Από μικρός έδειχνε ότι έχει στόχο να ξεχωρίσει. Δεν ήταν ποτέ ο πιο γρήγορος ή δυνατός, αλλά ήταν πάντα ο πιο αποφασισμένος. Και η αποφασιστικότητα έγινε ταυτότητα. Μεγάλωσε λίγα μόλις λεπτά από το γήπεδο της Έβερτον. Στα 9 του εντάχθηκε στην ακαδημία και έκτοτε κάθε βήμα του συνδέθηκε με το «μπλε» της πόλης. Έμοιαζε με παραμύθι, το παιδί της πόλης να γίνεται ο ήρωάς της. «Το να παίξω για την ομάδα της γειτονιάς μου ήταν όνειρο. Αλλά το να το κάνω μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους, ήταν ανεκτίμητο». Κάνει μία στιγμιαία παύση, αναζητώντας τις σωστές λέξεις. «Πάντα, όμως, ένιωθα ότι ανεξάρτητα από το πόσο καλά έπαιζα, τα πράγματα απλά δεν θα πήγαιναν όπως ήθελα». Οι πρόσθετες απαιτήσεις του να είσαι παιδί σε έναν σύλλογο της πατρίδας σου τόσο παθιασμένο και ιστορικό όσο η Έβερτον, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας έντονα εξαντλητικής περιόδου, ήταν ένα βάρος που ο Τζόντζο Κένι έπρεπε να φέρει εις πέρας και να διαχειριστεί διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
«Νομίζω ότι επειδή ήμουν από εκεί, ήξερα και αγαπούσα τον σύλλογο, έπαιρνα τα πάντα πιο προσωπικά. Ειδικά μετά από μια ήττα, δεν μπορούσες πραγματικά να ξεφύγεις από αυτό». Σε κάθε μεγάλη στιγμή, αν κοιτάξει καλά στο βάθος, θα βρει πάντα ένα βλέμμα που περιμένει. Το 2014 σήκωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U17 με την Αγγλία, σημειώνοντας μάλιστα γκολ στον ημιτελικό. Ήταν μια από τις πρώτες φορές που πανηγύρισε, «ψάχνοντας» το βλέμμα του πατέρα του στην εξέδρα. «Μπορούσα να τον δω κι έτσι του έκανα ένα… νεύμα. Τα βλέμματα στράφηκαν πάνω του. «Δύσκολα σκοράρω, οπότε όταν το κάνω σημαίνει πολλά για μένα, ειδικά για τον πατέρα μου που είναι εκεί. Τον εντόπισα στο πλήθος. Ήταν μια μεγάλη στιγμή. Γνωρίζοντας ότι ο Γκάρμπατ και ο Μπάρκλεϊ κέρδισαν αυτό το τουρνουά όταν ήταν στην ηλικία μου, σου δίνει ελπίδα και την πεποίθηση ότι μπορούμε να τους μιμηθούμε».
Έκτοτε ήρθε μία σειρά δανεισμών σε Γουίγκαν Αθλέτικ, Όξφορντ Γιουνάιτεντ, Σάλκε και Σέλτικ. Για το σκωτσέζικο σύλλογο ο δανεισμός του χωρούσε μία βαθύτερη ανάγνωση. «Ο ξάδερφός μου έχει οικογένεια από τη Γλασκώβη που είναι μεγάλοι οπαδοί της Σέλτικ. Όταν ήμουν νεότερος, συνήθιζα να έχω τα κιτ και τις αθλητικές φόρμες. Όλοι γνωρίζουν ότι η Σέλτικ είναι ένας τεράστιος σύλλογος. Η οικογένειά του ερχόταν στο Λίβερπουλ και τους ήξερα καλά. Όταν υπέγραψα, ήταν μεγάλη υπόθεση για τους ανθρώπους στην οικογένεια και ειδικά για μένα να έρθω σε έναν μεγάλο σύλλογο όπως αυτός». Η Σέλτικ με τη σειρά της γνώριζε καλά ποιον έπαιρνε. «Είναι πάντα καλό να βλέπεις ένα φρέσκο πρόσωπο στην ομάδα. Ο Κένι φωτίζει τα πρωινά μας με καλή διάθεση. Είναι ένας καλόπιστος δεξιός μπακ. Παρακολουθήσαμε την καριέρα του. Κατά την περίοδο του lockdown, όταν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε άφθονο γερμανικό ποδόσφαιρο και εκείνος αγωνιζόταν στη Σάλκε, σκεφτήκαμε ότι έδειξε άφθονη ποιότητα, χαρακτήρα και ενθουσιασμό για το παιχνίδι. Νομίζουμε ότι θα τα φέρει όλα αυτά εδώ». Εξ ου και η προθυμία τους να τον ρίξουν στη «μάχη» μόλις 48 ώρες μετά την άφιξή του στην ομάδα, δηλώνοντας με βεβαιότητα: «Με αυτόν να προπονείται εδώ, είμαστε σίγουροι ότι είναι πανέτοιμος».
«Πέρασα και δύσκολες περιόδους. Είχα σκαμπανεβάσματα, αλλά παρέμεινα συγκεντρωμένος και δούλεψα πολύ για να επιστρέψω».
Η Έβερτον τον ξανακάλεσε πίσω, ωστόσο, είτε αποκτούσε το ρόλο που ονειρευόταν είτε όχι, ο Τζόντζο Κένι ήταν ήδη νικητής γιατί ξεπέρασε την αμφιβολία, το «θόρυβο» γύρω του, κρατώντας ακέραιο το παιδί από το Κίρκντειλ μέσα του. «Ένιωσα ότι ήμουν έτοιμος για μια αλλαγή. Έτοιμος να γίνω άντρας και προσωπικότητα από μόνος μου. Για να το κάνω αυτό, έπρεπε να φύγω από την Αγγλία και τη ζώνη άνεσής μου. Λατρεύω τα 16 χρόνια που πέρασα στην Έβερτον από τότε που ήμουν νέος και λατρεύω επίσης τη συνύπαρξή μου με τον Φρανκ Λάμπαρντ. Η Χέρτα Βερολίνου ήταν εξαιρετική επιλογή. Το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνεις είναι να φύγεις από το σπίτι σου. Ειδικά για μένα, γιατί ήμουν λίγο homebird! Μπαίνοντας σε αποδυτήρια όπου δεν μιλάς τη γλώσσα, σκέφτεσαι ότι έχεις δύο επιλογές: να βυθιστείς ή να κολυμπήσεις. Στην αρχή δεν είναι ποτέ εύκολο να μετακομίζεις σε μία διαφορετική πόλη. Δεν ξέρεις ούτε πώς να κινηθείς και εγώ ήμουν πολύ Άγγλος! Ακόμα και στα μικρά πράγματα – όπως το πώς όλοι περιμένουν τους πεζούς μόλις εμφανιστεί η πράσινη ένδειξη στο φανάρι για να περάσουν το δρόμο. Η γλώσσα ήταν επίσης μία μεγάλη δυσκολία, αλλά είμαι σε καλή… φάση».
Σαν να ήταν σκηνοθετημένο, ο 19χρονος αμυντικός μέσος Μπράντλεϊ Ιμπραχίμ που άφησε την Άρσεναλ τον περασμένο Οκτώβριο για ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα του, περνά μπροστά από τον Τζοντζο Κένι, ανταλλάσσοντας μαζί του έναν διακριτικό χαιρετισμό. Ο Κένι δείχνει προς τον νεαρό και λέει: «Τέλειο παράδειγμα». «Το εννοούσα. Ήταν ένα παιδί που ήρθε έτοιμο να αγκαλιάσει την πρόκληση που του παρουσιάστηκε μπροστά του. Το να κατανοείς τι απαιτείται από εσένα ως επαγγελματία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην αρχή».
Ο Φρανκ Λάμπαρντ είχε δηλώσει πως «δούλευε αθόρυβα, με επαγγελματισμό και πείσμα για να επιστρέψει στην ενδεκάδα της Έβερτον». Ο Νιλ Λένον, όταν τον παρουσίασε στη Σέλτικ, τον χαρακτήρισε «έμπειρο νεαρό Άγγλο με σκληράδα και πνευματική ανθεκτικότητα. Είναι ένα λαμπρό παλικάρι, ένα απόλυτο διαμάντι. Απλά δεν μπορώ να μιλήσω αρκετά καλά γι’ αυτόν ως άτομο. Είναι τόσο ενθουσιώδης. Μου άρεσε να τον προπονώ και θα έφτανα στο σημείο να πω ότι είναι ίσως ο παίκτης που μου έδωσε μεγαλύτερη απόλαυση από οποιονδήποτε άλλο στη θητεία μου. Τα έφερνε όλα, κάθε μέρα. Είχε τέτοιο ζήλο για το παιχνίδι και την προπόνηση. Εάν μια προπονητική μέρα δεν εξελισσόταν ιδανικά, θα ήταν αυτός που θα έλεγε «έλα, πρέπει να ενεργοποιηθούμε εδώ» και θα έφερνε τους ανθρώπους στο πλευρό του με ένα χαμόγελο και έναν υπέροχο τρόπο». Στην Χέρτα Βερολίνου, ο Μάρκους Γκίσμπολ μίλησε για έναν ποδοσφαιριστή που «φέρνει ενέργεια, σταθερότητα και καθοδήγηση στους νεότερους». Εκείνος απαντά πως του αρέσει να κάνει απλά πράγματα. «Να παίζεις ποδόσφαιρο, να πηγαίνεις για καφέ, να είσαι όσο το δυνατόν πιο χαλαρός».
Ίσως το ποδόσφαιρο να είναι για κάποιους απλώς παιχνίδι. Για τον Τζόντζο Κένι, όμως, παραμένει οικογενειακή υπόθεση. Από τις πρώτες του προπονήσεις στα τοπικά γήπεδα του Κίρκντειλ, με τον πατέρα του να τον παρακολουθεί από την κερκίδα, μέχρι εκείνη την αλησμόνητη στιγμή που σκόραρε με την εθνική U17 και γύρισε αυθόρμητα να τον χαιρετήσει. Όλα «χτίστηκαν» πάνω σε μια σχέση εμπιστοσύνης, στήριξης και άνευ όρων αγάπης. Όταν μιλούσε για την απόφασή του να αποχωρήσει από την Έβερτον, τη «μεγάλη του αγάπη», ανέφερε πως «μερικές φορές στη ζωή και στο ποδόσφαιρο χάνεις την πίστη, αλλά αν έχεις γύρω σου τους σωστούς ανθρώπους, όπως είχα εγώ, τότε τα βρίσκεις όλα ξανά. Κι όταν κατάφερε να αγοράσει σπίτι στους γονείς του, παραδέχτηκε ότι «ήταν πάντα το μεγαλύτερο μου όνειρο. Αν εγώ ήμουν καλά, κι εκείνοι ήταν καλά. Αν εγώ έπεφτα, έπεφταν μαζί μου. Ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Με υποστηρίζουν καθημερινά με τόση ενέργεια, συμμετέχουν σε όλα από τότε που ξεκίνησα στην Έβερτον όταν ήμουν εννέα. Όταν ήμουν αδιάθετος, δεν ήταν καλά. Οι γονείς και η αδελφή μου πάντα μου έδιναν καθοδήγηση και υποστήριξη».
Με κάθε γκολ, κάθε σέντρα, κάθε κίνηση μέσα στην περιοχή, δείχνει πως δεν είναι άλλο ένα «ταλέντο». Είναι άνθρωπος με στόχο, με παρελθόν, με ρίζες. Κάποιοι παίκτες μετρούν καριέρες με τίτλους και στατιστικά. Ο Τζόντζο Κένι, όμως, μετρά τη δική του με πρόσωπα. Με τον πατέρα που τον πίστεψε, την οικογένειά του που στάθηκε στο πλευρό του. Δεν είναι απλώς άλλος ένας δεξιός μπακ με καλό αγωνιστικό πακέτο. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που, όσο κι αν «κυνηγά» τη μεγάλη σκηνή, παραμένει ριζωμένος στην Αγγλία. Εκεί που η μπάλα δεν ήταν καριέρα, αλλά όνειρο. Αυτό είναι που τον κάνει διαφορετικό. Σε έναν κόσμο γεμάτο νούμερα, ο Τζόντζο Κένι παίζει ακόμα για εκείνους που του έμαθαν να αγαπά, όχι απλώς για να κερδίζει, γιατί πίσω από τον Τζόντζο Κένι, υπάρχει ένα παιδί από το Κίρκντειλ. Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το μυστικό που κάνει την πορεία του τόσο αυθεντική, τόσο ανθρώπινη.
