Ως μία «κινητή χειροβομβίδα», τον άνθρωπο «που κάνει τον κόσμο ν’ αντιπαθεί τη Νότιγχαμ», χαρακτηρίζει τον Βαγγέλη Μαρινάκη ο Τζέιμι Κάραχερ, με άρθρο του στην «Telegraph».
Διαβάστε το άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα:
«Η Νότιγχαμ Φόρεστ υπήρξε κάποτε ένας από τους πιο αγαπητούς συλλόγους της Αγγλίας, χάρη στη γοητεία και την επιτυχία του θρυλικού προπονητή της, Μπράιαν Κλαφ.
Σήμερα, είναι μία από τις πιο αντιπαθητικές ομάδες, εξαιτίας της συμπεριφοράς του ιδιοκτήτη της, Ευάγγελου Μαρινάκη. Η Premier League έχει βρει τον νέο της “κακό”. Ο Μαρινάκης είναι μια “κινητή χειροβομβίδα”.
Στα τρία χρόνια από την επιστροφή της Φόρεστ στην Premier League, είδαμε τον Μαρινάκη να εμφανίζεται συχνά φορτισμένος συναισθηματικά στον αγωνιστικό χώρο μετά τη λήξη αγώνων, να εκδίδει φλογερή ανακοίνωση αμφισβητώντας την ακεραιότητα των διαιτητών, μετά από ήττα από την Έβερτον, αλλά και – συμφωνα με τις εντυπώσεις – να ηγείται της προσπάθειας να αποκλειστεί η Κρίσταλ Πάλας από το Europa League για παραβίαση των κανόνων πολυϊδιοκτησίας.
Η Πάλας και οι φίλαθλοί της κέρδισαν τότε πολύ συμπάθεια. Ο Μαρινάκης είδε την ευκαιρία και την άρπαξε για την ευρωπαϊκή άνοδο.
Το πιο σοβαρό περιστατικό ήρθε το 2024, όταν αφαιρέθηκαν από την Φόρεστ τέσσερις βαθμοί για παραβίαση των κανόνων κερδοφορίας και βιωσιμότητας.
Για τον Μαρινάκη, “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η τιμωρία και η κριτική είναι ένα ανεκτό τίμημα προκειμένου να παραμείνει η ομάδα στην Premier League. Κάθε χρόνο, όταν μια ομάδα ανεβαίνει από την Championship και προσπαθεί να σταθεροποιηθεί στην πρώτη κατηγορία, είμαι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της.
Η διαφορά δυναμικότητας είναι τεράστια. Για όσους υποβιβάστηκαν επειδή τήρησαν τα όρια δαπανών, είναι κατανοητό γιατί η τακτική της Φόρεστ αφήνει μια πικρή γεύση.
Οι περισσότεροι φίλαθλοι της Φόρεστ δεν ενδιαφέρονται για το τι σκέφτονται οι αντίπαλοι. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η ομάδα “σάπιζε” στην Championship και οι οπαδοί κρατιούνταν μόνο από το ένδοξο παρελθόν της.
Τώρα ετοιμάζονται για ευρωπαϊκή πορεία, με προπονητή που υπερασπίζεται τον τίτλο του Europa League. Ό,τι κι αν κάνει ή λέει ο Μαρινάκης, υπογραμμίζει τη φιλοδοξία του.
Μπορεί να συζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να πετύχει, αλλά η αφοσίωσή του στο να επαναφέρει τη Φόρεστ στο επίπεδο της δεκαετίας του ’70 και του ’80 δεν αμφισβητείται. Ακόμη και όσοι αντιπαθούν την επιθετική προσέγγιση, δύσκολα δεν θα την αναγνωρίσουν.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι διαγωνισμός δημοφιλίας. Το άθλημα είναι πιο ζωντανό όταν διαφορετικές προσωπικότητες ακολουθούν αντιφατικές μεθόδους για να φτάσουν στον στόχο τους – αρκεί να είναι εντός κανόνων.
Όλα τα σπουδαία δράματα έχουν τους αγίους και τους αμαρτωλούς τους, κι ένα κοκτέιλ είναι πάντα πιο ενδιαφέρον από ένα ποτήρι νερό.
Όλοι δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για τον τρόπο λειτουργίας ενός συλλόγου (ναι, ακόμα και ο Γκάρι Νέβιλ). Το στιλ, η στρατηγική και η στάση της Φόρεστ απέναντι στον ανταγωνισμό θα συνεχίσουν να προκαλούν συζητήσεις.
Για τους φιλάθλους, όμως, το μόνο που μετράει είναι τα αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να εξετάσει συνολικά την εποχή Μαρινάκη στη Φόρεστ και να αρνηθεί τον αντίκτυπό της. Έφερε πίσω τις καλές εποχές στο City Ground, υιοθετώντας μια φιλοσοφία “εμείς εναντίον όλων”, που σε κάποιους φαίνεται αποκρουστική, αλλά είναι εξαιρετικά αποτελεσματική.
Χάρη σε αυτή την προσέγγιση, η Φόρεστ κράτησε τον καλύτερο παίκτη της, τον Μόργκαν Γκιμπς-Γουάιτ, όταν άλλοι θα τον είχαν πουλήσει στην Τότεναμ. Το βίντεο που ακολούθησε, με τον Γκιμπς-Γουάιτ να ευχαριστεί επανειλημμένα τον “κύριο Μαρινάκη” για το νέο συμβόλαιο ενώ στεκόταν δίπλα του, τόνισε την ισχύ του ιδιοκτήτη.
Η πλειοψηφία των φιλάθλων της Φόρεστ απορρίπτει κάθε κριτική, επισημαίνοντας από πού ξεκίνησαν και πόσο συναρπαστικό είναι το ταξίδι που διανύουν σήμερα.
Υπό άλλη διοίκηση, η απόλυση του Νούνο Εσπίριτο Σάντο αυτή την εβδομάδα ίσως να είχε προκαλέσει αναταραχή. Είναι απόδειξη της ευγνωμοσύνης των φιλάθλων στον Μαρινάκη ότι υπήρξαν τόσο λίγες αντιδράσεις.
Ο αποχωρήσας προπονητής έδινε την εντύπωση ότι περίμενε την απόλυσή του, καθώς επεσήμανε προβλήματα στο παρασκήνιο στις πρόσφατες συνεντεύξεις Τύπου.
Προφανώς δεν είχε καταλάβει σε τι έμπλεξε όταν υπέγραφε νέο συμβόλαιο τον Ιούνιο, με την πρόσληψη του Έντου ως αθλητικού διευθυντή να προκαλεί εσωτερική σύγκρουση που δεν μπορούσε να διατηρηθεί.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ο Ποστέκογλου κρατάει “το δηλητηριασμένο ποτήρι”, επιστρέφοντας για να δουλέψει σε έναν τόσο εκρηκτικό ιδιοκτήτη. Πιο πιθανό είναι να νιώθει ευγνώμων για την ευκαιρία. Και έτσι πρέπει.
Είναι τυχερός που πήρε δεύτερη ευκαιρία στην Premier League τόσο σύντομα μετά την απόλυσή του από την Τότεναμ.
Αυτό δεν έχει σχέση με το στιλ ποδοσφαίρου του. Αν και είναι παράδοξο να περνάει η Φόρεστ από το ένα άκρο στο άλλο, το βασικό είναι ότι ο Ποστέκογλου θεωρείται τυχερός με βάση το ρεκόρ του.
Έχασε 34 από τα 56 τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος με την Τότεναμ. Καμία ωραιοποίηση ή εξήγηση για το τι πήγε στραβά δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα: φτάνει στο Νότιγχαμ έχοντας πολλά να αποδείξει.
Δεν αποδέχομαι την ιδέα ότι η κακή πορεία της Τότεναμ στο πρωτάθλημα πέρυσι “θυσιάστηκε” για να κερδηθεί η Ευρώπη.
Η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου είναι τεράστιο κατόρθωμα. Κανείς δεν μπορεί να το αφαιρέσει από τον Ποστέκογλου. Όμως, αξίζει να θυμόμαστε ότι τα μεγάλα φαβορί για το Europa League πέρυσι ήταν η Τότεναμ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η προσδοκία ήταν πως ένας από τους δύο αγγλικούς συλλόγους θα το κατακτούσε. Η Τότεναμ δεν ήταν κάποιος “αουτσάιντερ” που νίκησε αδιανόητα εμπόδια απέναντι σε Άλκμααρ, Άιντραχτ Φρανκφούρτης και Μπόντο Γκλιμτ μέχρι τον τελικό.
Αυτό δεν μειώνει τη σημασία του τίτλου για τον σύλλογο, τους παίκτες και τον προπονητή – ιδιαίτερα καθώς έβαλε τέλος σε μια μακρά περίοδο ξηρασίας. Αν ο Ποστέκογλου επαναλάβει αυτό το κατόρθωμα με τη Φόρεστ, θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Και – για καλό ή για κακό, όπως και στην Τότεναμ – είναι εγγυημένο ότι θα προσφέρει θέαμα.
Η αλλαγή στιλ θα στρέψει μεγαλύτερη προσοχή και στις απαιτήσεις από τους παίκτες. Η Φόρεστ του Νούνο είχε ένα από τα καλύτερα ρεκόρ τραυματισμών πέρυσι, με τους παίκτες να χάνουν συνολικά 77 αγώνες.
Στην Τότεναμ, ο αριθμός ήταν 193. Αυτό αντικατοπτρίζει την υψηλότερη ένταση στις προπονήσεις και στους αγώνες, καθώς οι ποδοσφαιριστές πρέπει φυσικά να τρέχουν περισσότερο όταν επιτίθενται και αμύνονται ψηλά, σε σύγκριση με το αμυντικό στιλ χαμηλού μπλοκ. Είναι ένα ζήτημα που ο Ποστέκογλου πρέπει να διορθώσει ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια προβλήματα.
Μέχρι τώρα, το σχέδιο του Μαρινάκη να επιβιώσει και μετά να ευημερήσει έχει αποδώσει. Αν συνεχίσει την ανοδική πορεία, το γεγονός ότι το πλάνο του είναι πιο αμφιλεγόμενο απ’ όσο θεωρούν πολλοί δεν θα απασχολεί ούτε τον ίδιο ούτε τη Φόρεστ.
Όσο η Φόρεστ ήταν εκτός της πρώτης κατηγορίας, το ποδοσφαιρικό ρομαντικό μου κομμάτι ήθελε να την ξαναδεί στην κορυφή. Η κληρονομιά του Κλαφ εγγυάται ότι έχει το δικό της κεφάλαιο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου – η ιστορία του προπονητή-ιδιοφυΐα που οδήγησε έναν σύλλογο χωρίς πρωτάθλημα στις πλάτες του σε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών είναι από τις σπουδαιότερες που ειπώθηκαν ποτέ.
Όποτε ο Κλαφ εμφανιζόταν στην τηλεόραση, όλοι παρακολουθούσαν. Ακόμη και σήμερα, τα παλιά στιγμιότυπα από τις συνεντεύξεις του είναι συναρπαστικά.
Η σύγχρονη Φόρεστ ζητά κάτι περισσότερο από ένα ταξίδι στη μνήμη. Θέλει να γράψει τη δική της ιστορία.
Με τον Μαρινάκη στη διοίκηση και τον Ποστέκογλου να επιβάλλει το όραμά του στην ομάδα, η Φόρεστ μπορεί να επαναλάβει τουλάχιστον ένα κομμάτι από την εποχή του Κλαφ. Οι επόμενοι μήνες μπορεί να είναι πραγματικό “θέαμα πρώτης γραμμής”.
