Υπάρχει μόνο μια στιγμή στην οποία μπορείς να φτάσεις έγκαιρα. Αν δεν είσαι εκεί, είσαι είτε πολύ νωρίς είτε πολύ αργά.
Δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα. Είναι ένα εμπειρικό θεώρημα του Πυθαγόρα της μπάλας, Γιόχαν Κρόιφ, που ταιριάζει γάντι σχεδόν παντού.
Στην ζωή δεν μπορείς να ζεις με υποθετικούς λόγους και φανταστικά σενάρια, αλλά αν στα τρία τελευταία λεπτά, ο ΠΑΟΚ κρατούσε αυτό το +10 που με τόσο κόπο είχε αποκτήσει απέναντι στην Μπιλμπάο, τότε όλα θα ήταν αλλιώς.
Θα είχε ένα ευρωπαϊκό τρόπο περισσότερο. Δικό του. Για πάντα.
Και θα είχε κάπου να πατήσει. Κάπου να χτίσει.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως αν στην κούπα είχε μπει ασπρόμαυρη κορδέλα, ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας δεν θα κουνούσε μαντίλι.
Τουλάχιστον έτσι είχε εκμυστηρευτεί σε κάποιους κοντινούς του ανθρώπους.
Θα ήταν ο αρμός για να συγκολληθούν όλα τα κομμάτια του παζλ. Τουλάχιστον, τα πιο σημαντικά.
Λίγο μετά την απόφαση του Μάσιμο Καντσελιέρι να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, ο ΠΑΟΚ μετρά απώλειας.
Ο Φρανκ Μπάρτλεϊ ανακοινώθηκε επίσημα από την ΑΕΚ.
Ο Ρόκι Κρούζερ ανακοινώθηκε από τον Πανιώνιο.
Ο Δημήτρης Κατσίβελης πολιορκείται από την ΑΕΚ.
Οι υπόλοιποι περσινοί ξένοι μοστράρουν την υπεραξία που απέκτησαν από την περσινή ονειρική χρονιά.
Ακόμα και αν ο Δικέφαλος θέλει να τους κρατήσει, πρέπει να κάνει overpay. Να πληρώσει περισσότερο από ότι ίσως αξίζουν, ίσως δεν είναι ακόμα έτοιμος για τέτοια.
Ο ΠΑΟΚ έπεσε θύμα της ίδιας του της επιτυχίας. Έκανε ένα αθλητικό αμάρτημα, που πολλές φορές μοιάζει με ύβρη.
Λένε πως στον αθλητισμό δεν μπορείς να παραλείψεις βήματα εξέλιξης. Δεν γίνεται από εκεί που μετράς και το τελευταίο ευρώ / δολάριο, να παίζεις ευρωπαϊκούς τελικούς και να ξαναζείς μεγαλεία της δεκαετίας του ’90’, χωρίς ενδιάμεση κατάσταση.
Χωρίς σταδιακή εξέλιξη.
