Λένε ότι η γνώμη είναι σαν την… πρωκτόοπή (sic). Όλοι έχουν από μία. Η αργκό λαϊκή ρήση βρίσκει την εφαρμογή σε κάθε έκφανση της ζωής, φυσικά και στον ΠΑΟΚ. Ως ένας τεράστιος και πολυσύνθετος ζωντανός οργανισμός, υπόκειται στους νόμους της δημοκρατίας και της πολυσυλλεκτικότητας. Αυτό βέβαια έχει τα καλά, έχει όμως και τα στραβά του. Προκαλεί σύγχυση, διχογνωμίες, έριδες. Και όλα αυτά είναι δύσκολο αντιμετωπίσιμα όταν δεν υπάρχει κάποιος ή κάποιοι ικανοί να τα διαχειριστούν.
Τι θέλω να πω; Ο καθένας φαντασιώνεται τον δικό του ΠΑΟΚ. Τον βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια, τα δικά του βιώματα, τις δικές του ανάγκες, τη δική του καθημερινότητα, ίσως τα δικά του συμφέροντα. Βάζει τα δικά του στάνταρ, έχεις τις δικές του προτιμήσεις, τις δικές του κόκκινες γραμμές. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν μπορούν να ικανοποιηθούν όλοι.
Μπορώ να σας φέρω ένα σωρό παραδείγματα, και είμαι σίγουρος ότι σε ένα ή και σε περισσότερα από αυτά, θα βρείτε τον δικό σας εαυτό, τον δικό σας ΠΑΟΚ.
Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που τους αρέσει η ομάδα να κερδίζει έστω και με μισό-μηδέν. Που αδιαφορούν για το πώς θα παίξουν οι παίκτες, αρκεί να έρθει το τρίποντο. Να μπει το γκολ και μετά να κάθεσαι σταυροπόδι και ανάβεις τσιγάρο περιμένοντας τη λήξη, που λέγαμε επί Σάντος. Υπάρχουν και οι άλλοι που θέλουν θέαμα. Που μεγάλωσαν με τον ΠΑΟΚ της κυριαρχίας και όχι του κλεφτοπόλεμου. Που προτιμούν το 5-4 από το 1-0.
Υπάρχουν αυτοί που θέλουν μόνο μεταγραφές βόμβες, που προτιμούν σε ένα καλοκαίρι να φτιαχτεί μια έτοιμη ομάδα να πάρει πρωτάθλημα, οι ανυπόμονοι. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να στηθεί μια ομάδα με βάσεις. Με νεαρούς και ταλαντούχους παίκτες που θα χτίσουν το μεγάλο ΠΑΟΚ. Αυτοί που θέλουν δανεικούς, αυτοί που χαλιούνται με τέτοιες περιπτώσεις.
Υπάρχουν αυτοί που θέλουν ο ΠΑΟΚ να κερδίζει ακόμα και τη διαιτησία, να παίζουν κόντρα σε αυτή. Υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν να έχουν μαζί τους τα στραγάλια. Να κάνουν επίδειξη δύναμης. Να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό.
Υπάρχουν οι προσωπολάτρες. Οι Ζαγορακικοί, οι Βρυζικοί, τα Αγγελόσκυλα, οι Γκαρσιομανείς. Υπάρχουν και οι ακριβώς αντίθετοι. Υπάρχουν αυτοί που δε θέλουν να βλέπουν (ακόμα;) τον Σαλπιγγίδη, υπάρχουν αυτοί που πίνουν νερό στο όνομα του. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι ο ΠΑΟΚ είναι πάνω από πρόσωπα.
Υπάρχουν αυτοί για τους οποίους ο ΠΑΟΚ σημαίνει βυζάντιο, χαμένες πατρίδες, περηφάνια. Υπάρχουν αυτοί για τους ο ΠΑΟΚ σημαίνει αντίσταση κατά του κατεστημένου. Υπάρχουν αυτοί για τους οποίους ο ΠΑΟΚ είναι το αδιέξοδο στα προβλήματα τους. Υπάρχουν κι αυτοί για τους ο ΠΑΟΚ σημαίνει «ντου». Που προτιμούν να κερδίσουν τη μάχη με τους αντίπαλους χούλιγκαν από το να κερδίσει η ομάδα μέσα στο γήπεδο.
Υπάρχουν αυτοί που έχουν εμπιστοσύνη στις επιλογές της διοίκησης και του προπονητή. Που δεν τους νοιάζει ποιος παίκτης θα έρθει αλλά να δουν πως δουλεύει μέσα στο γήπεδο. Υπάρχουν οι αμφισβητίες, αυτοί που βγάζουν «παλτό» τον ποδοσφαιριστή πριν καν πατήσει το πόδι του στην Τούμπα.
Και για να μην αναφερόμαστε μονάχα στον απλό κόσμο, μπορούμε να έρθουμε και στο συνάφι της δημοσιογραφίας. Υπάρχουν οι ΠΑΟΚάρχες (με το μυαλό τους γιατί κανείς δεν έχει τις ικανότητες για αυτόν τον τίτλο. Θα επιβιώνουν απλά όσο υπάρχουν πρόβατα…), οι δούλοι της αποκλειστικότητας, οι γλύφτες, οι συμφεροντολόγοι. Υπάρχουν και αυτοί που τους αρκεί ο ΠΑΟΚ να πηγαίνει καλά. Όχι μόνο γιατί υποστηρίζουν την ομάδα, αλλά γιατί αυτό τους βοηθάει να έχουν δουλειά και αύριο.
Υπάρχουν αυτοί που δε θα ευχαριστηθούν μια σπουδαία μεταγραφή, αν την είδηση είχε αποκλειστικά ο μιντιακός αντίπαλος. Που θα την υποβαθμίσουν, που αν είναι στο χέρι τους, θα τη χαλάσουν κιόλας. Που θα «σκοτώσουν» για την αποκλειστικότητα και που θα ξεφτιλίσουν την όποια «πηγή» θεωρούν πως «κελάηδησε» για να τη χάσουν.
Υπάρχουν αυτοί που θα σπείρουν ψευδείς πληροφορίες. Που θα «πετάξουν» ένα όνομα αρκεί να κάνουν εντύπωση. Που θα προσφέρουν πρόσκαιρη ικανοποίηση στα «πρεζάκια» της μεταγραφολογίας. Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα φίλο που με ικέτευε να του πω κάποια μεταγραφή. «Πες μου ένα όνομα κι ας είναι ψέμα…» μου είπε. Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.
Όλοι οι παραπάνω είναι ΠΑΟΚ, αλλά από το δικό τους μετερίζι. Ο ΠΑΟΚ όμως ευτυχώς ή δυστυχώς ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας. Ένα Δικέφαλος Αετός πιο μεγάλος από όλους. Δε διαιρείται, δεν κατηγοριοποιείται, δε διαμελίζεται. Κι όσο δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το ΠΑΟΚόμετρο, θα τα σκεπάζει όλα με τα φτερά του…
