Είχε να παίξει μπάλα κάνα εξάμηνο. Είχε μανουριάσει με τον προπονητή του στην Παρτιζάν και σαν κλασικός Σέρβος μπαλαδόρος προτίμησε να το… κόψει, παρά να ρίξει λιγάκι τον εγωισμό του. Είχε ακριβώς όλα τα χαρακτηριστικά που απαγορεύεται να έχει στο βιογραφικό του ένας παίκτης για να χαρακτηριστεί καλή μεταγραφή. Ειδικά αν πηγαίνει σε ομάδα την 12η βραδινή της 31ης Ιανουαρίου, χωρίς να ξέρει χώρα, συμπαίκτες, ομάδα ή προπονητή. Ήρθε με περιττά κιλάκια και… σβέρκο. Μύριζε από χιλιόμετρα ότι στο πρώτο σπριντ κινδύνευε με θλάση. Την έπαθε κιόλας σε μία από τις πρώτες του προπονήσεις.
Το ακόμα χειρότερο; Δεν ήταν προσωπική μεταγραφή προπονητή, μηδέ τεχνικού διευθυντή. Ήταν προσωπική επιλογή του Ιβάν Σαββίδη που τον είχε καψούρα από την θητεία του σε Ουκρανία και Ρωσία και έβαζε το χέρι του στην φωτιά, λέγοντας πως: «τον ξέρω πολύ καλά. Αυτός ο Σέρβος παίζει μεγάλη μπάλα».
Ανήκει σε μία άλλη εποχή. Σε εκείνη που ο μπαλαδόρος που παίζει δεκάρι δεν χρειάζεται να τρέχει και να μαρκάρει. Ανήκει σε μία άλλη εποχή. Σε εκείνη που ο παιχταράς της ομάδας έπαιζε με την φανέλα έξω από το σορτσάκι. Από μαγκιά. Από… διαφορετικότητα. Στα σέρβικα η ρίζα από το επίθετό του (Βουκ) σημαίνει «λύκος». Έτσι είναι κι αυτός. Ασυμβίβαστος. Ελεύθερος. Αντισυμβατικός. Λάτρης της… ποικιλίας. Σαν να λέμε ΠΑΟΚ και Παρτιζάν μαζί.
Ο Ζβόνιμιρ Βούκιτς είχε όλες τις αντενδείξεις μίας καλή μεταγραφής. Ήρθε στην Ελλάδα λίγους μήνες πριν κλείσει τα 34 και προερχόμενος από εξάμηνη απραξία. Η μεταγραφή του ακουγόταν… σκοτωμένη. Ακόμα και η διάρκεια που επέλεξε να υπογράψει (1,5 χρόνο, αντί μέχρι το καλοκαίρι και μετά… βλέπουμε) ήταν περίεργη. Ο ίδιος όμως ήξερε πολύ καλά πως δεν ήταν πρώην ποδοσφαιριστής. Αν το πίστευε, θα τραβιόταν σε κανένα… Κατάρ για τα τελευταία ένσημα.
Δεν μπορεί να σταθεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας. Δεν έχει την ταχύτητα, ούτε τα πνευμόνια για παιχνίδια υψηλού ρυθμού όπου η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω. Είναι… φύρα όταν ο ΠΑΟΚ δεν έχει αποκλειστικά την μπάλα στα πόδια του. Για την Ελλάδα όμως όπου τα 9 στα 10 ματς του ΠΑΟΚ (ειδικά στην «Τούμπα») είναι σαν… ποδόσφαιρο δωματίου, ο Σέρβος είναι μανούλα. Είναι πολυτέλεια. Είναι το εξτραδάκι από τον πάγκο. Την πανουργία, την πονηρία, την όσφρηση της φάσης δεν την χάνεις ακόμα κι αν πατήσεις τα δεύτερα –άντα.
Παραδόξως για σέρβικο δεκάρι, δεν κάνει κατάχρηση μπάλας. Κάθε του άγγιγμα στην μπάλα έχει ουσία. Έχει τεμπεσίρι. Τη χαϊδεύει ωραία ο μπαγάσας. Τα φάουλ-μπανάνες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα ποδοσφαιρικά ΙΕΚ. Το ασύγκριτης ομορφιάς και έμπνευσης γκολ του με τον Πλατανιά θα κάνει χρόνια να σβηστεί από το μυαλό. Απέναντι στον Πανθρακικό, χρειάστηκε δύο απλές επαφές για να μετατρέψει το αγχωτικό 1-0 σε ένα χορταστικό 3-0, που έκανε τον κόσμο να φύγει με χαμόγελα από την «Τούμπα».
Ο Ζβόνιμιρ Βούκιτς είναι ο… Αριελ Ιμπαγκάσα του ΠΑΟΚ. Ο… πάνσοφος παπούλης που θα έρθει από τον πάγκο και θα νοστιμέψει το φαγητό, μόνο με μερικές πινελιές. Με μερικά αγγίγματα. Δεν ξέρω πόσοι το έχετε αντιληφθεί, μα η… Σερβάρα έφτασε τα 10 γκολ φέτος! Πως, πότε, κανείς δεν κατάλαβε. Κάθε φορά που βρίσκει δίχτυα, ο ΠΑΟΚ κερδίζει. Δεν ξέρω αν το λένε ακόμα η καρδιά και τα πόδια του. Δεν ξέρω αν έχει άλλη βενζίνη στο ρεζερβουάρ για να συνεχίσει και μετά το καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν έχει άλλα κίνητρα όπως πέρυσι που ήθελε να σε κάποιους «γκρόμπαρι» πως δεν ξόφλησε, όπως κάποιοι στο Βελιγράδι πίστευαν.
Αν ο… Βουκ θέλει, τότε ο ΠΑΟΚ οφείλει να του δώσει χαρτί για να υπογράψει. Ο ίδιος, σαν λύκος που είναι, ξέρει καλύτερα αν εγέρασε ή όχι.
Σε αυτό το πρωτάθλημα… δωματίου, όπου συχνά ο ρυθμός είναι ληθαργικός και οι αντίπαλοι κάνουν το ταμπούρι, ψωμοτύρι, καλλιτέχνες όπως ο Βούκιτς και ο Ιμπαγκάσα χρειάζονται ένα-δυο αγγίγματα για να ξεκλειδώσουν ματς που έχουν στραβώσει. Μόνοι τους κέρδισαν το δικαίωμα να επιλέξουν αν και για πόσο ακόμα θα μας προσφέρουν αυτά τα… καλλιτεχνικά αγγίγματα. Κι ας κάνουν τα 100 μέτρα σε 15 δευτερόλεπτα.
Η κίνηση του Λάζαρ Μάρκοβιτς (παίκτης που για πλάκα πιάνει ένα 20άρικο στο ποδοσφαιρικό χρηματηστήριο) να αφήσει τα πανηγύρια και να φύγει σφαίρα την Πέμπτη μετά το τελευταίο σφύριγμα του ματς με την Μπενφίκα για να αρπάξει ως λάφυρα την ασπρόμαυρη φανέλα με το «9» και η πρωτοφανής αποθέωση (για παίκτη που δεν έπαιξε λεπτό) από τους Παρτιζάνους που βρέθηκαν στην «Τούμπα» μαρτυρά πως ο Ζβόνιμιρ Βούκιτς είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μία μεταγραφή ενός 33χρονου που έγινε από ένα καπρίτσιο προέδρου την τελευταία ημέρα μιας χειμερινής μεταγραφικής περιόδου…
