Ο φετινός ΠΑΟΚ σχεδόν σε κάθε ταξίδι του θυμίζει -μέρες που είναι- την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το ημερολόγιο έδειχνε 15 Νοεμβρίου και η κίνηση του έμοιαζε με ένα τελευταίο χαρτί. Μία απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ένα καράβι που πήγαινε ολοταχώς προς τα βράχια, με τον καπετάνιο του αναγκασμένο να παρακολουθεί από απόσταση λόγω τιμωρίας.
Είπε πολλά. Μα το πιο σημαντικό ζήτημα το όποιο έθιξε ως τακτική ανορθογραφία αυτού του γκρουπ ήταν τούτο: «Σε θέματα τακτικής η ομάδα δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το να χάνει την μπάλα και να μην βλέπει τον αντίπαλο να φτάνει στην περιοχή της.
Δεν διαχειριζόμαστε καλά το τρανζίσιον και μας δημιουργεί εκνευρισμό, κινδυνεύει η εστία μας. Πρέπει να βελτιώσουμε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι θέμα προσώπων, είναι συνολικό πρόβλημα. Έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα της ομάδας μέσα στο γήπεδο».
Ακριβώς πέντε μήνες μετά, με το ρολόι στο ΟΑΚΑ να σημαδεύει το 41ο λεπτό, ο ΠΑΟΚ κερδίζει φάουλ σε καλή θέση, τόσο για απευθείας εκτέλεση, όσο και για σέντρα.
Ο Ζίβκοβιτς σκέφτεται την συρτή παράλληλη πάσα, μοιάζει με κομπίνα που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε κάποια προπόνηση. Το σχέδιο όμως πάει στραβά. Το σουτ του Κωνσταντέλια εξοστρακίζεται στα κορμιά και 18 δευτερόλεπτα αργότερα, η μπάλα αναπαύεται για δεύτερη φορά στα δίχτυα του Κοτάρσκι, το ματς με τον Παναθηναϊκό έχει ουσιαστικά τελειώσει.
Από την στιγμή που χάθηκε η κατοχή, ο Σιώπης διανύει το μισό γήπεδο ανενόχλητος. Κανείς δεν λερώθηκε, κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει μαρκάρισμα καθυστέρησης, ένα επαγγελματικό φάουλ, κάτι.
Αυτά τα 18 δευτερόλεπτα είναι μία «φωτογραφία» της φετινής αμυντικής συμπεριφοράς του ΠΑΟΚ. Μιας λειτουργίας που δεν βελτιώθηκε ποτέ κατά την διάρκεια της σεζόν, όσα σχήματα κι αν άλλαξαν, όσα πρόσωπα κι αν χρησιμοποιήθηκαν.
