Σε πείσμα πολλών, ο ΠΑΟΚ δεν ξόφλησε. Δεν διαλύθηκε. Δεν αυτοκαταστράφηκε. Έγλειψε τις πληγές του και θύμισε ότι κάτι αξίζει. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η Τούμπα ήταν η πιο χλιαρή Τούμπα για παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Γεμάτη προβληματισμό, αμφιβολία και έλλειψη πίστης.
Οι ερυθρόλευκοι έμοιαζαν σαν να είναι περισσότεροι στο γήπεδο. Στο πρώτο δεκάλεπτο είχαν βρει πέντε τελικές, έναντι καμιάς!
Βρήκαν γρήγορο γκολ. Κέρδιζαν όλες τις μάχες. Έβγαιναν πρώτοι στις μπάλες. Ακύρωναν τα πάντα.
Ο ΠΑΟΚ που είχε μπει ήδη στο ντέρμπι με μία σφιχτή θηλιά στον λαιμό και ένα τεράστιο «πρέπει» άρχισε να νιώθει την έλλειψη οξυγόνου.
Ό,τι επικίνδυνο δημιουργούσε ήταν μόνο από λάθη αντιπάλου. Μία αφηρημένη πάσα του Μπιανκόν έφερε ό,τι καλύτερο προέκυψε στο πρώτο μέρος.
Ένα γλίστρημα του Ορτέγα έφερε το 1-1 κόντρα στην ροή του ματς.
Αλλά και πάλι. Το 1-2 έμοιαζε πιο κοντά από το 2-1.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή που σαν να προκάλεσε ένα ηλεκτροσόκ σε όποιον βρισκόταν εκείνη την στιγμή στο γήπεδο, είτε στο χορτάρι, είτε στον πάγκο, είτε στην εξέδρα.
Ο Κοστίνια πήγε να βγει από δεξιά στο ξέφωτο, μα ο μπαρουτοκαπνισμένος Ντέγιαν Λόβρεν ήρθε με… χίλια και τον πήρε παραμάζωμα.
Μπάλα, παίκτη, ό,τι βρήκε μπροστά του, τα έστειλε πλάγιο άουτ.
Ένα τάκλιν βγαλμένο από τα πιο σκληρά ντέρμπι των Βαλκανίων.
Ένα τάκλιν, που δεν ήταν καν φάουλ, που άλλαξε όλη την ενέργεια του ματς.
Ο Κροάτης σηκώθηκε στα πόδια του και το πανηγύρισε σαν να είχε βάλει γκολ στο 90’.
Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς που κατάλαβε πρώτος την σημαντικότητα της στιγμής, πήγε να τον αγκαλιάσει και να… πάρει τον τσαμπουκά του ματς.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
