όπου ο ΠΑΟΚ απουσίασε από το γήπεδο. Η κούραση, η έλλειψη ενέργειας μετά το απαιτητικό παιχνίδι της Πέμπτης με την Ρεάλ Σοσιεδάδ και το κοπιαστικό ταξίδι.
Ναι, αλλά… όχι. Η εικόνα στην επανάληψη «έκαψε» μία βολική ασπρόμαυρη δικαιολογία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ.
