Είναι δεν είναι μια ώρα από τη στιγμή που τέλειωσε το ματς στη Λειβαδιά. Γράφω γνωρίζοντας που είμαι ακόμα εν βρασμώ, όμως δε γίνεται κι αλλιώς. Ήταν τόσο σιχαμερό το έργο που είδαμε όλοι να παίζεται απόψε που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω και δε μου αρέσει να ασχολούμαι με τη διαιτησία. Αλλά δεν αντέχεται αυτό!
Ήταν φαίνεται τόσο μεγάλη λαχτάρα των παιδιών από τον Πειραιά να κάνουν γιορτές στην κορυφή της βαθμολογίας. Σαν να ήταν θέμα πρεστίζ. Ζήτημα τιμής. Κι αποφάσισαν να κάνουν τα πάντα. Όχι βέβαια αυτοί. Ο Παππάς. Ήταν τόσο άθλια τα σφυρίγματα του απόψε, τόσο εξοργιστικά, που πραγματικά απορώ πως οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ απλά… χοροπηδούσαν πέριξ του πάγκου και δεν μπήκαν μέσα να τον… λιντσάρουν.
Δεν ήταν μια διαιτησία 60-40, ούτε καν 70-30. Ο εξαιρετικός ρέφερι εξ Αθηνών άγγιξε το 100-0. Άγγιξε την τελειότητα! Λες και δεν έπαιζε ο Λεβαδειακός με τον ΠΑΟΚ, λες και έπαιζε η Μπαρτσελόνα με τη Χέρκουλες. Και πάλι θα ντρεπόταν να κάνει αυτά που έκανε. Η λέξη ντροπή είναι πλέον άγνωστη λέξη για όλο αυτό που έχει στηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να κρατηθούν τουλάχιστον τα προσχήματα, ούτε λόγος. Ήθελα μόνο να δω από κάποια μεριά τον τωρινό νταβατζή του ελληνικό ποδοσφαίρου, την ώρα που ο Παππάς έκανε ό,τι μπορούσε και οι γηπεδούχοι δεν κατάφερναν να βρουν εστία! Είναι να μη σε θέλει… Να τα κάνεις όλα αλλά να μη σου κάθεται. Μη γελιέστε όμως. Αυτό μπορεί να συμβεί μια φορά στις 100.
Κι ο Δικέφαλος παρακολουθεί σαν θεατής να “σφάζεται” κάθε Κυριακή χωρίς καμιά προστασία. Πότε επιτέλους θα αντιδράσετε κύριοι της ΠΑΕ; Πότε;
Δεν πρόκειται να μπω σε παράθεση των τραγικών διαιτητικών αποφάσεων, όποιος έχει μάτια βλέπει. Μπόρω όμως να πω δυο πράγματα για τα υπόλοιπα. Γιατί εκτός των άλλων, είδαμε και έναν ΠΑΟΚ να αμύνεται για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Να μην μπορεί να κρατήσει μπάλα. Να δέχεται πάμπολες τελικές προσπάθειες και τελικά να στέκεται τυχερός για να πάρει το τρίποντο που τον κρατάει πρώτο.
Μα δε μου κάνει καμιά εντύπωση αν αναλογιστεί κανείς ποιοι παίκτες βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο. Δείτε μόνο την ενδεκάδα -ή μάλλον δεκάδα- με την οποία ο ΠΑΟΚ τέλειωσε το ματς. Κρατηθείτε. Ένας τερματοφύλακας (Ιτάνζ) που έχει να παίξει μήνες ολόκληρους, με (φανερά) κανένα ενδιαφέρον. Τετράδα στην άμυνα: δεξί μπακ ο Σαλπιγγίδης (!), στόπερ ο Σκόνδρας κι Ποζατζίδης (!), αριστερά ο Ρατς. Στο κέντρο; Ο Κάτσε. Αυτός. Ο Μαντούρο (επίσης φανερά αδιάφορος), ο οποίος η μόνη στιγμή που εμφανίστηκε στο γήπεδο ήταν όταν πήρε την κίτρινη κάρτα στις καθυστερήσεις για ένα ανύπαρκτο φάουλ. Ναι, ακόμα κι αυτός εκνευρίστηκε! Από εκεί και πέρα, Γκολάσα, Αθανασιάδης και ένας ακόμα νεαρός, ο Σαββίδης. Πορτιέρο και άμυνα που ούτε γνωρίζονταν μεταξύ τους, σε άλλες θέσεις από τις φυσικές τους, κέντρο ανύπαρκτο και κάτι επιθετικοί αποκομμένοι σε άλλους ρόλους. Τι μπορείς να περιμένεις από ένα σύνολο με παίκτες “άγνωστους” μεταξύ του, χωρίς καμιά συνοχή; Δικαιολογείται η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου. Για μένα, μέχρι ένα σημείο “ναι”. Αβοήθητος ο ΠΑΟΚ από την κόντρα διαιτησία, αβοήθητος όμως κι από το ρόστερ του, τη μεταγραφική ενίσχυση, τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Παίκτες θα έπρεπε να να είχαν ήδη αποκτηθεί, και απλά να περιμένουν την 1η Ιανουαρίου για να ανακοινωθούν. Κι εμείς ακόμα είμαστε στην αναζήτηση. Άλλη μια μεταγραφική περίοδος που ψάχνουμε τα αυγά και τα πασχάλια…
Αρκετά με τη μιζέρια, την κατάντια και την αηδία που νιώσαμε όλοι απόψε. Ας απολαύσουμε τις γιορτές με τον ΠΑΟΚ ΠΡΩΤΟ στη βαθμολογία, όσο ακόμα τον αφήνουν και όσο ακόμα ο ίδιος αφήνει τον εαυτό του να είναι. Γιατί φταίνει οι άλλοι, αυτά φταίμε κι εμείς… Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
