Ακαδημαϊκά υποστηρίζεται πως υπάρχουν περίπου 10 με 12 χιλιάδες μικρά παιδιά στο σύστημα ανάπτυξης νέων του ποδοσφαίρου, αλλά από εκείνους που εισέρχονται στις ακαδημίες στην ηλικία των 9 ετών, λιγότερο από το 0,5% θα έχει την ευκαιρία να ζήσει το όνειρο του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Για τον Γκρεγκ Τέιλορ η πίεση του να βρίσκεται κάτω υπό το καθεστώς αυτών των συνθηκών ήταν έντονο. Έχοντας ενταχθεί σε μία τοπική ομάδα στα 6 του, εντοπίστηκε από τη Ρέιντζερς που τον έκανε δικό της και αναμενόμενα η μετάβαση από την ποδοσφαιρική του βάση σε μία επαγγελματική ακαδημία, προσέθεσε εξτρά πίεση σε εκείνον και τον περίγυρό του. «Υπήρχε μεγάλη πίεση. Οι γονείς σου είναι τόσο απελπισμένοι για σένα να τα καταφέρεις κι εσύ με τη σειρά σου… απελπισμένος για μία προσωπική επιτυχία. Αλλά νομίζω ότι το πιο δύσκολο όταν είσαι σε μία επαγγελματική ακαδημία νέων είναι παράλληλα με την πίεση να προσπαθείς να μείνεις εσύ και να απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο».
Στα μάτια ενός παιδιού ο κόσμος καταρρέει μόλις νιώσει ανεπαρκές και εκείνος βίωσε αυτή τη στιγμή νωρίς. Η Ρέιντζερς, ο σύλλογος που του είχε δώσει την πρώτη του ελπίδα, του έδειξε την πόρτα της εξόδου. Στο σημείο που για τους υπόλοιπους τελειώνει το όνειρο, για εκείνον άρχισε η σιωπηλή αντεπίθεση για να «χτίσει» κάτι πολύ μεγαλύτερο από μία καριέρα. Τον εαυτό του. «Νομίζεις ότι ο κόσμος σου καταρρέει και αυτό είναι το τέλος του να γίνεις ποδοσφαιριστής. Τα παιδιά είναι πολύ αποφασιστικά και δεν ήμουν διαφορετικός, μέσα σε μια μέρα περίπου, ήμουν αρκετά καλά σε ψυχολογικό επίπεδο από αυτό που περίμενα μετά από μία τέτοια εξέλιξη και ανυπομονούσα για το ποια θα ήταν η επόμενη πρόκλησή μου. Ήμουν ευγνώμων στην Κιλμάρνοκ επειδή απάντησαν άμεσα στα τηλεφωνήματά μας και μου έδωσαν την ευκαιρία να έρθω και να προπονηθώ τόσο σύντομα μετά από αυτό που έγινε. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γινόταν εάν δεν είχα αυτή την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων. Ήμουν πολύ τυχερός. Έλαβα σημαντική υποστήριξη από την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που καταλάβαιναν πώς είναι να διαχειρίζεται μία τέτοια απόρριψη σε τόσο μικρή ηλικία.
Το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει είναι ότι θα υπάρξουν περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες στο ποδόσφαιρο, αλλά η ουσία είναι στο να αντιδράς στις αποτυχίες με θετικό τρόπο και να κρατάς τα καλά. Αν μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό το σκεπτικό, τότε η ποδοσφαιρική σου καριέρα θα φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις τον εσωτερικό σου κύκλο, μένοντας μακριά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τον εξωτερικό θόρυβο και ούτω καθεξής. Να εμπιστεύεσαι τα παιδιά με τα οποία είσαι στην ομάδα, τον προπονητή σου ή το προπονητικό σου επιτελείο και μετά την οικογένεια, τους φίλους, τον συνεργάτη σου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σημαντικοί για αυτά τα πράγματα, επειδή είναι αυτοί των οποίων τις απόψεις εκτιμάς πραγματικά και λαμβάνεις υπόψιν σου».
Αφού υπέγραψε με την Κιλμάρνοκ και διατηρήθηκε στο δυναμικό της, ο Τέιλορ κατάλαβε ότι ήταν μια ακόμη πρόκληση με διαφορετικά εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν. «Παντού συναντάς εμπόδια διαφορετικής φύσεως. Υπήρχαν πολλοί διαφορετικοί προπονητές στην πρώτη ομάδα και πολλοί από αυτούς δεν μου άρεσαν πραγματικά. Έβλεπα άλλους παίκτες να προπονούνται με την πρώτη ομάδα και εγώ όχι. Χρειάστηκε χρόνος για να με εμπιστευθούν. Ο Στιβ Κλαρκ, ο τελευταίος προπονητής όταν έληγε το συμβόλαιό μου το καλοκαίρι, ευτυχώς μου έδωσε την ευκαιρία. Νομίζω ότι το να έχεις μια καλή σχέση με τον προπονητή σου είναι σημαντικό, αλλά νομίζω ότι η επιτυχία με τον εκάστοτε τεχνικό γεννά αυτή τη σχέση πιο γρήγορα. Πρέπει να κερδίζεις παιχνίδια, κάτι που προφανώς φέρνει χαρά στους φιλάθλους και επιφέρει ηρεμία στη σχέση που θα χτίσεις με τον προπονητή σου υπό αυτό το καθεστώς».
Μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της καριέρας του ήταν το ντεμπούτο του με την εθνική Σκωτίας. «Ήταν η πρώτη μου αποστολή με τη Σκωτία και το καλοκαίρι που ο Στιβ Κλαρκ ανέλαβε προπονητής της. Μέσα σε εκείνο το διάστημα ο Άντι Ρόμπερτσον πάλευε με τραυματισμό και ήταν αβέβαιο εάν μπορέσει να βγάλει εξτρά παιχνίδια. Το έμαθα μια μέρα πριν παίξω».
Όταν υπέγραψε στη Σέλτικ το 2019 μετά από τρεις εντυπωσιακές σεζόν στην Κιλμάρνοκ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αμφισβήτησαν εάν μπορούσε να σταθεί στο επίπεδο ενός συλλόγου με τέτοιο ειδικό βάρος και απαιτήσεις πόσω μάλλον υπό την σκιά του Κιεράν Τίρνεϊ, που είχε μόλις αποχωρήσει για την Άρσεναλ. Οι πρώτοι μήνες δεν ήταν εύκολοι. Ελάχιστες συμμετοχές, διαρκής εναλλαγή με τον Μπολάνγκολι και τον Λάξαλτ και πίεση από τον Τύπο και τους οπαδούς. «Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις και άνθρωποι που αναπνέουν κάτω από το λαιμό σου που θέλουν να… πάρουν τη φανέλα σου. Ποτέ μην επαναπαύεσαι σε αυτό που έχεις κάνει στο παρελθόν και πάντα να προσπαθείς να ακούς τον προπονητή σου».
Σε ένα περιβάλλον όπου η υπομονή σπανίζει, έμαθε να παλεύει χωρίς εγγυήσεις, χωρίς φώτα με μόνο του στήριγμα τη δουλειά του. Όπως και παλαιότερα, προτίμησε να μιλήσει με τις πράξεις του. Κάθε προπόνηση έγινε γι’ αυτόν μια ευκαιρία να αποδείξει πως αξίζει. «Η Σέλτικ έκανε μια προσέγγιση. Ήμουν αρκετά αποφασισμένος να πάω εκεί. Ήταν ο πιο κυρίαρχος, ο μεγαλύτερος σύλλογος στη Σκωτία και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Ήμουν τόσο πρόθυμος να γίνω μέρος αυτού. Αλλά η επιτυχία στο ποδόσφαιρο δεν έρχεται εύκολα. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες για να μπορέσω να μπω στην πρώτη ομάδα και υπήρχαν αμφιβολίες για τον εαυτό μου σε εκείνο το σημείο, αλλά με συνεπή προπόνηση, σκληρή δουλειά κατάφερα να μπω στην ομάδα. Νιώθεις πίεση σε κάθε παιχνίδι σε έναν τέτοιο σύλλογο λόγω των απαιτήσεων που του τίθενται. Αν κάνουμε μια καλή εμφάνιση, τότε θα απολαύσουμε την πίεση».
Η άφιξη του Άγγελου Ποστέκογλου τη σεζόν 2021-22 ήταν το turning point. Ο Ελληνοαυστραλός τεχνικός ζήτησε full-backs που να παίζουν εσωτερικά, να πατούν κέντρο και να λειτουργούν σαν έξυπνοι «pivot» στα build-up. Ο Γκρεγκ Τέιλορ δεν έμοιαζε το ιδανικό προφίλ γι’ αυτό, όμως, ο Ποστέκογλου πίστεψε σε εκείνον και ο Τέιλορ τον αντάμειψε με μια ποδοσφαιρική μεταμόρφωση που κανείς δεν περίμενε. Από παραδοσιακός αριστερός μπακ, μετατράπηκε σε έναν από τους πιο αποτελεσματικούς inverted full-backs του σκωτσέζικου πρωταθλήματος. Οι τίτλοι δεν άργησαν. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, τελικοί και ανάμεσά τους, ένας Γκρεγκ Τέιλορ πιο ώριμος, πιο υπεύθυνος, πιο ακέραιος από ποτέ. Με ηγετικό λόγο στα αποδυτήρια, με αξιοθαύμαστη συνέπεια στο γήπεδο και με δηλώσεις που πάντα παρέμεναν ταπεινές, ακόμη και στα μεγάλα βράδια. Ήταν εκεί όταν χρειαζόταν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κάπως έτσι, από ερωτηματικό, έγινε σταθερά.
«Στα αποδυτήρια έχω ενεργό ρόλο. Είμαι σίγουρος ότι πολλές φορές μπορεί να είμαι πιο αυστηρός με τους μικρούς, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή νοιάζομαι τόσο πολύ. Θέλω εμείς ως ομάδα να δείξουμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και επίσης να φέρουμε επιτυχίες. Δίνω τη γνώμη μου μόνο από τη θέση ότι θέλω να τα πάμε καλά.
Κάθε παιχνίδι είναι μια ευκαιρία. Ο τεχνικός μας έχει πολύ μεγάλη εμπειρία σε αυτό. Μας λέει πάντα ότι έχετε μια σύντομη καριέρα και να μην χάνετε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Αν παίξουμε το ποδόσφαιρο που μπορούμε, τα αποτελέσματα θα φροντίσουν τον εαυτό τους και θα δούμε πού βρισκόμαστε στο τέλος της σεζόν. Απλά παίζουμε το ποδόσφαιρό μας, παίρνουμε κάθε παιχνίδι όπως έρχεται και προσπαθούμε να μην χάνουμε ευκαιρίες. Δεν κοιτάμε πραγματικά τους πίνακες πρωταθλήματος. Απλά επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θέλει ο προπονητής να κάνουμε. Νομίζω ότι ήταν σημαντικό μετά από ένα μεγάλο παιχνίδι να πάμε και να δείξουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε ξανά. Έχω συνηθίσει να θυσιάζω πράγματα σε όλη μου τη ζωή για το ποδόσφαιρο, τώρα γίνεται αρκετά φυσιολογικό. Μην με παρεξηγείτε, υπάρχουν πολλά εκπληκτικά προνόμια που έχουμε με το να είμαστε ποδοσφαιριστές και ποτέ δεν θα τα θεωρήσω δεδομένα. Γιατί είμαι τόσο τυχερός και τόσο τυχερός που κάνω κάτι που αγαπώ κάθε μέρα. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Είμαι πεινασμένος για τρόπαια και πεινασμένος για επιτυχία. Στο ποδόσφαιρο, πρέπει να είσαι στο παρόν και να καταλαβαίνεις τι σου ζητείται. Πρέπει να μάθεις στις δύσκολες στιγμές και επίσης να μην παγιδευτείς όταν έχεις μία κακή στιγμή».
Άλλοι λυγίζουν από την πίεση, άλλοι την αποφεύγουν. Ο Γκρεγκ Τέιλορ, όμως, έκανε κάτι πιο δύσκολο. Την κοίταξε στα μάτια και την έκανε σύμμαχό του. Από την απόρριψη στη Ρέιντζερς μέχρι τη σιωπηλή δουλειά στην Κιλμάρνοκ και την καταξίωση στη Σέλτικ, δεν είχε ποτέ την πολυτέλεια της εύκολης διαδρομής. Κι όμως, δεν ζήτησε ποτέ λιγότερα εμπόδια, μονάχα περισσότερες ευκαιρίες προκειμένου να αποδείξει ποιος είναι όταν όλα δυσκόλευαν. «Νομίζεις ότι ο κόσμος σου καταρρέει και αυτό είναι το τέλος του να γίνεις ποδοσφαιριστής, αλλά η πίεση δημιουργεί διαμάντια». Γιατί, μερικές φορές, δεν είναι η δόξα που «φτιάχνει» τον χαρακτήρα. Είναι η πίεση. Και τα πιο λαμπερά διαμάντια, όπως ο Γκρεγκ Τέιλορ, λάμπουν όχι επειδή τους το επέτρεψαν, αλλά επειδή τόλμησαν να αντέξουν.
