Λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα που έδινε η Κ 15 του ΠΑΟΚ στα Χανιά με τον Ολυμπιακό, χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Η βραχνιασμένη φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής με αιφνιδίασε από τον τόνο της και τη συγκίνηση που προσπαθούσε να κρύψει.
Ήταν ένας απλός φίλαθλος του ΠΑΟΚ (γνωστός από πολλά χρόνια πίσω) που βρέθηκε στο γήπεδο και παρακολούθησε το παιχνίδι. Η χαρά και η συγκίνηση που ένιωσε βλέποντας τα “αετόπουλα” να κατακτούν τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, “πνιγόταν” από την αγανάκτηση του για όσα έζησε στα “Περιβόλια”.
Με τον πλέον γλαφυρό τρόπο μου περιέγραψε τις αθλιότητες του Γιώργου Γιαννουλάκη (συνδέσμου διαιτητών Χανίων) που ορίστηκε από την ΕΠΟ να διευθύνει τον τελικό. Τον άκουγα αμίλητος προσπαθώντας να συγκεντρωθώ. Μου περιέγραψε φάσεις κατά τις οποίες οι παίκτες του Ολυμπιακού χτυπούσαν στο “ψαχνό” τους παίκτες του Δικεφάλου υπό την ανοχή του Γιαννουλάκη, φάσεις κατά τις οποίες ο διαιτητής αντιμετώπιζε τους παίκτες του ΠΑΟΚ με υποτιμητικό τρόπο και πολλά ακόμα που συνέβησαν κατά την διάρκεια του αγώνα.
Ειλικρινά ανατρίχιασα πολλές φορές ακούγοντας την αγανάκτηση του για όσα έζησε σ΄ έναν αγώνα με πρωταγωνιστές παίκτες ηλικίας 15 χρονών. Πολλές φορές μου είπε ότι μετάνιωσε που πήγε στο γήπεδο και χάλασε την ηρεμία και την υγεία του και στη συνέχεια κατέρριπτε τους ισχυρισμούς του λέγοντας ότι, άξιζε τον κόπο για την υπερηφάνεια που ένιωσε βλέποντας τα πιτσιρίκια του ΠΑΟΚ να κατακτούν τον τίτλο υπ΄ αυτές τις συνθήκες και μέσα σε μια ατμόσφαιρα ζούγκλας που φρόντισαν να δημιουργήσουν καμία σαρανταριά ερυθρόλευκα ζώα που πήγαν στο γήπεδο για να ξεσπάσουν τα ακατανίκητα κόμπλεξ τους βρίζοντας τον ΠΑΟΚ και την Μακεδονία.
Δεν τον διέκοψα ούτε μια φορά. Όση ώρα εξιστορούσε όσα έζησε και είδε, σκεφτόμουν ότι οι άθλιοι δεν έχουν συνείδηση. Δεν καταλαβαίνουν ότι βιάζουν ψυχές με τις αποφάσεις τους. Άθλιοι σαν τον Σπάθα και τους ομοίους του που προκειμένου να είναι αρεστοί στο σύστημα, δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτε. Δεν σέβονται ούτε την προσπάθεια παιδιών 15 χρονών. Το συμφέρον και η φιλοδοξία για εξέλιξη στις διαιτητικές βαθμίδες (χωρίς καμία αξιοκρατία) ποτίζει την αθλιότητα τους και εξαφανίζει από το μυαλό τους την έννοια της λέξης συνείδηση. Δεν θέλουν να εξελιχθούν λόγω ικανότητας αλλά λόγω δουλικότητας. Όσο πιο δούλοι είναι τόσο πιο ψηλά θα φτάσουν. Δεν πρόλαβα να του το πω. Ξέσπασε σε κλάματα και έκλεισε το τηλέφωνο. Ήταν κλάματα αγανάκτησης και συνάμα υπερηφάνειας.
Σου αφιερώνω φίλε όσα γράφω σήμερα. Για σένα και σε χιλιάδες ακόμα ΠΑΟΚτσήδες που βρέθηκαν στη θέση σου. Γιατί ο ΠΑΟΚ μπορεί και είναι περήφανος για την ποιότητα και όχι την ποσότητα των τίτλων που έχει κατακτήσει. Κάθε τίτλος είναι ποτισμένος με ιδρώτα και σε κάποιες περιπτώσεις με αίμα! Στον ΠΑΟΚ δεν χαρίστηκε ποτέ τίποτα. Και κανείς απ΄ όσους αισθάνονται και είναι ΠΑΟΚ δεν θέλει ποτέ να χαριστεί τίποτα σ΄ αυτή την ομάδα που πρεσβεύει αξίες άγνωστες στους αντιπάλους της.
Τα όσα βίωσες (κι έχουμε βιώσει όλοι) αποδεικνύουν ότι τα πλοκάμια της “εγκληματικής οργάνωσης” έχουν βαθιές ρίζες στο ποδόσφαιρο. Δεν πρόκειται να ξεριζωθούν τόσο εύκολα και σε καμία περίπτωση ακόμα και όταν ξεριζωθούν δεν γίνει εύκολη η ζωή των ΠΑΟΚτσήδων. Οι ομάδες του Δικεφάλου (ανεξαρτήτως αθλήματος και ηλικίας) σας χρειάζονται δίπλα τους!
* Για να μην το ξεχάσω και αδικήσω ανθρώπους. Μου είπε ότι ο μόνος που έκανε σωστά τη δουλειά του ήταν ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής, που φρόντισε να περιορίσει τη συμπεριφορά των ερυθρόλευκων κάφρων τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι.
* Στους παίκτες της Κ15, τους προπονητές και τους επιτελείς αξίζουν συγχαρητήρια. Κέρδισαν με το σπαθί τους ένα τίτλο, συνεχίζοντας την παράδοση που δημιούργησε ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, δημιουργώντας πρωταθλητές και διδάσκοντας ήθος. Κάτι που οι αντίπαλοι θα θαυμάζουν κρυφά γιατί ποτέ δεν θα καταφέρουν να το πετύχουν!
