Είναι δυνατόν η βελτίωση μιας ομάδας να προσωποποιείται σε κάποιον που δεν είναι καν επιδραστικός στο παιχνίδι της; Μπορεί και να είναι… Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Θα μπορούσε να είναι ένα διαδικαστικό, εύκολο, τυπικό 0-3. Ταυτόχρονα, όμως, δεν ήθελε και πολύ στο τέλος για να γίνει ένα τέλειο αυτοκτονικό 2-2. Ήταν θέμα μιας μικρής λεπτομέρειας. Ενός καλού χτυπήματος. Τόσο κοντά έφτασε.
Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι ένα άλλο πράγμα το αποτέλεσμα και εντελώς διαφορετικό η εικόνα στο γήπεδο. Το ύφος, το στιλ, τα μέτρα, το πρέσινγκ, η ενέργεια, οι αυτοματισμοί.
Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ σκορπίζει στους πέντε ανέμους λόγω εθνικών υποχρεώσεων, του παίρνει λίγο καιρό να έρθει στα ίσα του. Παθαίνει ένα μικρό jet-lag, το αμέσως επόμενο παιχνίδι είναι σχεδόν πάντα μουδιασμένο, νωθρό, ασύνδετο.
Αυτή τη φορά ήταν κάτι άλλο. Τα τρεξίματα από τα «γερόντια», όπως ο Τάισον, ο Μπάμπα ήταν τα πιο ανάλαφρα της σεζόν. Η συγκέντρωση και η συνοχή ήταν στο καλύτερο επίπεδο για φέτος. Ακόμα και η ανάγνωση των ειδικών συνθηκών.
Το τερέν στο ξεκίνημα είχε αρκετό νερό από το πότισμα της τελευταίας στιγμής. Φάνηκε από το πρώτο τάκλιν κιόλας, που σήκωσε… σπρέι. Ο Μάγκομεντ Οζντόεφ με το κοφτερό μυαλό «διάβασε» άμεσα την νέα συνθήκη που δεν θα κρατούσε για πολύ, όσο το γήπεδο θα πατιόταν.
Με μία πονηρή, ξυραφένια σέντρα, που πιθανώς να μην επιχειρούσε υπό άλλες συνθήκες, έβαλε όσο τεμπεσίρι χρειαζόταν ώστε η μπάλα να σκάσει στο κατάλληλο σημείο και να φέρει το γρήγορο 0-1, που πάντα απλοποιεί τέτοια παιχνίδια.
