Αυτοσχέδιες μπάλες από χαρτιά και ταινία. Λερωμένες φόρμες από την κορφή ως τα νύχια. Αθώα ψέματα για λίγο ποδόσφαιρο, ακόμα με τους φίλους. Παιχνίδι. Πολύ παιχνίδι. Αυτές είναι οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία:
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής γιατί πίστευε ότι με οδηγούσε στο να κάνω κοπάνες από το σχολείο. Δεν ήμουν ποτέ κανένας καλός μαθητής, αλλά ποτέ δεν έμεινα και στην ίδια τάξη», θυμάται. Δεν ήταν εύκολο να πας κόντρα στα θέλω του Δον Φερνάντο. Ανώτατος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, λάτρης της πειθαρχίας, της τάξης και του καθήκοντος. Αυτά τα στοιχεία τα κληρονόμησε κι αυτός στο DNA του: «Πάντα ήταν ένα παιδί που ήταν διατεθειμένο να κάνει θυσίες για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Ακόμα και στο πάρτι της αποφοίτησης του από το Λύκειο Ναβάλ ήρθε στο σπίτι από τις 10 το βράδυ, ενώ οι φίλοι του διασκέδαζαν μέχρι το πρωί. Εκείνος είχε αγώνα την επόμενη ημέρα», θυμάται η μαμά Σόνια, η μεγαλύτερη του θαυμάστρια.
Αυτή τον πήγαινε στις προπονήσεις σχεδόν καθημερινά επί 8 συναπτά χρόνια. Πολλές φορές κρυφά από τον πάτερ φαμίλια: «Πολλές φορές αναγκαζόμουν να λέω ψέματα πως μετά το σχολείο θα πήγαινα να διαβάσω σε ένα φίλο μου, έκανα επιπλέον ατομική προπόνηση και γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ ψόφιος από την κούραση».
