Το προηγούμενο ταξίδι μου με τον ΠΑΟΚ ήταν στο Λονδίνο. Στα τέλη Νοέμβρη του 2011. Στην εφημερίδα είχαμε επίσχεση εργασίας. Δεν ήταν και η σειρά μου για ταξίδι. Είχα επιλέξει τότε να πάω στο Δουβλίνο.
Η κόρη μου ήταν 2,5 μηνών και γυναίκα μου μόλις ξεκινούσε πάλι να επιστρέφει στη δουλειά μετά την εγκυμοσύνη της. Παρότι λεφτά δεν υπήρχαν δεν μπορούσα να χάσω εκείνο τα ταξίδι!
Βρήκα έναν φίλο στο Λονδίνο να με φιλοξενήσει, εξαργύρωσα κάτι μίλια που είχα για αεροπορικό εισιτήριο και καθώς έπρεπε να βρω κάποια λίγα χρήματα σφίχτηκα όσο δεν πάει από τις αρχές Νοεμβρίου για να μου μείνουν 200 ευρώ για να έχω μαζί μου στο ταξίδι.
Εκείνη ήταν η πιο μεγάλη εμπειρία που έζησα τα τελευταία χρόνια με τον ΠΑΟΚ. Το διπλό στο Λονδίνο με την Τότεναμ ήταν μία ιστορική στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή ιστορία του Δικεφάλου.
Στο Ούντινε δεν ήταν πάλι η σειρά μου να πάω και εκεί είχαν τελειώσει και τα τελευταία χρηματικά αποθεματικά για να κάνω την εκδρομή μόνος μου.
Πέρυσι με τη Μπνέι Γιεχούντα ξεκίνησε νέο rotation στα ταξίδια και στη Βιέννη δεν επιδίωξα να πάω γιατί είχα την ελπίδα να κάνω κάποιο ταξίδι στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ.
Φρούδες ελπίδες…
Μετά δεν πήγα σε κανένα εκτός έδρας ματς του ΠΑΟΚ έτσι για γούρι και έλεγα ότι θα πάω μόνο στον τελικό στο ΟΑΚΑ.
Άνθρακας ο θησαυρός…
Στο Χάρκοβο δεν είχα καλό προαίσθημα από την αρχή. Όταν συζητούσαμε για το ποιος θα πάει έκανα ένα βήμα πίσω…
Άλλα στη Γερμανία θα πήγαινα και με τα πόδια!
Τώρα ήρθε ξανά η ώρα μου για ταξίδι και σε λίγη ώρα πετάω με πολύ καλό προαίσθημα. Τόσο καλό που δεν εξηγείται λογικά. Αλλά εξηγείται τίποτα λογικά με τον ΠΑΟΚ;
Όλος ο κόσμος που ξέρω λέει ότι φοβόνταν τη Μακάμπι, αλλά νιώθει σίγουρος για τα ματς με τη Σάλκε! Ανάμεσα σε αυτούς είμαι κι εγώ. Τρελό και άκρως ΠΑΟΚτσήδικο αυτό το προαίσθημα, μένει να δούμε αν θα βγει…
Μέχρι τότε περιμένω σαν τρελός να ακούσω live αύριο το βράδυ τον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ και να δω το σεντόνι να κουνιέται…
Και ξέρετε πως νιώθω;
Όπως λένε οι στίχοι που έχει γράψει ο Άλκης Αλκαίος στο «Πόρτο Ρίκο» που τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…»
