Ο Στέφενς είναι ο… Κωνσταντάρας. Ο Σάντος ήταν ο… καρπουζάς. Ο Μπόλονι ξενύχτης. Ο Δώνης μυρωδιάς. Ο Μπερέτα τουρίστας. Ο Χάβος ήταν απλά ο… Μάκης. Ο Δερμιτζάκης άπειρος. Ο Αγγελος… απολίτιστος. Ο Μπάγεβιτς… Σέρβος απατεώνας. Ο Χάαν… κρασοπατέρας. Ο Βάλτερ Σκότσικ που έδωσε στον ΠΑΟΚ τα τελευταίο του πρωτάθλημα, άντεξε ακόμα λίγους μήνες και έφυγε ως… ανεπαρκής!
Ο έτερος πρωταθλητής Γκιούλα Λόραντ, «έφυγε» στον πάγκο πριν τον… φύγουμε! Κι εμείς όλοι που με περίσσια ευκολία βγάζουμε αυτές τις ταμπέλες ποίοι ακριβώς είμαστε; Κοιταχτήκαμε ποτέ στον καθρέφτη; Αν κάποιος άσχετος με τον χώρο εργασίας του καθένα μας, του έκανε περισπούδαστη κριτική για την ανεπάρκεια του, πως θα τον αντιμετωπίζαμε; Με τίποτα… ευχές για ταξίδι στον αγύριστο, φαντάζομαι. Κι όμως για την δουλειά του άλλου εμείς θέλουμε να είμαστε ειδικοί κι ας έχει φάει την ζωή του ο άλλος μες τα γήπεδα ή τα θρανία.
Τώρα που ο μακαρίτης Λουίς Αραγονές αποδήμησε στους ουρανούς, θυμάμαι πόσο τον… ξέσκιζαν οι συμπατριώτες του πριν σπάσει την κατάρα και αποτινάξει την λούζερ ρετσινιά των Ισπανών στο Euro 2008. Αυτοί που τον πέρασαν γενεές 14 ήταν… πρώτο τραπέζι στην κηδεία του, χύνοντας τα γνωστά κροκοδείλια δάκρια.
Είναι η μοίρα του επαγγέλματος τέτοια. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός, υπουργός, δήμαρχος, νομάρχης, βουλευτής μπορεί να δρα όπως του καπνίσει και να την βγάλει λάδι. Αν ο προπονητής κάνει μία λάθος, αλλαγή κούνια, που τον κούναγε. Εξάλλου πάντα, ο καλύτερος παίκτης κάθε ομάδας είναι αυτός που δεν παίζει.
Υποσχέθηκα πως επιτέλους θα μπορέσω να γράψω ένα αγωνιστικό κομμάτι για τις αλλαγές που μπορούν να φέρουν στο χορτάρι οι νέες ελκυστικές μεταγραφές που μπορούν να δημιουργήσουν ένα μοντέρνο, θελκτικό, νικητή ΠΑΟΚ, μα οι εξελίξεις δεν με αφήνουν. Στην χώρα που οι προπονηταράδες γίνονται άμπαλοι και οι παικταράδες βαφτίζονται «παλτά» (και το αντίστροφο) μέσα σε μερικά λεπτά (πολλές φορές και για ίδιον όφελος) νιώθω την ανάγκη να βγάλω μερικές σκέψεις, πριν είναι πολύ αργά.
Δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους που λόγω ταξικής συνείδησης είναι εξ αρχής προκατειλημμένοι απέναντι σε κάθε προεδρική ή προπονητική εξουσία. Συνάμα δεν υπήρξα προσωπολάτρης ή επαγγελματίας χειρκροτητής. Νιώθω ακόμα το βλέμμα μου καθαρό και το μυαλό μου ώριμο να επεξεργαστεί με ψυχραιμία τα γεγονότα.
Την ημέρα που ο Χουμπ Στέφενς καταδέχθηκε να έρθει στον ΠΑΟΚ αναρωτήθηκα εδώhttps://inpaok.com/112419/%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B5%CE%BD%CF%82-%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/ αν άραγε: «Στέφενς δέρνουμε;». Επί λέξει είχα γράψει πως: «Οι Ολλανδοί είναι ξεροκέφαλοι. Πεισματάρηδες. Εγωιστές. Ξερόλες. Σνομπ. Σχεδόν πάντα απαντάνε με ερώτηση. Συνάμα όμως είναι σκεπτικιστές. Εργατικοί. Έχουν (και τους υπηρετούν) κανόνες για τα πάντα. Είναι σκεπτικιστές. Οραματιστές. Πρωτοπόροι. (Για τον Στέφενς) Ορκίζονται άνθρωποι που τον είχαν για αφεντικό, πως ξυπνάει στις 6:30 το πρωί, ανοίγει και κλείνει το μαγαζί, είναι οργανωτικός, εργασιομανής, ειλικρινής, πιστός στο πλάνο, πρωτοπόρος στην τεχνολογική ανάλυση της ποδοσφαιρικής data από το αγαπημένο του laptop, όπου εσχάτως έμαθε μέχρι και τα social media για να μπορεί να μιλάει την ίδια γλώσσα με τους παίκτες του. Πιθανότατα δεν θα τον καταλάβουμε ποτέ ως άνθρωπο. Δεν θα μας καταλάβει ούτε κι αυτός. Δεν ήρθε για αυτό. Ήρθε διότι ο ΠΑΟΚ έψαχνε απεγνωσμένα κάποιον που θα επιβάλλει την αυθεντία του με ένα του μόνο βλέμμα. Με το βιογραφικό του».
Οι καιροί είναι πονηροί. Περίεργοι. Πρέπει λίγο να διαβάζουμε πίσω από την βιτρίνα. Δεν είναι λίγο περίεργο που ενώ καμία από τις πολύ σημαντικές μεταγραφές του ΠΑΟΚ δεν έγινε πρώτο θέμα από Μ.Μ.Ε πανελλαδικής εμβέλειας, εντούτοις όλοι φωτογράφισαν ως αποκλειστικό υπεύθυνο της ήττας από τον Πλατανιά, με πηχυαίους τίτλους και βαρείς χαρακτηρισμούς τον πιο ακριβοπληρωμένο τεχνικό στην Ελλάδα και σίγουρα αυτόν με το πιο βαρύ όνομα και βιογραφικό;
Τροφή για σκέψη…
Προσοχή: δεν βγάζω λάδι τον Ολλανδό. Ακόμα δεν έχει βάλει σφραγίδα. Αν όμως πάει κάποιος από εμάς και ισχυριστεί στην πατρίδα του πως μέσα σε ένα 7μηνο δεν έχει καταφέρει να αλλάξει τα πάντα και να φτιάξει τον ΠΑΟΚ των ονείρων μας, το πιθανότερο είναι να μας ρωτήσουν στα πόσα σταματήσαμε στα coffee shop.
Ακούω πως ο ΠΑΟΚ δεν παίζει μπάλα. Τότε πως στην ευχή είναι έχει κάνει 298 τελικές σε 22 παιχνίδια (μόλις έξι λιγότερες από τον Ολυμπιακό που παίζει… διαστημική μπάλα και δεν γκελάρει πουθενά); Ο ΠΑΟΚ παράγει. Άλλοτε ορθόδοξα, άλλοτε όχι. Δεν κοροϊδεύει, αλλάζοντας παράλληλες πάσες, διαφημίζοντας άσκοπα ποσοστά κατοχής.
Ακούω πως ο ΠΑΟΚ δεν είναι θεαματικός; Ένας από τους βασικούς νόμους του ποδοσφαίρου λέει πως για να γίνει ένα καλό ματς, χρειάζονται δύο. Και στα περισσότερα παιχνίδια του ο ΠΑΟΚ αναγκάζεται να παίζει απέναντι σε 11 παίκτες πίσω από την μπάλα, που δεν προσπαθούν να κερδίσουν, αλλά να «κλέψουν» αποτέλεσμα. Τέτοιο… μπουλούκι δεν συναντάς πουθενά. Σε αυτό το μη ορθολογικό πράγμα, ο Ολλανδός που έμαθε αλλιώς το… τόπι, θέλει τον χρόνο του για να καταλάβει πως νικιέται αυτό με ορθολογική μπάλα.
Ακούω πως δεν έχει καλές σχέσεις με τους παίκτες. Συγνώμη, μα ο προπονητής δεν χρειάζεται να παίζει φάπες και μπιζ με τους παίκτες, ούτε να χαχανίζει μαζί τους. Οφείλει να είναι κοντά, αλλά συνάμα και μακριά. Αυτό που οφείλει να είναι πρώτιστα, είναι δίκαιος. Αλήθεια, υπάρχει παίκτης του ΠΑΟΚ που να ισχυρίζεται ότι αδικήθηκε με βάσει την εικόνα του σε προπονήσεις και γήπεδο;
Πόσοι προπονητές θα άλλαζαν βασικό τερματοφύλακα ενώ η σεζόν έκαιγε; Πόσοι θα έφτιαχναν από το μηδέν τον δεξιό μπακ Στέλιο Κίτσιου, δίνοντας του φανέλα βασικού σε ματς που ζεματούσαν; Πόσοι θα έβγαζαν με ποσοστό νικών 75% ένα πρώτο γύρο μόλις με ένα κανονικό στόπερ, βαφτίζοντας (με επιτυχία για μένα) κεντρικούς αμυντικούς Τζαβέλλα και Σκόνδρα;
Πόσοι θα έβγαζαν αήττητοι τον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ με ρεκόρ βαθμών; Πόσοι θα είχαν μία ομάδα που είναι πρώτη σε γκολ από κομπίνες στα στημένα; Πόσοι θα είχαν μία ομάδα με ελάχιστους μυϊκούς τραυματισμούς; Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μπορεί να ήταν «Λαμπρούκος μπαλαντέρ», αλλά δύσκολο να πετύχαινε έστω και τα μισά.
Τον οπαδό δεν τον πιάνεις πουθενά. Ο ίδιος που αναρωτιέται γιατί ο Λίνο μένει στον πάγκο, είναι ο ίδιος που σιχτίριζε για τον… παππού, τον έκανε ρόιδο ο Κάμπελ στο «Καραϊσκάκης». Πώς να του εξηγήσεις πως ο φρέσκος (37άρης) Λίνο είναι απείρως πιο χρήσιμος με την Μπενφίκα και στο Κύπελλο από ότι σε ένα ματς ελάσσονος βαθμολογικής σημασίας με τον Πλατανιά; Ο ίδιος που κράζει τον Στέφενς που έβαλε τον Μάρτενς με μία προπόνηση στην Νέα Σμύρνη, αναρωτιέται γιατί στα Χανιά δεν ξεκίνησε ο (επίσης με μία προπόνηση) Ινσαουράλδε και προτιμήθηκε ο Σκόνδρας. Βέβαια αν ρωτήσεις που έφταιξε ο Σκόνδρας θα πάρεις μία αόριστη απάντηση, ενώ αν ρωτήσεις ποιος να έπαιζε, η απάντηση θα είναι «ας έβαζε κάποιον άλλον».
Είχε μία σοβαρή ανορθογραφία ο Ολλανδός στα Χανιά και δεν τον συγχωρώ. Δεν ήταν ούτε οι αλλαγές του, ούτε τα «γαλλικά» με τον Στοχ (παρότι ο Σλοβάκος θέλει πολύ σοβαρό τράβηγμα αυτιού), μα το ότι δεν είναι παρεμβατικός με φωνές μέσα στα ματς, αφού είναι της σχολής πως οι φωνές μέσα στο παιχνίδι φέρνουν μόνο εκνευρισμό και πως ο παίκτης πρέπει μόνος να καταλαβαίνει τα λάθη του. Ο ΠΑΟΚ στα Χανιά έχασε το ματς στο διάστημα 10’-40’, όπου αντί να κυνηγήσει με λύσσα ένα δεύτερο γκολ, άραξε στα κυβικά του, έκανε διαχείριση κοιτώντας το ρολόι, λούφαρε και μετά έτρεχε και δεν έφτανε.
Προβλήματα υπάρχουν. Σοβαρά κιόλας. Το αμυντικό τρανζίσιον παραμένει προβληματικό. Οι συνεργασίες μπακ-εξτρέμ (σε συγκεκριμένα ζευγάρια) δεν βγαίνουν. Ο Μάρτενς δεν έχει καταλάβει ακόμα το ποδόσφαιρο μας. Ο Λούκας με τον Στοχ όταν δεν τους βγαίνει το παιχνίδι γίνονται βαρίδια και δεν ψάχνουν εναλλακτικές. Οι φορ δεν ταΐζονται σωστά. Το πρεσάρισμα ψηλά θέλει επιπλέον… στραγγάλισμα. Υπάρχουν κι άλλα. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται δουλειά, όχι απαξίωση.
Το κακό για τον Στέφενς και τον νέο ΠΑΟΚ είναι πως στην Ελλάδα δεν έχουμε μία ρημάδα χειμερινή διακοπή για να γίνει ομάδα αυτό το νέο σύνολο, με τους πολύ πιο ταλαντούχους από πριν παίκτες. Το κακό για τον Στέφενς είναι πως στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να κάνουμε αξιολόγηση της αληθινής σημασίας του κάθε παιχνιδιού. Η ήττα στον Πλατανιά πόνεσε. Δεν πρέπει να χάνεις (ειδικά) εκεί. Ωστόσο, βαθμολογικά μικρή σημασία έχει. Ο τίτλος έχει πετάξει. Τα πάντα θα κριθούν στα πλέι-οφ που γίνονται σε κάνα τρίμηνο. Όπως έχει δείξει η ιστορία το σημαντικό δεν είναι με πόσους βαθμούς προβάδισμα μπαίνεις εκεί, αλλά σε τι κατάσταση θα είσαι τότε και πόσο βαθύ ρόστερ έχεις για ένα μαραθώνιο 6 αγώνων σε 21 ημέρες.
Καλώς ή κακώς, τα περισσότερα παιχνίδια πρωταθλήματος εφεξής θα είναι προπαρασκευαστικά για τα παιχνίδια κυπέλλου και αυτά της Ευρώπης. Το πρωτάθλημα δεν είναι λόγος ύπαρξης ούτε αιτία θανάτου. Ο ΠΑΟΚ χτίζει κάτι μεγαλειώδες, ακόμα είναι στα μπετά και μετά από πολλά χρόνια έχει καλό εργολάβο, αρχιτέκτονα και υλικά. Ας μην τον κάνουμε γιοφύρι της Άρτας…
