Όλα πήγαν κατ’ ευχήν στην τελευταία πράξη μιας δύσκολης σεζόν για τον ΠΑΟΚ και μιας τεράστιας καριέρας του Αντρέ Βιεϊρίνια. Το χρειάζονταν αμφότεροι, τους το χρωστούσε η ιστορία και η προσπάθεια που έκαναν.
Εν αρχή ήταν το αγωνιστικό που είχε προτεραιότητα για όλους μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου δεν είχε διάθεση για αλχημείες και πειράματα. Έβαλε αυτούς που τράβηξαν το κουπί στα Play Off, πήρε από αυτούς όσα μπορούσαν και είχαν αποθέματα να δώσουν. Αποφασιστικότητα, πείσμα, πάθος.
Απέναντι σε ένα άδειο κουφάρι όπως η ΑΕΚ μεν, αλλά σε έναν καθοριστικό “τελικό” 3ης θέσης. Μιας θέσης που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δίνει πολύτιμα χρονικά περιθώρια αλλά και Europa League στον ΠΑΟΚ της νέας περιόδου.
Μια γκολάρα του Γιάννη Μιχαηλίδη με το δεξί του πόδι ήταν αρκετή να διώξει τον όποιο κίνδυνο, την όπουα αρνητική σκέψη, το όποιο άγχος στους γηπεδούχους. Δεν το απαιτούσε η μέρα. Ήθελε ηρεμία, χαρά, χαμόγελα και καλή διάθεση ενόψει των όσων έπονταν.
Το 87ο λεπτό ήταν όταν ο ΠΑΟΚ πέτυχε το δεύτερο και το πιο σημαντικό γκολ της βραδιάς. Ο εμβληματικός αρχηγός του πατούσε για τελευταία φορά το χορτάρι της Τούμπας. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.
Η συγκίνηση, τα δάκρυα, τα τελευταία λόγια, ο τελευταίος αποχαιρετισμός, η τελευταία αποθέωση από την κερκίδα. Ευχαριστούμε για όλα Αντρέ.
