Μάτι να γυαλίζει. Ο αντίπαλος στα σχοινιά. Ντιρέκτ, κροσέ, άπερκατ. Ιερό πάθος. Νοοτροπία «κανείς δεν περνάει από το σπίτι μου». Νοοτροπία «κανείς δεν (τολμά να διανοηθεί καν να) κάνει φιέστα στο σπίτι μου». Κάποιος, όμως έλειπε από την παράδοση στο μάθημα «τι εστί ΠΑΟΚ». Ο Χουάν Ινσαουράλδε φαίνεται ότι είδε πολύ «Ρόκι» και παρασύρθηκε. Σόρι, «Τσάκο» αλλά αυτό που έκανες δεν είναι ΠΑΟΚ. Θες να στο πω και στην γλώσσα σου για να το καταλάβεις; «Esο no es PAOK»!
Για 94 λεπτά ο ΠΑΟΚ είχε τον Ολυμπιακό στα σχοινιά. Τον έπιασε από τον λαιμό (με ποδοσφαιρικούς όρους) και δεν τον άφησε να ξεμυτίσει πέρα από την σέντρα. Τον «έπνιξε» στο πρέσινγκ. Του «τρύπησε» με φάσεις τόσο από τον άξονα, όσο κι από τα άκρα. Κανείς δεν έκανε φέτος τον Ολυμπιακό να μοιάζει τόσο μικρός στο γήπεδο. Ισως, μόνο η Μπενφίκα στην μέρα που ο Ρομπέρτο αγιοποιήθηκε.
Ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς με μία τελική στην εστία! Αυτή που -κόντρα στην ροή του ματς- μπήκε γκολ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κάνω λάθος. Υπάρχει ακόμα ένα συρτό αδύναμο σουτ του Φουστέρ προς το τέλος που αρκεί για να λερώσει λιγάκι τα γάντια του Γλύκου. Το ματς θυμίζει περίοδο 1969-1992, όπου ο Ολυμπιακός χάνει από τα Τέμπη. Γάτα-ποντίκι. Κι έρχεσαι εσύ, «hermano» Χουάν και μου χαλάς τον χαβά. Τους δίνεις πάτημα, άλλοθι, δικαιολογία. Δεν σου δίνω ελαφρυντικό…
Ο ΠΑΟΚ είναι ένας αντισυμβατικός οργανισμός. Μία -συμβολική- γροθιά στο κατεστημένο Τσάκο, όχι μία κανονική αντιαθλητική γροθιά στα μούτρα του κάθε Ντινγκά. Ίσως το παρεξήγησες το έργο. Ίσως κάποιος σου είπε πως ο Πάμπλο Γκαρσία ειδωλοποίηθηκε, επειδή κάποτε έδωσε ένα μπουκέτο στα μουλωχτά στον Ντιόγκο, όταν εκείνος νωρίτερα πήγε να του σπάσει το δόντι με αγκωνιά. Λάθος hermano! Αυτό ισχύει μόνο για τα… πετσιά.
Ο Πάμπλο Γκαρσία ειδωλοποιήθηκε για τα αντιεξουσιαστικά του λόγια, όταν όλοι έσκυβαν το κεφάλι και επέλεγαν τον δρόμο της σιωπής. Για ηγετικό του προφίλ. Για την αποχώρηση του με αργό βήμα και σηκωμένες τις γροθιές ενώ τα αντικείμενα έπεφταν βροχή γύρω του. Γιατί δεν φοβήθηκε πουθενά και κανέναν. Γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι. Γιατί ενέπνευσε κόσμο και συμπαίκτες. Γιατί υπήρξε αγωνιστικός μπροστάρης σε κάθε αγωνιστική εκστρατεία.
Βασικά, εκείνη η γροθιά -στα δικά μου μάτια- υπήρξε μία από τις μαύρες κηλίδες της προσφοράς του στον ΠΑΟΚ. Δεν είχε παρά μερικούς μήνες στον ΠΑΟΚ, ίσως είχε καταλάβει κι αυτός λάθος το έργο. Όταν το μάτι του ξεθόλωσε και κατάλαβε ότι οι αληθινές γροθιές στο κατεστημένο δίνονται με γκολ και όχι με απερκατ, όταν κατάλαβε πως με το να γελάς και να ειρωνεύεσαι στην επίδειξη δύναμης κερδίζεις περισσότερα από ότι με το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», τότε οδήγησε τον ΠΑΟΚ σε μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας του. Το έπιασες «Τσάκο»;
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ύπουλα χτυπήματα κάτω από την ζώνη. Δεν είναι «κερδίζω με κάθε τρόπο». Ο ΠΑΟΚ δεν είχε ποτέ του «προστάτες» ή «δεκανίκια». Οπως λένε και τα αρχικά του είναι Περηφάνια, Αντίσταση, Όνειρο, Κατάκτηση.
Είχα χρόνια να δω τόσο κυριαρχικό ΠΑΟΚ σε παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Συχνά, τον έβλεπα πιο παθιασμένο, πιο δυναμικό, πιο αποφασιστικό απέναντι του. Αυτή την φορά, ήταν και πιο ποιοτικός. Πιο ποδοσφαιρικός. Πιο δημιουργικός. Δεν ξέρω αν οι παίκτες «λύθηκαν» χωρίς τον Στέφενς. Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά έκαναν… τακτική. Δεν ξέρω αν αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα για να πάρουν την υπόθεση στα πόδια τους. Μετά από καιρό όμως, είδα παλμό. Σφυγμούς στα κόκκινα. Ενότητα. Πανηγυρισμούς με ένταση. Λίγοι το είδαν μα στην φάση του 1-1, ο Λούκας και ο Κλάους τσακώνονται με σπριντ ποιος θα πάρει την μπάλα για να την στήσει πιο γρήγορα στην σέντρα! Κι έρχεσαι εσύ ρε «Τσάκο» και μου κόβεις τον ρυθμό, μου λερώνεις το ομορφότερο ποδοσφαιρικό βράδυ της χρονιάς. Αν ο ΠΑΟΚ από μόνος του, βρει άμεσα τους εσωτερικούς μηχανισμούς νουθεσίας-τιμωρίας-διδαχής του Αργεντινού θα έχει σαν κέρδος πολλά περισσότερα από μία νίκη εκείνου που θέλει να εκθρονίσει…
ΥΓ. Για όσους σηκώσανε μουτούλα ψηλά θα υπενθυμίσω ότι ο Ολυμπιακός ήρθε στην «Τούμπα» πιο χαλαρός από ποτέ. Θωράκισε την επικοινωνιακή του πολιτκή, θέτοντας ως προτεραιότητα τον επαναληπτικό με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εμφάνισε ένα κράμα βασικών-αναπληρωματικών με μικρό βαθμό συνοχής και συγκέντρωσης. Παρουσιάστηκε με ελάχιστη στοχοπροσήλωση στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Επένδυσε ελάχιστα στην διαιτητική του αρματωσιά. Αν κάποιος πιστεύει πως στο κύπελλο θα είναι το ίδιο είναι βαθιά γελασμένος. Αν κάποιος «φάει» το παραμύθι και πιστέψει ότι «τον έχουμε χαλλλαρά»… κόκκινο φίδι που τον έφαγε!
