Ταλαιπωρήθηκε, τσαλακώθηκε, πικράθηκε, θύμωσε, λοιδωρήθηκε, «ξηλώθηκε» για τα καλά. Πέρασε δεκάδες μερόνυχτα, ρωτώντας ξανά τον εαυτό του αν αξίζει τον κόπο. Τα μαλλιά του ασπρίσαν κι άλλο. Αραίωσαν κιόλας. Οι ρυτίδες πολλαπλασιάστηκαν στο πρόσωπο του. Ο ΠΑΟΚ τον γέρασε. Επειδή όμως πρόκειται για αγύριστο ποντιακό κεφάλι, δεν σκέφτηκε στιγμή να τα βροντήξει. Αν υπάρχει ένα πράγμα που αποτυπώνει αυτό το εκκωφαντικό 5-0 επί της Μπρόντμπι είναι η εικόνα του Ιβάν Σαββίδη να κάνει σαν μικρό παιδί σε κάθε γκολ της ΠΑΟΚΑΡΑΣ του.
Έβγαλε βίντεο με το κινητό του την «4». Ύψωνε τις γροθιές του. Αγκάλιαζε τον γιο του. Γελούσε σαν μικρό παιδί. Το απολάμβανε. Το χαιρόταν. Ναι, αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που ονειρευόταν να χτίσει, όταν ανέλαβε να πορευτεί τον δικό του Γολγοθά μαζί με μία από τις πιο δύσκολες ομάδες αυτού του πλανήτη. Αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ που είχε στο μυαλό του. Μία ομάδα να κεντάει στο γήπεδο και να ξεχειλίζει από ενέργεια, νιάτα, ορμή, εντοπιότητα. Ένα κόσμο να τιγκάρει το γήπεδο, να το χαίρεται, να το ζει, να ξελαρυγγιάζεται, να χειροκροτεί, να καμαρώνει, χωρίς ηχητική ή κάθε άλλου είδους βία.
Ναι, αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που ονειρευόταν. Μία ομάδα γεμάτη υγεία, που σου χορταίνει μπάλα τους οφθαλμούς, που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει και το μυαλό να ονειρεύεται πράγματα, που ακόμα το στόμα διστάζει να πει. Μετά από αμέτρητα βράδια με πίκρες, προβληματισμούς, σκασίλες, αμφιβολίες, ο Ιβάν δικαιούταν κι αυτός ένα τέτοιο βράδυ γεμάτο αγνή, ανόθευτη χαρά ενός μικρού παιδιού, φουσκωμένος από περηφάνια μπροστά στα μάτι του γιου του. Συμβολικά, όλα αυτά ήρθαν στο καλοκαίρι που πιθανότατα ασχολήθηκε λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά με το ποδοσφαιρικό τμήμα, αφήνοντας το πηδάλιο σε άλλα χέρια…
Δεν έφυγε μόνο έτσι ο Ιβάν από την «Τούμπα». Έφυγε κάθε Παοκτσής μικρός ή μεγάλος σε ηλικία. Αυτό το 5-0, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ήρθε μοιάζει βγαλμένο από τα πιο υγρά ασπρόμαυρα όνειρα. Ψάξτε όσο θέλετε. Δεν θα βρείτε πιο ευρεία νίκη ομάδας στα πρώτα ματς για τα play-off του Europa League. To 5-0 του ΠΑΟΚ επί της Μπρόντμπι ήταν τόσο ηχηρό σε ντεσιμπέλ που ξεπέρασε τα όρια της «Τούμπας» κι ακούστηκε παντού στην Ευρώπη. Όπως λέει και το γνωστό σύνθημα: «γι’ αυτό ΠΑΟΚ παίξε τόπι, να παραμιλάει όλη η Ευρώπη».
Γιατί η Μπρόντμπι δεν είναι ούτε καφενές ή ούτε κανένα χωριό. Είχε πίσω ένα τοτέμ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (Άγκερ), κανονικούς Σκανδιναβούς διεθνείς (Ελμάντερ, Πούκι), φανέλα, ιστορία, αγωνιστική ετοιμότητα αφού το πρωτάθλημα της Δανίας είναι σε πλήρη εξέλιξη. Κι όλο αυτό ο ΠΑΟΚ το έκανε να μοιάζει με… χωριό, τελειώνοντας το ματς με 5 παιδιά από τα τμήματα υποδομής του και δίχως το πιο ακριβό του συμβόλαιο (Κλάους), αλλά και τις μισές μεταγραφές του (Λέοβατς, Σάμπο, Τσίμιροτ, Ζάιρο, Αντώνης) στο χορτάρι! Δηλαδή όταν μπουν κι αυτοί στο κόλπο τι έχει να γίνει;
Περίμενα ένα πιο ασφαλές δείγμα για να πω έστω μισή κουβέντα για τον Ίγκορ Τούντορ. Η Λοκομοτίβα ήρθε πολύ νωρίς. Τα δύο ματς με την Σπάρτακ Τρνάβα (έτσι όπως εξελίχθηκαν) ήταν παραμορφωτικός καθρέφτης. Τώρα υπάρχει μία μαγιά 5 αγώνων, όπου πράγματα που επαναλαμβάνονται δεν είναι σύμπτωση. Ο Κροάτης είναι τρελός, αλλά και παλικάρι. Δείχνει ότι πάντα ήταν λίγο ΠΑΟΚ, αλλά δεν το ήξερε μέχρι φέτος!
Αυτό που έγινε στην Βέροια ήταν μία πραγματική ευλογία. Ο ΠΑΟΚ ήταν βαρετός, χαλαρός, ράθυμος. Η ήττα τον κατέβασε στην γη. Το περιστατικό με τον Μυστακίδη ήταν ότι καλύτερο συνέβη από την αρχή της προετοιμασίας. Ο μικρός, που από το πουθενά, βρέθηκε να είναι ενεργό μέλος του rotation, με καθοριστική παρουσία με Λοκομοτίβα και Τρνάβα, πιθανώς να ένιωσε «ψηλωμένος» και τελείωσε μία φάση ατομικά, αντιποδοσφαιρικά. Επιστρέφοντας στην άμυνα, έκανε πως δεν άκουσε την κατσάδα και ο Τούντορ τον έστειλε στα αποδυτήρια, αφήνοντας την ομάδα του με «10». Σκληρό μάθημα, μα ένας παιδαγωγός, οφείλει να τραβάει αυτιά, αν δει ένα παιδί να «χαλάει» ξαφνικά. Ο Τούντορ δεν τον τελείωσε, ούτε έδειξε κολλήματα, ούτε τον τιμώρησε άλλο. Του μίλησε, του εξήγησε, τον πήρε αποστολή με την Μπρόντμπι και ο Μυστακίδης είχε πάλι ηχηρή προσφορά κερδίζοντας ένα πέναλτι σε ελάχιστα λεπτά συμμετοχής. Έτσι σφυρηλατείς ομάδες. Έτσι πλάθεις χαρακτήρες. Με ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. Ενίοτε, σκληρές αποφάσεις, αλλά αποφάσεις. Κάπως έτσι, ο Τούντορ δεν κέρδισε μόνο τον Μυστακίδη, αλλά και την ομάδα του. Ο δίκαιος κόουτς κερδίζει πάντα τους παίκτες του, κι ας είναι καμιά φορά λίγο παραπάνω αυστηρός από ότι πρέπει…
Πιστώνεται πολλά ο Κροάτης. Θα μπορούσε (ειδικά τώρα που είναι αρχή και κάθε λάθος στα ευρωπαϊκά ματς ισοδυναμεί με καταστροφή) να πάει με συμβατικά πράγματα, που έχουν διδαχθεί όλοι οι παίκτες του, μικροί και μεγάλοι. Να πάει με 4-2-3-1, 4-3-3 ή 4-4-2. Κάτι απλό. Εκείνος επέλεξε να δει στην πράξη το ρισκαδόρικο μάθημα (3-5-2) που διδάσκει όλο το καλοκαίρι και οι μαθητές του τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Πιστώνεται γιατί βγάζει στο γήπεδο μία ομάδα που πνίγει τον αντίπαλο, που τρέχει ασταμάτητα, που έχει επιθετική λογική και δεν φοβάται χάρο. Πιστώνεται το γεγονός ότι έβγαλε παίκτες που δεν υπήρχαν στον χάρτη (Μυστακίδης), που έμοιαζαν έτοιμοι για δανεισμό (Σαββίδης, Κωνσταντινίδης), που έδειχναν στάσιμοι (Κίτσιου) ή ξεχασμένοι (Πέλκας). Πιστώνεται το γεγονός ότι έβγαλε τον Μακ από τον ασβέστη και τον έβαλε σε ρόλο ελεύθερου φορ και ο (χασογκόλης) Σλοβάκος μετρά ήδη 6 γκολ!
Πιστώνεται το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δείχνει στο γήπεδο μοντέρνος τακτικά, ελκυστικός, γεμάτος ορμή και πάθος, ταυτισμένος με την τρέλα στην εξέδρα. Πιστώνεται το γεγονός ότι ακόμα και στο 5-0 είναι όρθιος σαν να τον τσίμπησε μύγα. Πιστώνεται το γεγονός ότι πανηγυρίζει κάθε γκολ, σαν κανονικός άνθρωπος και δεν πνίγει αυτό που νιώθει μέσα του. Πιστώνεται ότι μετά από καιρό ο κόσμος ξαναγουστάρει να βλέπει ΠΑΟΚ για τους σωστούς, ποδοσφαιρικούς λόγους.
Ναι, είναι ακόμα Αύγουστος και το πρωτάθλημα δεν έχει ξεκινήσει. Ναι, και πέρυσι τέτοια εποχή ο ΠΑΟΚ έριχνε 6 γκολ σε κάτι Λευκορώσους από το Μινσκ. Τότε όμως ο κόσμος ήταν ακόμα μαγκωμένος. Το «παλιό» μύριζε πολύ έντονα. Φέτος όλα μοιάζουν αλλιώς. Όλα μυρίζουν διαφορετικά. Η περίφημη καύλα ξαναγύρισε στην εξέδρα. Ο νέος ΠΑΟΚ δείχνει να συγχρονίζεται μετά από χρόνο με τον κόσμο του. Παίζει τόπι και… παραμιλάει όλη η Ευρώπη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τον Ιβάν να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο. Κάτι μου λέει ότι θα τον ξαναδώ σύντομα έτσι. Κι όχι μόνο μία φορά…
