Μία συγκλονιστική βραδιά, ένα ανεπανάληπτο ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ο ΠΑΟΚ «άγγιξε» το τρόπαιο, όμως δεν μπόρεσε να κάνει ακόμη ένα μπασκετικό «θαύμα». Γράφει η Όλγα Χιονίδου.
Το FIBA Europe Cup ολοκληρώθηκε για τον ΠΑΟΚ mateco, αφήνοντας γλυκόπικρες αναμνήσεις. Μία διαδρομή που ξεκίνησε με δυσκολίες, συνεχίστηκε με πάθος, πίστη και υπερβάσεις, ολοκληρώθηκε με μια μεγαλειώδη προσπάθεια κι ένα πικρό φινάλε. Οι παίκτες του Μάσιμο Καντσελιέρι δεν κατάφεραν να στεφθούν πρωταθλητές, κατάφεραν όμως κάτι που συχνά αξίζει περισσότερο από ένα τρόπαιο: να εμπνεύσουν, να ενώσουν, να γεμίσουν ξανά το Παλατάκι με περηφάνια.
Μια ομάδα που ξεκίνησε χωρίς πολλές προσδοκίες, μετατράπηκε σε σύμβολο μαχητικότητας. Μέσα από κάθε νίκη, κάθε ανατροπή, κάθε στιγμή που έμοιαζε χαμένη αλλά τελικά γυρνούσε υπέρ του ΠΑΟΚ, γεννιόταν κάτι μεγαλύτερο: η ελπίδα και η προσμονή για το… ακατόρθωτο. Οι παίκτες συσπείρωσαν όλο τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, μάζεψαν χιλιάδες ανθρώπους στις εξέδρες και ακόμη περισσότερους μπροστά στις οθόνες. Δεν ήταν απλά ένας τελικός, ήταν μια υπόσχεση πως το μπάσκετ του ΠΑΟΚ είναι ακόμα εδώ, ζωντανό, δυνατό και παθιασμένο.
Ο κόσμος έπαιξε άμυνα, μαζί με την ομάδα. Δημιούργησαν μία ασύλληπτη ατμόσφαιρα, που όμοιά της δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος. Ο ΠΑΟΚ το ήθελε, το διεκδίκησε μέχρι τέλους, αλλά στις λεπτομέρειες φάνηκε πως η Μπιλμπάο ήταν καλύτερη. Αν το πρώτο ματς δεν έδωσε «ασφαλή» συμπεράσματα, το δεύτερο ήταν αμείλικτο. Οι Βάσκοι αποδυνάμωσαν το «όπλο» του Δικεφάλου, τον έκαναν να μοιάζει… άστοχο.
Η Μπιλμπάο μπορεί να πήρε το τρόπαιο, αλλά ο ΠΑΟΚ πήρε κάτι βαθύτερο: τον σεβασμό των αντιπάλων του, την αναγνώριση των ουδέτερων, την αναγέννηση της σχέσης του με τον κόσμο του. Έχασε το τρόπαιο, κέρδισε όμως τον θαυμασμό. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι έβαλε ξανά τον σπόρο της ελπίδας. Κι αυτό δεν μπορεί να του το πάρει κανείς.
Το ευρωπαϊκό όνειρο «έσβησε», αλλά άφησε πίσω του σπίθες, που μπορούν να ανάψουν τη φωτιά για το αύριο. Ο Δικέφαλος δεν κατέκτησε το τρόπαιο, αλλά κατέκτησε κάτι πιο σπάνιο: τον λόγο να κοιτάει μπροστά με αισιοδοξία.
Δεν ήταν απλώς μια συμμετοχή σε έναν τελικό. Ήταν μια υπενθύμιση πως όταν υπάρχει πίστη, σχέδιο και πάθος, τα όρια ξεπερνιούνται. Ο ΠΑΟΚ απέδειξε πως δεν χρειάζεται να σηκώσεις την κούπα για να είσαι νικητής στις καρδιές των ανθρώπων. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε από το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και την αποθέωση στους παίκτες και τον προπονητή για την τιτάνια προσπάθεια.
Το Παλατάκι γέμισε με παιδιά που για πρώτη φορά είδαν τον ΠΑΟΚ να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη. Με εφήβους που άφησαν τα κινητά στην άκρη για να φωνάξουν. Με παλιούς που δάκρυσαν από περηφάνια. Με οικογένειες, με φίλους, με ανθρώπους που ένιωσαν ξανά ότι κάτι τους ενώνει.
Ίσως τελικά αυτή να ήταν η μεγαλύτερη νίκη. Όχι αυτή του σκορ, αλλά αυτή της ελπίδας. Το κίνητρο δόθηκε. Η σπίθα άναψε. Και τώρα, η φλόγα πρέπει να μείνει «ζωντανή».
Το ταξίδι τελείωσε, αλλά το μονοπάτι μόλις άνοιξε. Και όπως συμβαίνει πάντα στον ΠΑΟΚ, κάθε ήττα γίνεται «καύσιμο». Γιατί αυτή η ομάδα, αυτός ο κόσμος, αυτή η ιδέα… δεν σταματούν ποτέ.
