Αυτή η μεγάλη νίκη στο Ντόρτμουντ, απέδειξε ότι η ομάδα του Δικεφάλου, αξίζει την στήριξη όλων, την υπομονή και τον χρόνο που χρειάζεται. Η απαξίωση μετά από κάθε ήττα, μόνο καλό δεν κάνει. Το σημαντικό είναι, πως δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως αυτή η νίκη που θα μείνει στην ιστορία, έχει ονοματεπώνυμα. Δεν έχουν μόνο οι ήττες ονόματα και υπαίτιους. Διότι παρατηρώ ότι στις ήττες χάνει ο Χ παίκτης ή ο Ψ προπονητής και στις νίκες κερδίζει ο ΠΑΟΚ. Όχι ο ΠΑΟΚ και χάνει και κερδίζει χάρη στα πρόσωπα. Την νίκη την πήραν στο Ντόρτμουντ όλοι οι ποδοσφαιριστές, όλοι οι διοικούντες, όλο το προπονητικό τιμ, μαζί με τον κόσμο που βρέθηκε στην Γερμανία. Έτσι, είναι και ίσως και όλο οι υπόλοιποι οφείλουν να αγκαλιάσουν την ομάδα ακόμη περισσότερο. Δεν είναι κακό να νοιώσουν οι ποδοσφαιριστές αυτή την αγάπη που όλη η κοινωνία του ΠΑΟΚ έχει, αλλά πολλές φορές την κρύβει βάζοντας τον εγωϊσμό της πάνω από αυτό. Δεν είναι κακό να γουστάρουν όλοι οι ξένοι που έρχονται εδώ και να παρακαλάνε να μείνουν τον Μάιο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα όσα συνέβησαν με τον Λούκας Πέρεθ την πρώτη του χρονιά στον Δικέφαλο. Πολλές ασίστ, αρκετά γκολ, πολλές καλές εμφανίσεις αλλά στα ράδιο, στα social media στην κερκίδα αλλά και στα ΜΜΕ η μουρμούρα και η άδικη κριτική, ήταν τόσο έντονη, που οχτώ στους δέκα ΠΑΟΚτσήδες, πίστεψαν ότι ο Λούκας δεν είναι καλός παίκτης. “Λουλούκα είναι, στα μεγάλα ματς χάνεται”, έλεγαν και έγραφαν οι ειδικοί. Όλα αυτά για τον πιο ποιοτικό ποδοσφαιριστή που φορούσε την φανέλα του Δικεφάλου. Ο Λούκας που “στα ντέρμπι χάνεται” έβαλε και πέρσι και φέτος γκολ στην Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου. Ο Λούκας που όταν ήρθε στον Δικέφαλο, ήταν λογικό στα ντέρμπι να… ψάχνεται αφού ως τότε στην καριέρα του, δεν είχε παίξει κανένα σοβαρό ντέρμπι. Εκτός αν η Κάρπατι έχει τέτοια ντέρμπι και δεν τα ξέρω. Πως θα ήταν άραγε τα πράγματα αν την πρώτη χρονιά δεν υπήρχε αυτό το κλίμα για τον Λούκας; Πως θα ήταν αν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ ένιωθαν πρόπερσι πίεση από τον κόσμο και τα ΜΜΕ και έπαιρναν το μήνυμα, για το πόσο σημαντικός είναι ο παίκτης αλλά και πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Λούκας ένοιωθε σαν… στο σπίτι του στην Θεσσαλονίκη και ακόμα καλύτερα; Ίσως να μην ζητούσε να φύγει δανεικός στην Ντεπορτίβο και φέτος, ίσως να φορούσε ακόμα την φανέλα του ΠΑΟΚ. Το θυμάστε εκείνο το No Garcia No Party;, όταν κόπηκε η όρεξη όσων ήθελαν να διώξουν τον Πάμπλο Γκαρσία;
Και φυσικά δεν με νοιάζει καθόλου, ο Λούκας αλλά είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πως αδικεί η κοινωνία του ΠΑΟΚ τον ίδιο της τον εαυτό και πως βγάζει από μόνη της τα μάτια της, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που θέλει και όταν δεν μπορεί να κάνει υπομονή.
Ένα μπράβο λοιπόν στους παίκτες του ΠΑΟΚ για την μεγάλη χαρά που μας χάρισαν και μία ζεστή αγκαλιά όταν χάνουν, όχι γιατί τον έναν μπορεί να τον λένε Χ και τον άλλον Ψ αλλά μόνο επειδή φορούν την ασπρόμαυρη ιερή φανέλα του Δικεφάλου. Το καλό λένε σου επιστρέφεται διπλό…
