Εκ των πραγμάτων, η fast track διαδικασία των Play Off στο φινάλε μιας κουραστικής σεζόν έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις. Κανείς δεν μπορεί να περιμένει μεγάλες εντάσεις και ενέργεια, κανείς δεν μπορεί να περιμένει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Ακόμα και η πνευματική διαύγεια και συγκέντρωση έχουν πλέον μικρά αποθέματα στα κεφάλια των πρωταγωνιστών. Η αποφυγή του λάθους στο δικό σου μισό γήπεδο είναι ίσως πιο σημαντική από μια στιγμή παραγωγικής διαδικασίας στο άλλο μισό. Πρώτα κοιτάς το κόστος και μετά το κέρδος. Ακριβώς γιατί δεν έχει τα ίδια περιθώρια διόρθωσης.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, με τη συμπλήρωση του πρώτου γύρου, ο ΠΑΟΚ έχει να επιδείξει τα πιο απογοητευτικά, τα πιο κουραστικά, τα πιο εξόφθαλμα, αχρείαστα και ολέθρια (κυρίως) ατομικά λάθη. Λάθη που σκοτώνουν την ομάδα, λάθη που τη βάζουν με την πλάτη στον τοίχο.
Το πρώτο γκολ που δέχθηκε ο Δικέφαλος στην post season ήταν από ασίστ του Ζίβκοβιτς, το δεύτερο από τακουνάκι του Μπάμπα. Το τρίτο ήταν… εργόχειρο του Μιχαηλίδη, το τέταρτο δωρεά του Βιετέσκα, το πέμπτο από τον ίδιο τον Βιετέσκα. Πώς δηλαδή μπορεί μια ομάδα να ανταπεξέλθει κάθε φορά όταν βάζει μόνη της την πλάτη της στον τοίχο.
(Και) Απόψε στο ΟΑΚΑ, για ένα ολόκληρο ημίχρονο δεν υπήρχαν φάσεις, δεν υπήρχαν καθαρές ευκαιρίες. Ο ΠΑΟΚ δεν απειλήθηκε (ούτε απείλησε βεβαίως), κι όμως μπήκε στα αποδυτήρια με δυο γκολ στο κεφάλι και βγήκε με ένα ακόμα.
Γιατί ο Βιετέσκα έκανε πρώτα το ακατανόητο, μετά έκανε το άτυχο, και για να ολοκληρώσει το σετ, έχασε τη μάχη του αέρα από τον Σφιντέρσκι για το 3-0. Σιγά μη δεν πετύχαινε άλλωστε γκολ πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ στην πρώτη του εμφάνιση εναντίον της…
Προφανώς η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου δεν έθελξε με το ποδόσφαιρό της. Δεν έθελξε όμως ούτε στην OPAP Arena, ούτε στην Τούμπα με τον Ολυμπιακό. Απλά εκεί έγινε η δουλειά. Αυτό δηλαδή που έχει την πρώτιστη σημασία αυτήν την περίοδο. Αυτό που δεν μπορεί να επιτυγχάνεται – ή τουλάχιστον δεν μπορεί να επιτυγχάνεται συνέχεια – με τόσα σοβαρά λάθη. Δεν είναι κάθε μέρα της… Αγιά Σοφιάς.
