Είναι πια μόδα. Trend που λένε πια και στα… νεοελληνικά. Από το πιο απομακρυσμένο χωριό του Θιβέτ, ως τα πιο ερημικά κι απολίτιστα ποδοσφαιρικά νησιά της Ωκεανίας η λέξη ποδόσφαιρο είναι συνώνυμη με αυτήν της Μπαρτσελόνα. Ο Λιονέλ Μέσι έχει ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, εκεί που τα ονόματα του Μπαράκ Ομπάμα, του Δαλάι Λάμα ή του Μπιλ Γκέιτς κάνουν τους ντόπιους να ανασηκώνουν τους ώμους με απορία. Δεν ήταν πάντα έτσι…
Η αυθεντική Μπαρτσελόνα δεν είναι αυτή των τρεμπλ και της παγκόσμιας κυριαρχίας. Δεν είναι η σημερινή, που αγοράζει όποιον παίκτη γυαλίζει περισσότερο στον πλανήτη, και επηρεάζει όσο καμία άλλη το τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται το άθλημα.
Η αυθεντική Μπαρτσελόνα θεμελιώθηκε πάνω στα δάκρυα, τις πίκρες τους καημούς δεκαετιών. Σφυρηλατήθηκε πάνω στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τις αδικίες, τις κλοπές και τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες ετών. Η Μπαρτσελόνα ήταν για δεκαετίες η ομάδα του… παραλίγο. Η ομάδα που εφεύρισκε κάθε φορά καινούργιους τρόπους για να προσθέσει ακόμα μία δραματική απώλεια τίτλου. Ο πόνος έγινε φετίχ της. Οι ήττες άφηναν περισσότερα σημάδια στον οργανισμό της, από ότι οι χαρές. Ακούγεται μαζοχιστικό, μα έτσι ήταν…
