Ο ΠΑΟΚ απέδειξε σε όλους, μα πρώτιστα στον εαυτό του, ότι δεν ξόφλησε, είναι ακόμα εδώ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Μπορεί φέτος να έχει αρρυθμίες όλη την χρονιά. Μπορεί να υπολειτουργεί. Μπορεί ο χτύπος της να είναι ακανόνιστος -άλλοτε νευρικός και άλλοτε βραδύς.
Ωστόσο, διάολε, είναι η καρδιά των πρωταθλητών. Και σύμφωνα με την διαχρονική ρήση του Ρούντι Τομζάνοβιτς, «ποτέ κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την καρδιά των πρωταθλητών».
Μπορεί να είναι απλώς μια αναλαμπή. Μία έκλαμψη. Μπορεί στο τέλος της χρονιάς αυτή η ανατροπή να μην χρησιμεύσει πουθενά.
Μπορεί, όμως, από την άλλη να είναι μία κρύα, ωμή, στυγνή ρεβάνς.
Όπως η ΑΕΚ στάθηκε αφορμή -έμμεσα ή άμεσα- για να δηλητηριαστεί η σεζόν του ΠΑΟΚ με την τιμωρία του Ραζβάν Λουτσέσκου και τον αποκλεισμό στο κύπελλο, έτσι και οι ασπρόμαυροι ενδεχομένως να πάτησαν το κουμπί που θα προκαλέσει ανάφλεξη.
Παλιά γραμμάτια που εξοφλήθηκαν.
Κι όλο αυτό με τον πιο… ΠΑΟΚ τρόπο.
Μέχρι εκείνη την στιγμή που ο Γιάννης Μιχαηλίδης οραματίζεται αυτή την 40άρα μπαλιά ακριβείας και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας κάνει την μπάλα κομπολόι, αναγκάζοντας κάποιους στην OPAP Arena να χειροκροτήσουν δειλά, ο ΠΑΟΚ μοιάζει με ναυαγό στην μέση του ωκεανού που ψάχνει από κάπου να πιαστεί.
Φτηνά, ερασιτεχνικά λάθη, δύο ανεπίτρεπτα εύκολα «δώρα» που προσφέρουν έτοιμα ισάριθμα γκολ στον αντίπαλο, επιπολαιότητες, ασυνεννοησίες, ραθυμία, εικόνα ομάδας που έδειχνε ότι παίζει για πρώτη φορά μαζί και το μόνο που σκέφτεται είναι οι καλοκαιρινές διακοπές.
Για περίπου μία ώρα, η ΑΕΚ του φαινόταν ψηλή, επειδή εκείνος την κοιτούσε γονατιστός. Μόλις στάθηκε στα πόδια του, μόλις την κοίταξε στα μάτια, μόλις της έριξε το πρώτο χτύπημα κατάλαβε ότι ήταν πολύ πιο εύθραυστη πνευματικά από ότι εκείνος.
