Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Ιβάν Σαββίδης, ο Αγγελίδης, ο Αναστασιάδης, ο Γεωργιάδης, οι ποδοσφαιριστές, το πέτυχε ένας άνθρωπος που δεν βρίσκεται στη ζωή εδώ και έξι χρόνια…! Να ταράξει την ψυχή των ΠΑΟΚτσήδων, να ανάψει την σπίθα μέσα τους, την τρέλα, το αστείρευτο μοναδικό πάθος για την ομάδας τους, που μετά τις συνεχόμενες απογοητεύσεις το έβαλαν σε μία φωλιά του μυαλού τους και το έκρυψαν πληγωμένοι από την ίδια τους της αγάπη.
Τον Ευθύμη Μπακάλη από τις μακρινές ΗΠΑ, που η στάχτη του σκορπίστηκε στην Τούμπα και πλέον θα είναι για πάντα κομμάτι της, δεν τον γνώρισα ποτέ μου, αλλά είναι σαν να τον γνωρίζω χρόνια. Την γνωρίζουμε αυτή την αγάπη. Που δεν έχει από πίσω της μηδενικά, ούτε κάποια καρέκλα.
Για αυτό ο ΠΑΟΚ είναι τόσο μεγάλος. Για αυτό ο ΠΑΟΚ καταφέρνει να μεγαλώνει συνέχεια, παρά τις αποτυχίες των ανθρώπων που κάθε φορά απαρτίζουν ΠΑΕ και ομάδα. Πόσες φορές κάηκε ο ΠΑΟΚ και αναγεννήθηκε από τις στάχτες του…; Συνέχεια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον ΠΑΟΚτσή. Για αυτό και ο ΠΑΟΚτσής δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ή θα τον αγαπήσεις, ή θα τον μισήσεις. Ή θα λατρέψεις την τρέλα του ή θα τον μισήσεις που μπορεί και παραμένει κολλημένος με κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις.
Τραγούδι 90 λεπτά στο πέταλο, γυμνός μέσα στην απόλυτη βροχή. 14ος και ήττα 3-0 αλλά να φωνάζει ΠΑΟΚ ολέ ασταμάτητα. Μεγάλος σε ηλικία να τραγουδάει παραλλαγή τραγουδιού σε ταβέρνα με φίλους για τον ΠΑΟΚ και να δίνει όλη την ψυχή του λες… και τραγουδάει Παβαρότι. Να φωνάζει ΠΑΟΚ και ας μην γ..ω ποτέ, να πηγαίνει στην προπόνηση από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη και μαζί με άλλους 15.000 να βλέπει καλοκαιριάτικα την πρώτη προπόνηση με παίκτες-σαρδέλες. Να γίνεται σύνθημα ο παπάς ή η γιαγιά… Να κοιμίζει το μωρό του με του “Εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια”. Να κλαίει στα τσιμέντα της Τούμπας και να μην λέει να φύγει αρκετή ώρα μετά από ένα ακόμα ηττημένο ματς. Να βάζει γερανό για να δει αγώνα κεκλεισμένων των Θυρών, να δημιουργεί τον ΣΦ ΠΑΟΚ ταράτσας. Να πηγαίνει με την νύμφη μετά τον γάμο απευθείας στην Τούμπα να δει αγώνα. Να γράφει έκθεση ως δεκάχρονος πως ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε γιατί ένα πρωί δεν είδε τον Δικέφαλο! Να ξέρει από μωρό τα συνθήματα του ΠΑΟΚ. Να βγάζει στην κερκίδα συνθήματα που χρόνια μετά έγιναν μόδα σε όλα τα γήπεδα, από τα χέρια που πλέον κάνουν όλοι οι οπαδοί ή το σήκωσε το το… τιμημένο, που το 2004 έγινε σύνθημα στα χείλη όλης της Ελλάδας. Να γίνεται πρώτη είδηση στον κόσμο με τους χιλιάδες πυρσούς που μετέτρεψαν την Τούμπα σε ηφαίστειο. Ψαράς να αρχίζει το ράψιμο μέχρι που έκανε ένα από τα μεγαλύτερα πανό που εμφανίζονται στα γήπεδα όλου του κόσμου. Να του συμβαίνει κάτι κακό και σε σοβαρή συζήτηση να πετάει ένα: “ΠΑΟΚ είσαι, θα τα καταφέρεις”, “ΠΑΟΚ να ΄σαι και μην φοβάσαι”. Nα δημιουργεί το δικό του ποτό, το Τούμπα Λίμπρε. Να κλαίει, να τσατίζεται, να υπερβάλει Να αγανακτεί. Να ζητάει μιλώντας στο ραδιόφωνο να φέρουν τα παιδιά από την Φιλαδέλφεια την κούπα λίγο πριν κλείσει τα μάτια του επειδή είναι άρρωστος. Να πεθαίνει και να ζητάει οι στάχτες του να σκορπιστούν στην Τούμπα…
ΠΑΟΚ και ας μην φέρετε τεχνικό διευθυντή ποτέ!
