Καλό το μοντέλο με τους Ελληνες παίκτες, αλλά και στο «παλατάκι» αναρωτιούνται μήπως ο κόσμος τελικά ήθελε πολλούς ξένους που ναι μεν προσφέρουν θέαμα, αλλά χάνουν την ουσία… τις νίκες.
Επιτυχημένη θεωρούν άπαντες στον ΠΑΟΚ την σαιζόν υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν – κυρίως στον οικονομικό τομέα – αλλά «σκάζουν» που το «μοντέλο» που κέρδισε τα εύσημα αντιπάλων και «τρίτων», δεν είχε την υποστήριξη των φιλάθλων!
«Όχι, δεν είναι μομφή για κανέναν» βιάστηκε να συμπληρώσει ο Μπάνε Πρέλιεβιτς στην απολογιστική συν. Τύπου προσθέτοντας το «έτσι είναι η πραγματικότητα», για τα μόλις 7-8% του μπάτζετ από τα εισιτήρια, όταν όπως εξήγησε «στην Ευρώπη οι ομάδες παίρνουν το 30% του μπάτζετ από τα εισιτήρια». Αρα, ο ΠΑΟΚ δεν είναι… Ευρωπαίος; Είναι και παρα-είναι. Είναι όμως και ένα μοναδικό παράδοξο. Αυτή η ομάδα που έχει πρόεδρο τον πολυαγαπημένο Πρέλιεβιτς, τεχνικό διευθυντή τον «Μάτζικ» που «μάγευε» τον κόσμο και προπονητή, τον σεβάσμιο από όλους καλύτερο αυτή την στιγμή Ελληνα προπονητή, δεν έχει κοντά της τον κόσμο της!
Μιλώντας όμως ο Νίκος Σταυρόπουλος στην διάρκεια της συν. Τύπου για την σαιζόν άγγιξε άθελα ή ηθελημένα ένα μείζον ζήτημα που άπτεται του κόσμου: αυτό του θεάματος. Και το σύγκρινε με την ουσία που αναζητεί ο ίδιος ως τεχνικός διευθυντής, ο Μπάνε ως πρόεδρος και σίγουρα ο Σούλης Μαρκόπουλος ως προπονητής.
Είπε λοιπόν ο «Μάτζικ» ότι «θα σκεφτούμε πολύ σοβαρά τι θα κάνουμε στην επόμενη σαιζόν γιατί ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε τόσο στην ελληνοποίηση της ομάδας, αν και εμείς προωθήσαμε το μοντέλο με τους πολλούς Ελληνες παίκτες ακριβώς γιατί είχαμε ερεθίσματα από φιλάθλους μας που δεν μάθαιναν ούτε τα ονόματα των ξένων που έρχονταν και έφευγαν διαρκώς». Για να ρίξει και την «μπηχτή», ή για την ακρίβεια και το δίλημμα: «Μήπως θέλει ο κόσμος να φέρουμε ξένους που καρφώνουν με τα χέρια, τα …πόδια και τα …κεφάλια, για να είναι ευχαριστημένοι από το θέαμα οι φίλαθλοι, αλλά να χάνουμε τα παιχνίδια»; Γιατί φυσικά γίνεται και αυτό. Μπορείς να φέρεις 4-5 «ζογκλέρ» που θέλουν ο καθένας από μία μπάλα μόνος του και στα δύσκολα είτε να κρύβονται πίσω από την μπάλα είτε να πιάνουν και γωνίες στο… ρινγκ στο οποίο θα μάχονται ο καθένας για να την πάρει!
Προφανώς όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Γιατί πολύ καλό το «μοντέλο» της «ελληνοποίησης», σπουδαία η προσφορά του ΠΑΟΚ στο ελληνικό μπάσκετ και στους Ελληνες παίκτες, πολύ ορθό να έχει η ομάδα παίκτες που ξέρουν τι εστί «Δικέφαλος» και να την «πονάνε» πραγματικά, χωρίς να σκέφτονται τα ευρώ, αλλά χρειάζονται και ξένοι. Οπωσδήποτε. Ο Μαγκράθ είναι η μία απόδειξη, καθώς χωρίς αυτόν παρά λίγο να χαθεί και ολοσχερώς ότι είχε η ομάδα φέτος στο τσεπάκι της. Και μ΄ αυτόν παρόντα θα ήταν 100% στην 3η θέση. Και η άλλη απόδειξη είναι ο Μάρσαλ, ένας καλός Αμερικανός – όχι απαραίτητα «ζογκλέρ», αν και την είχε την «τρελίτσα» του – που και πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε αλλά και ηγέτης της ομάδας που πέτυχε την μεγαλύτερη διάκριση της 13ετίας.
Με άλλα λόγια ο ΠΑΟΚ του χρόνου σίγουρα θα πρέπει να κρατήσει τον ελληνικό «κορμό», αλλά θα χρειαστεί και 2-3 Αμερικανούς (συμπεριλαμβανομένου εκτός απροόπτου και του φιλότιμου, «φθηνού» και πιο έμπειρου του χρόνου Χάτσερ) που θα έχουν και εκτελεστική δεινότητα και οργανωτική αρτιότητα και όσο το δυνατόν καλύτερο χαρακτήρα.
Και δεν μπορεί, κάπου εκεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όλο και θα ξαναβρεθεί ο νέος Κρίστμας και ο νέος Ντόζιερ, που μαζί με τους Ελληνες και ουσία θα προσφέρουν (νίκες) και θέαμα για να ξεσηκωθεί ο κόσμος.
