Λένε πως την ιστορία, την γράφουν οι… τρελοί. Και μάλλον έχουν δίκιο, αν καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε τι κατάφερε φέτος, η ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Οι δρόμοι Χατζόπουλου – Καντσελιέρι συναντήθηκαν, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, που οδήγησε τον ΠΑΟΚ σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, μετά από 29 χρόνια.
Αν στο ξεκίνημα της σεζόν που διανύουμε, έλεγες σε κάποιον πως ο Δικέφαλος θα φτάσει στην τελική φάση του FIBA Europe Cup και θα έκλαιγε κόσμος για ένα εισιτήριο στο «Παλατάκι», θα γελούσε. Και δικαιολογημένα αν αναλογιστούμε ότι υπήρχαν στην διοργάνωση ομάδες με πενταπλάσιο έως και δεκαπλάσιο μπάτζετ.
Κανένας λογικός μπασκετικός συνειρμός δεν επέτρεπε να σκεφτείς, πως θα μπορούσε αυτή η ομάδα να ξεπεράσει τόσα και τόσα εμπόδια, να αποκλείσει τη Σολέ και να διεκδικεί ένα τρόπαιο με αντίπαλο την Μπιλμπάο. Αποδεικνύεται στην πράξη πως η συντηρητική σκέψη, δεν αποτελεί οδηγό επιτυχίας. Αντίθετα, η σκληρή δουλειά, η γνώση του εταιρικού μάνατζμεντ, η πίστη στην επίτευξη ενός στόχου, το οικογενειακό κλίμα και το νοικοκυριό, μπορούν να σε οδηγήσουν σε… παραδείσους που δεν είχες καν ονειρευτεί.
Σε ένα τέτοιο… παράδεισο, οδηγήθηκε φέτος η ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Με υπομονή, σκληρή δουλειά και την πατρική φροντίδα του Θανάση Χατζόπουλου, ο Δικέφαλος έφτασε να διεκδικεί το 3ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας του. Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση του δεύτερου τελικού. Η ήττα των 7 πόντων στην Ισπανία, μπορεί να αποδειχθεί μικρή για τον Καντσελιέρι και τους παίκτες του, μπορεί να αποδειχθεί και μεγάλη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Βασιλόπουλου με ένα κλικ ΕΔΩ.
