«Giovane fuoriclasse». Μία φράση που δεν χαρίζεται εύκολα. Οι Ιταλοί τη φυλάνε για τους λίγους. Όχι μόνο για τους ταλαντούχους, αλλά για εκείνους που κουβαλούν μαζί τους μια υπόσχεση κατάκτησης. Για όσους δείχνουν ικανοί να αφήσουν ανεξίτηλο αποτύπωμα. Και ο Αλεσάντρο Μπιάνκο είναι ένας από αυτούς. «Ένας νέος εκτός κατηγορίας». Υπάρχουν ιστορίες που μοιάζουν να ακολουθούν μια γραμμή ευθεία και άλλες που σμιλεύονται μέσα από ανατροπές, μικρές συμπτώσεις, όπου ο χρόνος και η μοίρα συνεργάζονται για να αναδείξουν κάτι μοναδικό. Κάτι που δεν «χωρά» σε προκαθορισμένα όρια και η δική του ιστορία είναι ακριβώς αυτή.
Δεν άρχισε με μια μπάλα στα πόδια. Αντίθετα, ξεκίνησε με δύο τροχούς. Από πολύ μικρή ηλικία ήταν παθιασμένος με την ποδηλασία. Εκεί έβρισκε την ελευθερία, την αίσθηση ότι ο κόσμος «ξεδιπλώνεται» μπροστά του. Την ίδια στιγμή, η στρογγυλή «σφαίρα» που τόσο αγαπούσαν οι συνομήλικοί του τον άφηνε αδιάφορο, σχεδόν τον ενοχλούσε. Ένα τυχαίο απόγευμα, αποφάσισε να συνοδεύσει τον ξάδερφό του στη σχολή ποδοσφαίρου. Μια σύμπτωση, μια απόφαση της στιγμής. Κι όμως, εκείνη η μέρα έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Ο Αλεσάντρο «χτυπήθηκε» από το άθλημα, σαν να είχε βρει ξαφνικά ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού του που αγνοούσε.
Η μπάλα, που μέχρι τότε ήταν ξένη, έγινε οικεία. Στα μάτια του δεν φαινόταν πλέον απειλή, αλλά πρόσκληση. Ένας νέος κόσμος που ανοιγόταν.
«Το να βλέπω τον Κιέζα και τον Καστροβίλι να έχουν ξεκινήσει από το μηδέν και να διαγράφουν μία τόσο αξιοσημείωτη πορεία σε κάνει να καταλάβεις ότι το να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι ένα όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει επίσης την επίγνωση ότι για να φτάσεις εκεί ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, δύσκολος, γεμάτος θυσίες. Πρέπει πάντα να παίρνεις ένα… μάθημα από την κορυφή, να κλέψεις κάτι από αυτούς και να το εφαρμόσεις και στο δικό σου παιχνίδι». Κάποιοι τον συγκρίνουν με τον Μπαρέλα, ενώ εκείνος κοιτάζει τον Ντε Μπρόινε ως πρότυπο: «Είναι πάντα αποφασιστικός, όπως θέλω να είμαι κι εγώ».
Μόλις στα 7 του χρόνια γράφτηκε στο «Orbassano Gabetto», ένα μικρό κλαμπ που αποτέλεσε την πρώτη του γέφυρα με τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Έμεινε εκεί μόνο για έναν χρόνο, γιατί η μοίρα είχε ήδη αποφασίσει να του δείξει το επόμενο βήμα. Η Τορίνο, με μάτια που δεν αφήνουν να χαθεί ταλέντο, τον παρακολουθούσε με προσήλωση. Η επιμονή τους μετατράπηκε σε απόφαση και η επόμενη αγωνιστική περίοδος τον βρήκε ενταγμένο στις ακαδημίες του συλλόγου. Από εκείνη τη στιγμή, ο δρόμος του μικρού Αλεσάντρο άρχισε να παίρνει μορφή. Δεν ήταν πια το παιδί που απέφευγε την μπάλα, αλλά το παιδί που η μπάλα τον διάλεξε. Από τότε, κάθε βήμα του έμοιαζε με μια επιβεβαίωση ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Στα τμήματα υποδομής της Τορίνο έμεινε 7 χρόνια, ανεβαίνοντας βαθμίδα με βαθμίδα, από το Pulcini έως το Giovanissimi Regionali. Οι προπονητές Βέλα και Καπριόλο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του. Από δεξιός εξτρέμ και επιθετικός μέσος, μετακινήθηκε στη μεσαία γραμμή, εκεί όπου ένιωθε πιο άνετα πλέον. «Μου αρέσει κάθε ρόλος στη μεσαία γραμμή γιατί έχω τη δυνατότητα να ακουμπώ πολλές φορές την μπάλα», εξηγεί.
Παρά το οικογενειακό DNA της Γιουβέντους, ο Αλεσάντρο Μπιάνκο δέθηκε με την Τορίνο και τη Φιορεντίνα, δημιουργώντας τη δική του ταυτότητα. Ταυτόχρονα ολοκλήρωσε το Επιστημονικό Αθλητικό Λύκειο, κοιτάζοντας προς οικονομικές ή αθλητικές σπουδές. «Είμαστε οπαδοί της Γιουβέντους. «Το ότι ο Αλεσάντρο υπερασπίστηκε τις φανέλες του Τορίνο και της Φιορεντίνα μας έκανε να αφοσιωθούμε στις τύχες του. Τόσο η Τοσκάνη όσο και η Φλωρεντία έχουν γίνει δεύτερο… δέρμα για εμάς», συμπληρώνει ο πατέρας του.
Η επιλογή να συνεχίσει στην Κιζόλα, έναν ερασιτεχνικό σύλλογο του Βίνοβο, παρά τις επικρίσεις, αποδείχθηκε σταθμός. «Αντιμετώπισα αυτό το νέο μονοπάτι με τον ίδιο ενθουσιασμό που μου επέτρεψε να επανεκκινήσω τον εαυτό μου». Εξ ου και η επιθυμία της Φιορεντίνα να τον εντάξει στο έμψυχο δυναμικό της σε πρώτη φάση υπό καθεστώς δανεισμού και κατόπιν με μόνιμη μεταγραφή. Επιμέρους δανεισμοί σε Ρετζάνα και Μόντσα δε, τον διαμόρφωσαν.
«Ζώντας στη Φλωρεντία κατάλαβα την ευθύνη του να παίζεις για τη Φιορεντίνα, γιατί μπορείς να νιώθεις κάθε μέρα πώς ολόκληρη η πόλη ζει ολοκληρωτικά για την ομάδα σε όλες τις αποχρώσεις της, εμπλέκοντάς την ολοκληρωτικά στη ζωή της.
Όταν έφτασα στο Ρέτζο για να αγωνιστώ ως δανεικός έπειτα, ήξερα λίγα για την πόλη και το πρωτάθλημα και χάρηκα που ανακάλυψα αυτή τη βάση οπαδών που πάντα γινόταν αισθητή κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ειδικά εκτός έδρας. Ελπίζω οι οπαδοί να εκτίμησαν τον ιδρώτα μου για αυτή τη φανέλα, τους ευχαριστώ επίσης για την αγάπη που ένιωσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, ίσως σε περίπου δέκα χρόνια θα μπορούσα να είμαι πρόεδρος της. Εν τω μεταξύ, τους χαιρετώ όλους (σ.σ γέλια). Η σεζόν μου ήταν πολύ καλή, αλλά δεν καταφέραμε να φτάσουμε στα Play Off. Για μένα ήταν θεμελιώδες το ότι βρήκα την αυτοπεποίθηση μέσα μου, χάρη στη συνέπεια και τη συνέχεια που είχα. Θυμάμαι με χαρά το γκολ που σημείωσα απέναντι στη Μπάρι, ήταν μια στιγμή που με σημάδεψε».
Οι εμφανίσεις του του χάρισαν το ντεμπούτο στην εθνική Ιταλίας U21. «Ήταν κάτι μαγικό να φοράς τη φανέλα του έθνους. Ήταν στόχος, αλλά όχι προορισμός που είχα θέσει στον εαυτό μου στην αρχή της σεζόν και που μέσω της δέσμευσης και της αφοσίωσης μπόρεσα να πετύχω. Τα πήγαινα πολύ καλά με τους συμπαίκτες και τον προπονητή μου. Θέλω να μείνω στην εθνική και να καλούμαι όσο περισσότερο γίνεται».
Στο Μόντσα, η πορεία του πήρε νέα διάσταση. Δεν ήταν πια το παιδί που έπρεπε να αποδείξει αν μπορεί, αλλά ο ποδοσφαιριστής που έπρεπε να δείξει σταθερότητα σε υψηλό επίπεδο. Εκεί, βρήκε στήριξη και αναγνώριση. Ο ατζέντης του, Μπέπε Γκάλι, μίλησε δημόσια με ξεκάθαρο τρόπο. «Ο Μπιάκο αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος μέσος της ομάδας αυτή τη σεζόν. Ο παίκτης είναι πάρα πολύ καλά στη Μόντσα και εμείς είμαστε ήρεμοι. Πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει να κινείται στα ίδια επίπεδα. Για μένα η εξέλιξή του δεν αποτέλεσε έκπληξη. Όταν νιώθεις την εμπιστοσύνη του προπονητή, παίζεις πάντα με πιο ελεύθερο μυαλό. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Μπιάκο». H φήμη πως ήθελε να φύγει δεν άργησε να κυκλοφορήσει, ωστόσο, η διάψευση ήταν κατηγορηματική. «Ποτέ δεν ζήτησε να φύγει. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα».
Μέσα του υπάρχει πάντα η ίδια φλόγα, να κυνηγάει το μέγιστο. «Στο μυαλό μου υπάρχει η επιθυμία να αγωνιστώ στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ίσως να μη φτάσω ποτέ εκεί, αλλά θα δουλεύω κάθε μέρα για να το προσπαθήσω». Τώρα, στον ΠΑΟΚ, ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο, αλλά το στίγμα του είναι ήδη ορατό: ένας χαρακτήρας που δεν μπαίνει σε κατηγορίες, που δεν συγκρίνεται εύκολα, που απλώς… ξεχωρίζει. Είναι ένας από τους εκλεκτούς. Ένας fuoriclasse.
Un colpo all’italiana 🇮🇹#BiancoIsHere ⚫️⚪️🦅#PAOK #OurWay #transfers pic.twitter.com/eQXoTTK1sk
— PAOK FC (@PAOK_FC) September 1, 2025
