Τι ωραία μέρα ήταν εκείνη; Σημαδιακή. 30 Αυγούστου του 2008. Μοιάζει σαν χθες αλλά πέρασαν ήδη 6,5 χρόνια. Το Ηράκλειο ήταν όλο ασπρόμαυρο. Όχι από τα χρώματα του ΟΦΗ αλλά από τους ΠΑΟΚτσήδες που είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά της πόλης. Το πέταλο που φιλοξενούσε τους οπαδούς του Δικεφάλου στο Παγκρήτειο ήταν κατάμεστο. Ένας Κονσεϊσάο μαγευτικός που μετά το πρώτο αναγνωριστικό εξάμηνο ξεκινούσε από εκείνη την ημέρα να θυμίζει την λάμψη του μεγάλου ονόματος του είχε πετύχει το ένα από τα δύο γκολ. Το άλλο ο Μάρκος Αντόνιο. Και ο Γκαρσία εκεί.
Ο ΠΑΟΚ πάντα επηρεαζόταν από το κλίμα γύρω του. Και τότε το κλίμα ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδες. Η νίκη επί του ΟΦΗ με 2-0 μπροστά σε 2.500 τρελαμένους ΠΑΟΚτσήδε ήταν η πρώτη νίκη, το πρώτο μήνυμα, μίας ομάδας που μπορεί να μην πήρε τίτλο αλλά έζησε μεγάλες στιγμές στο χορτάρι και στις κερκίδες ελληνικών και ευρωπαϊκών γηπέδων. Η ομάδα αυτή που νίκησε εκείνη την ημέρα τον ΟΦΗ, ενάμιση χρόνο αργότερα έχανε με διαιτητική κλοπή τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό.
Χρόνια μετά και πάλι εδώ στο Ηράκλειο. Ο ΠΑΟΚ χωρίς την σπίθα του παρελθόντος. Με το όραμα να υπάρχει μεν αλλά να μην είναι ορατό στον κόσμο. Να θέλει μία νίκη. ώστε λίγες ημέρες μετά να περιμένει με άλλον αέρα τον Ολυμπιακό και με επικράτηση επί των Πειραιωτών να τους τρίξει τα δόντια και να μετατρέψει την υπόθεση τίτλο ξανά σε θρίλερ. Και ας μην το πάρει στο τέλος δεν θα του πει κανείς τίποτα, αφού ούτως ή άλλως με σημαδεμένη τράπουλα είναι δύσκολα να κερδίσεις μία παρτίδα.
Ο κόσμος δεν πιστεύει στην ομάδα αυτήν που εδώ και πολλούς μήνες διεκδικεί τίτλο. Πίστευε παθιασμένα στις 30 Αυγούστου του 2008 εκείνη την ομάδα που έδινε μόλις το πρώτο της ματς. Τους λόγους πρέπει να τους αναλογιστεί η νυν διοίκηση και να δει πως μπορεί να δώσει το όραμα ξανά στον κόσμο. Διεξαχθεί ή όχι το ματς σήμερα, το Ηράκλειο ίσως να το έχει στην μοίρα του να σηματοδοτεί κάτι μεγάλο για τον ΠΑΟΚ. Άλλοι το πιστεύουν, άλλοι όχι, άλλοι το ελπίζουν. Ας μείνουμε αισιόδοξοι.
