Το θυμάμαι σαν τώρα. Νομίζω ότι αν κλείσω τα μάτια θα μεταφερθώ νοερά σε εκείνη την στιγμή. Ήταν η πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή. Το είχα πάρει τόσο σοβαρά που στο τέλος έπαθα.. ηλίαση, η μάπα μου έγινε πιο κόκκινη κι από πατζάρι κι από θαύμα δεν έπαθα καμιά θερμοπληξία.
Δημοσιογραφικό νιάνιαρο εγώ, ποδοσφαιρικά νιάνιαρα εκείνα. Το ρολόι γυρνάει πίσω 11 καλοκαίρια, στο γήπεδο της «Ριζούπολης». Τότε, ακουγόταν απίθανα πρωτοποριακό. Σχεδόν βγαλμένο από άλλο πλανήτη. Τουρνουά παμπαίδων (under-13) με τη συμμετοχή του Άγιαξ και της Λεβερκούζεν, που είχαν τότε (και φυσικά εξακολουθούν να έχουν) δύο από τις καλύτερες ακαδημίες στον κόσμο, προσθέστε στην σούμα Βαλένθια και Μπενφίκα και κλείσαμε. Στα δικά μου μάτια, φάνταζε φοβερό. Ανεπανάληπτο.
Είχαμε κι εμείς ομάδες. Μία αθηναϊκή, μία από τον Πειραιά και δύο μεικτές. Για την ακρίβεια, νομίζαμε ότι έχουμε ομάδες, μέχρι που είδαμε πως είναι να έχεις κανονική ομάδα από 12χρονα.
Δεν πίστευα ότι παιδάκια που μόλις είχαν τελειώσει το δημοτικό θα έπαιζαν σε γήπεδο κανονικών διαστάσεων. Δεν πίστευα ότι θα έπαιζαν με κανονική μπάλα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορούσαν να παίζουν τεχνητό οφσάιντ. Να κάνουν κάθετες στο χώρο. Να κάνουν τέτοια τρεξίματα χωρίς την μπάλα στα πόδια. Να παίζουν όπως η πρώτη τους ομάδα. Δίκαια φορούσαν την στολή που φορούσε κι εκείνη τη χρονιά, η ανδρική τους ομάδα, ενώ οι δικοί μας βολεύονταν με καμιά προ τριετίας ξεφτισμένη φανέλα και αν.
Υπάρχουν πολλά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το παιδάκι της αθηναϊκής ομάδας που στις χειραψίες πριν το ματς έπιανε και έτριβε την φανέλα του μπόμπιρα του Άγιαξ για να δει αν είναι γνήσια. Τον Ντάντι Μπλιντ στις κερκίδες να ωρύεται και να φωνάζει για ένα λάθος… spacing της άμυνας του Αγιαξ σε μία φάση και έναν… Ελληνάρα μπαμπά να φωνάζει στον γιο του: «Κώστα (τυχαίο το όνομα) παίξε για την πάρτη σου και μην δίνεις την μπάλα σε κανέναν!
Θυμάμαι πόσο με σόκαρε που ο Άγιαξ είχε κουβαλήσει και δασκάλους μαζί του, για να μην χάσουν οι μικροί την σειρά τους στο σχολείο. Θυμάμαι ότι δεν άφηναν ούτε κουνούπι να πλησιάσει τους μπόμπιρες, αφού η ασθένεια των… μανατζαραίων είχε αρχίσει να σκάει στην Ευρώπη. Θυμάμαι πόσο επαγγελματίες σε όλα τους ήταν αυτοί οι… διάολοι από τα 12 τους χρόνια. Ήταν τόσο καλοί, που στον τελικό του Άγιαξ με την Λεβερκούζεν μάζεψαν 3.000 κόσμο που πήγε να τους χαζέψει στην “Ριζούπολη” με τον ήλιο να βαράει ντάλα καμιά 35άρα βαθμούς. Εκείνος ο τελικός ήταν το καλύτερο ματς Τσάμπιονς Λιγκ που είχα δει ποτέ live στην ζωή μου. Πιστέψτε με, είχα δει κάμποσα…
Το καταλάβαινες από εκείνη την ημέρα, ότι αυτά τα παιδιά ήταν αδύνατον να μην παίξουν μπάλα στην ζωή τους. Τους θυμάμαι όλους έναν κι έναν. Σήμερα, ο Ντάλεϊ Μπλιντ είναι στην Βραζιλία με την φανέλα των «οράνιε». Εκείνος ο τάπας με τις αρμένικες ρίζες που τον φωνάζαμε μικρό Οφερμαρς, λέγεται Αραζ Οζμπιλιζ και το Γενάρη έκανε μεταγραφή πολλών εκατομμυρίων ευρώ στην Σπαρτάκ Μόσχας. Ο Μάρκο Βεΐνοβιτς, ο Χενέρο Ζέεφουικ, ο Λουτσιάνο Νάρσινγκ, ο Λεάντρο Κάπελ όλα εκείνα τα 12χρονα του Άγιαξ έγιναν φτασμένοι επαγγελματίες επιπέδου Eredivisie.
Από εκείνη την Λεβερκούζεν ο Κέβιν Καμπλ που παίζει σήμερα στην Σάλτσμπουργκ κοστίζει μία περιουσία, ο Ρίτσαρντ Σουκούτα-Πάσου λίγο έλειψε να εξελιχθεί στον Γερμανό Λουκακού και εκείνος ο κοντούλης δαίμονας που μας είχε χαζέψει, είχε πάρει το βραβείο του MVP και τον φωνάζαμε μικρό Μπαστούρκ, o Μπουράκ Καπλάν ανήκει στην Μπεσίκτας.
Οι δικοί μας; Θυμάμαι ότι σε ένα ματς με τον Αγιαξ το κοντέρ έγραψε πάνω από 10. Οι πεντάρες και εξάρες πήγαιναν σύννεφο. Εμείς παίζαμε κάτι σαν μπουλούκι και οι άλλοι ποδόσφαιρο. Η διαφορά ήταν χαώδης. Δεν μιλάμε για αιώνες πίσω. Μιλάμε για το καλοκαίρι του 2003.
Αυτό το φλας-μπακ δεν έγινε τυχαία. Η μνήμη γύρισε αστραπιαία στα νιάτα μου, όταν είδα πως οι “σπόροι” του ΠΑΟΚ (under-13) πήγαν σε ένα τουρνουά στην Ολλανδία και έριξαν μία ξεγυρισμένη εξάρα στην Χέρενφεϊν και έχασαν στις λεπτομέρειες (με χαμένο πέναλτι και δοκάρι) με 1-0 από την Λεβερκούζεν. Τότε, στο… μακρινό 2003, η under-13 του ΠΑΟΚ είναι πολύ πιθανό να μην ξεμύτιζε ούτε έξω από τα Μάλγαρα. Μπορεί και να μην υπήρχε καν under-13.
Αν το κοιτάξεις ψυχρά, ρεαλιστικά και τότε Άγγελο είχαμε και τώρα Άγγελο έχουμε. Τουλάχιστον στους μικρούς έχουμε πάει μπροστά…
