Τα «χαμόγελα» που διαδέχθηκαν την κατάκτηση της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα – στην πιο πετυχημένη, σε σχέση και με το ύψος του αγωνιστικού μπάτζετ που ήταν το μικρότερο της (πολύ) σύγχρονης ιστορίας της ομάδας – έχουν διαδεχθεί τις «σκοτούρες» των ιθυνόντων της ΚΑΕ! Διότι όλοι συνειδητοποίησαν από την πρώτη στιγμή ότι όταν τέλειωσαν οι νικηφόροι αγώνες των παικτών και του τεχνικού επιτελείου, αρχίζει ο πιο δύσκολος δικός τους αγώνας για να διατηρηθούν τα «κεκτημένα»…
Και μπορεί τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, τα πρώτα των διοικήσεων του Μπάνε Πρέλιεβιτς, την μία φορά να έπρεπε ο πρόεδρος της ΚΑΕ να προχωρήσει σε δραστικές περικοπές (μετά την έως και αδικαιολόγητη εκτόξευση του μπάτζετ για να κατακτηθεί η 3η θέση του 2011) ή σε πλήρη «αναδόμηση» με «χαμηλά τον πήχη» (μετά την 8η θέση του 2012), αλλά πλέον γνωρίζει πολύ καλά ότι πρέπει να προχωρήσει σε αυξήσεις παντού κι αυτό είναι… δίκωπο μαχαίρι.
Ο πρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟΚ γνωρίζει πολύ καλά άλλωστε ότι τα υπόλοιπα βάρη που «κουβαλάει» στον οικονομικό τομέα όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί, αλλά μπορεί να είναι και περισσότερα από φέτος. Και πάντα επικίνδυνα για την ύπαρξη της ομάδας… Ταυτόχρονα δεν μπορεί να υπολογίζει σε κανέναν χρηματοδότη, παρά λαμβάνει υπόψη του την χειρότερη προοπτική: της μείωσης και των «δεδομένων» ως τώρα εσόδων!
Με αυτή τη λογική άρχισε η διοίκηση και τις προτάσεις ανανέωσης σε όσους παίκτες είχαν συμβόλαιο που έληξε αλλά και στον Σούλη Μαρκόπουλο. Ακόμη δεν έχει συμφωνήσει με κανέναν βέβαια, αλλά έδειξε σοβαρές προθέσεις για να κρατήσει το έμψυχο δυναμικό. Μόνο που με τα λόγια δεν καλύπτεται καμία υπεραξία που έχει αποκτηθεί στο παρκέ. Όσο και να θέλουν (και οι δύο πλευρές), χωρίς αυξήσεις – σε ένα λογικό ποσοστό – συμφωνία δεν θα υπάρξει. Και με αυτή την διαπραγματευτική λογική θα υπάρχουν δυσκολίες, αλλά και πιθανώς και «ναυάγια» (απώλειες στελεχών της ομάδας).
Και θα πει τώρα ο συνήγορος του διαβόλου: υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές και ουδείς αναντικατάστατος. Ναι, το μοναστήρι να ‘ναι καλά, θα προσθέσουμε, αλλά μήπως η απαξίωση είναι χειρότερη; Γιατί το «φτου κι από την αρχή» όχι μόνο δεν αποτελεί εγγύηση ευημερίας, αλλά στις παρούσες συνθήκες των σχετικά χαμηλών μπάτζετ, εγκυμονεί και κινδύνους για την ομάδα. Ειδικά αν «χαθεί» η «μαγιά» που έφερε φέτος την 3η θέση. Και «μαγιά» είναι η «οικογένεια», το συγκεκριμένο ελληνικό σύνολο με τον συγκεκριμένο προπονητή.
Το ζήτημα έχει όμως και λύση. Όχι απαραίτητα (και μόνο) με υποχωρήσεις όσων δέχθηκαν ή όσων θα ακούσουν τις προτάσεις της ΚΑΕ… Με την ενίσχυση άνωθεν. Κι επειδή τα περί ιδιοκτησιακού παραμένουν ακόμη «θολό τοπίο», μόνο με την …χάρη του Ιβάν Σαββίδη και πάλι μπορεί να διατηρηθεί το ρόστερ ως έχει. Είτε αποκτήσει την ΚΑΕ ως μεγαλομέτοχος είτε όχι (αυτό είναι και το πιθανότερο).
Υπάρχει πάντα «ανοικτό» και το θέμα του Γιώργου Ανδρέου, που δείχνει πρόθεση να αναλάβει και την ομάδα μπάσκετ, εφόσον βρει έσοδα από χορηγίες σαν αυτή που διατήρησε το βόλεϊ σε πρωταγωνιστικό επίπεδο. Αλλά κι αυτό το σχέδιό του βρίσκεται στο …«θα».
Έτσι το πρώτο που έχουν να κάνουν οι νυν διοικούντες είναι να στραφούν στον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ που γνωρίζει και τα θέματα της ΚΑΕ και τις ανάγκες της. Να του εξηγήσουν πόση σημασία θα έχει μία πρόσθετη βοήθειά του και στην έσχατη περίπτωση να παρακαλέσουν κιόλας! Δεν θα είναι ντροπή να διατηρήσουν το ίδιο αξιόμαχη την ομάδα και με προοπτικές να γίνει ακόμη πιο αποτελεσματική (και στην Ευρώπη). Και τα χρήματα που θα του ζητήσουν δεν θα είναι πολλά… Έχουν άλλωστε ο Πρέλιεβιτς, ο Σταυρόπουλος και ο Μαρκόπουλος (εφόσον μείνει) το «νόου χάου» για «θαύματα» με …«ψίχουλα».
