Έχει φαγωθεί να το λέει ο Ράζβαν Λουτσέσκου τόσα χρόνια. Και φυσικά δεν έχει άδικο. Καλά τα συστήματα, καλή η φόρμα, καλά τα ρόστερ, καλοί οι αντίπαλοι, η ποιότητα ή η φυσική κατάσταση, αλλά σε ένα 90λεπτο υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες και μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Μικρές στιγμές που μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Να ανεβάσουν την ψυχολογία στα ύψη ή να τη ρίξουν στα τάρταρα. Στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα, και αντίστροφα.
Σε αυτό μαύρο-κόκκινο δίπολο της συγκεκριμένης ρουλέτας, ο ΠΑΟΚ πόνταρε πάντα στο αντίθετο. Τελευταία απτά παραδείγματα ήταν τα ματς σε Τρίπολη και Βίγκο. Αν δε δεχόταν στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους, θα είχε βγάλει αντίδραση μια βδομάδα νωρίτερα, ίσως έφευγε με θετικό αποτέλεσμα από την Ισπανία. Τίποτα από τα δυο δεν έκατσε.
Όλα αυτά έχουν μεγαλύτερη αξία γιατί το πρόβλημα του Δικεφάλου φάνηκε απόψε ότι πρώτα και κύρια ήταν ψυχολογικό. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αυτό ήταν που έσερνε το γαϊτανάκι των μαζεμένων αποτυχημένων αποτελεσμάτων.
Ο Δικέφαλος στο πρώτο ημίχρονο (και για περίπου 60 λεπτά αγώνα) με τον Ολυμπιακό, παρουσίασε ξανά το ίδιο χλωμό πρόσωπο. Την ίδια ατονία και φοβικότητα. Την ίδια έλλειψη αυτοπεποίθησης και καθαρού μυαλού στις ενέργειες των παικτών του. Κάπως έτσι, οι φιλοξενούμενοι που έφτασαν περπατητά στο 0-1 (όπως ακριβώς περπατούσε ο Καμαρά στην φάση), και φάνηκε ότι το ίδιο περπατητά θα φύγουν με το διπλό από την Θεσσαλονίκη. Με απλές συνεργασίες που μετατρέπονταν σε ποιοτικές και κομβικές λόγω της κατάστασης που ανταποκρίνονταν οι αμυντικοί.
Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να μην μπορεί να πιαστεί από πουθενά. Ήρθε να προστεθεί και η απώλεια του Παβλένκα στην ανάπαυλα να δέσει το γλυκό.
Στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους, οι «ασπρόμαυροι» έδειξαν ότι θέλουν να αντιδράσουν αλλά παρέμεναν χωρίς πνευματικό σθένος. Η είσοδος του Οζντόεφ στο 53’ αντί του αρνητικού Καμαρά βελτίωσε την εικόνα στον άξονα, όμως αυτό δε έφτανε.
Εκεί που φαινόταν ότι οι λεπτομέρειες γυρνούσαν πάλι την πλάτη στον ΠΑΟΚ και δεν τον βοηθούσαν να ξεπεράσει το ψυχολογικό του μαρτύριο, ο Κένι γυρίζει λάθος την μπάλα στον Τσιφτσή παραχωρώντας κόρνερ. Και ναι, από αυτό το κόρνερ του Ολυμπιακού και ένα γλίστρημα του Ορτέγκα στο άλλο άκρο του γηπέδου, έφερε το 1-1 του Τάισον στο 63’.
Τα πόδια που ζύγιζαν τόνους έβγαλαν αυτομάτως φτερά. Για περίπου μισή ώρα, το αρνάκι είχε μεταμορφωθεί σε άγριο λύκο. Σε λιοντάρι που βρυχάται. Τάκλιν πανηγυρίζονταν, μονομαχίες κερδίζονταν, κραυγές αποφασιστικότητας ακούγονταν. Ο ΠΑΟΚ έβαλε κάτω τους «ερυθρόλευκους» και θα μπορούσε να τους συντρίψει με 3-1 ή 4-1. Ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας πριν το 63ο λεπτό.
Η αντίδραση ήρθε, η διακοπή βοηθά, ο τραυματισμός του Παβλένκα παγώνει λίγο τα χαμόγελα, αλλά ο Δικέφαλος έδειξε ότι είναι εδώ. Δεν έφυγε. Όπως φυσικά δεν έφυγε και αυτός που κάθεται στον πάγκο του. Αντίθετα σε αυτόν κατευθύνθηκαν για να αγκαλιάσουν οι παίκτες μετά το 2-1. Αυτή την αγκαλιά που χρειάζεται η ομάδα από όλους. Στα καλά και στα άσχημα.
