Το κοιτούσαν με απορία. Με έκπληξη. Πιθανώς και με μία δόση υπεροψίας. Ο φωτογραφικός τα έπιασε να χασκοεγελάνε ανεβαίνοντας τα σκαλιά για να βγουν στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν την καθιερωμένη προπόνηση, μόλις είδαν αυτό το… This is Toumba, γραμμένο στον τοίχο. Τα παλικαράκια της Ντόρτμουντ πιθανώς και να ήταν αγέννητα όταν σε αυτό το ηφαιστειακό τοπίο… αποτεφρώθηκαν θεριά ανήμερα. Τα γελάκια θα πρέπει να κόπηκαν μαχαίρι πια. Αν η Ντόρτμουντ έχει το περίφημο και ψαρωτικό Yellow Wall (Κίτρινο τείχος) στο γήπεδο της, ο ΠΑΟΚ συσσωρεύει μέσα σε αυτόν περίεργο ενεργειακά ναό, το Πινατούμπο, το Κρακατόα και την Αίτνα μαζί. Η λάβα της «Τούμπας», μπορεί να λιώσει ακόμα και μέταλλα με το πιο υψηλό σημείο τήξης. Τώρα πια (κι αυτοί) ξέρουν.
Στα 70’s και τα 80’s δεν υπήρχαν δορυφορικές, Internet. Ταξίδευες στο άγνωστο. Είναι το γήπεδο στο οποίο ο Ντιέγκο Μαραντόνα δευτερόλεπτα μετά το τελευταίο σφύριγμα στο ματς με την Νάπολι διηγείται λαχανιασμένος στην ιταλική τηλεόραση πως δεν έχει ξαναζήσει στην ζωή του κάτι τέτοιο. Είναι το γήπεδο όπου στα 70’s προσκύνησε η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν και η Μπάγερν. Ούτε κι αυτοί ήξεραν. Έμαθαν. Κι από τότε θυμούνται…
Ο ΠΑΟΚ το κυνηγούσε χρόνια. Μαζί του κι εσύ. Το ονειρεύεσαι. Το λιγουρεύεσαι. Το λιμπίζεσαι. Το λαχταράς. Το άξιζες. Άλλες φορές στο στέρησαν άδικα κι άλλες φορές στο έκλεψαν. Άλλες φορές το ήθελες τόσο πολύ που ενώ το είχες στα χέρια σου διπλωμένο, σιδερωμένο, έτοιμο, του έδινες μία με μία άγαρμπη κίνηση και σου έπεφτε από τα χέρια. Αυτό το βράδυ ήταν για το σεντόνι που ο ΠΑΟΚ δεν κούνησε ποτέ σε αυτό το γήπεδο. Συσσώρευε μέσα του καύλα, προσμονή, λαχτάρα και καημό ετών. Ήταν σκηνή από τα… προσεχώς. Ναι, αυτός ο ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε στο γήπεδο ήταν ισάξιο μέγεθος του μύθου, που έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες ο κόσμος του.
Του πήρε λίγη ώρα να αποβάλλει την σαστιμάρα και πιθανώς το δέος απέναντι σε μία ομάδα πριν πριν από δύο χρόνια έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γερμανοί… νταγλαράδες του έμοιαζαν ταχύτεροι, ψηλότεροι, δυνατότεροι, περισσότεροι στο γήπεδο. Όταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ κατάλαβαν ότι απέναντι τους έχουν ανθρώπους με σάρκα, αίμα και ανθρώπινες αδυναμίες, τους κοίταξαν στα μάτια και έφτασαν στο τέλος να τους βλέπουν αφ’ υψηλού. Μέσα σε ένα βράδυ ο οργανισμός ΠΑΟΚ ψήλωσε σαράντα πήχες. Είναι από αυτά τα βράδια που… όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας… απαυτώσουμε και στο τέλος.
Όταν ο Δικέφαλος σταμάτησε να σκέφτεται πως πάει να κλέψει το γλυκό από το βάζο κι έβγαλε την φοβία από το μυαλό του κατάλαβε πως οι Γερμανοί είναι τρωτοί. Με τρεις «προπονητές» στον άξονα του (Ρικάρντο Κόστα, Τζιόλης, Μπερμπάτοφ) και καθαρόαιμα στις πτέρυγες (Ροντρίγκες, Μακ), ο ΠΑΟΚ έκανε το τέλειο τακτικό ματς καμικάζι. Μικρές αποστάσεις ανασταλτικά, υπομονή, σπάσιμο των νεύρων του αντιπάλου και άμεσο ντου στις κόντρες. Σε μία από αυτές ο Ρόμπερτ Μακ που έβλεπε σαν κουμπότρυπα την εστία σε ματς με… χωριά, σούταρε σαν να ρίχνει βότσαλο στην θάλασσα. Αδυνατώ να βρω παίκτη που να ίδρωσε την ασπρόμαυρη φανέλα και να μην μεταμορφώθηκε σε θεριό ανήμερο. Ο Σάμπο με τον τρομερό διασκελισμό και τις αστείρευτες δυνάμεις έκανε το καλύτερο του ματς με την ασπρόμαυρη φανέλα. Ο Ζάιρο έπιασε κορόιδο τον Σούμποτιτς και με την ταχύτητα σπρίντερ πήγε να κάνει τον Τούντορ πρώτο μάγκα με την έμπνευση του να τον πετάξει μέσα σαν λυσσασμένο σκυλί στην μάχη. Ακόμα και ο Όλσεν που… φταίει και δεν φταίει στην φάση του γκολ, κάνει μία υπέροχη απόκρουση και κρατά τον βαθμό.
Μετά από περίπου 1000 λέξεις σε αυτό το κείμενα δεν αναφέρθηκε πουθενά το σκορ. Δεν είναι τυχαίο. Το σκορ δεν έχει καμία σημασία. Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κερδίσει απόψε, μα θα μπορούσε να φύγει και με τα χέρια αδειανά. Αυτό που μετράει είναι πως σύσσωμος ο κόσμος του, από τον πρώτο ως τον τελευταίο κατάλαβε, πείστηκε, έβαλε για τα καλά στο πετσί του πως αυτός ο ΠΑΟΚ ανήκει πια σε αυτό το κλειστό κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης. Όχι σαν ρακένδυτος, κουρελής, ζητιάνος που έχει ως σήμα κατατεθέν του μόνο την αγιάτρευτη και ακατανόητη στους ξένους τρέλα του κόσμου του (και λίγο από ομάδα), αλλά ως λαμπερός, αστραφτερός σύλλογος που δεν του λείπει πια τίποτα για να ανέβει στο επόμενο level. Το αυθόρμητο, μακρόσυρτο, ειλικρινές, ανατριχιαστικό χειροκρότημα από τον «χορτάτο» από μπάλα κόσμο που αρνούνταν να φύγει από το γήπεδο του ήταν πολύ σημαντικότερο από τον ένα βαθμουλάκο που άφησε ως κέρδος το ματς με τους Βεστφαλούς.
Η ξένη γραμματοσειρά στα σκαλοπατάκια που οδηγούν στο γήπεδο δεν μπήκε τυχαία. This is Toumba. Η Ευρώπη καλά θα κάνει να μάθει καλά αυτά τα τέσσερα γράμματα που θα την απασχολήσουν ακόμα περισσότερο και για πολύ σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον.
