Αναφέρθηκα τις προηγούμενες ημέρες, για το γεγονός ότι όλοι στον ΠΑΟΚ έδειχναν να χάνουν τον δρόμο τους και μεταξύ αυτών και ο προπονητής του, κάτι που συμβαίνει πάντα τέτοιον καιρό στον Δικέφαλο. Ο Ίγκορ Τούντορ από εκείνη την ήττα στην Τρίπολη με τον Αστέρα, αποφάσισε να αλλάξει τις αρχικές σκέψεις του για το ποδόσφαιρο που ήθελε να δείξει ο ΠΑΟΚ, παρόλο που έπαιζε εντυπωσιακά και παρόλο που ο ίδιος έλεγε, πως δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει το σύστημα το οποίο δούλευε όλο αυτόν τον καιρό.
Κάποια στραβοπατήματα όμως και η παραπάνω πίεση, που φάνηκε να νοιώθει τον ανάγκασαν να… ψάχνεται και να ανακατεύει την τράπουλα πολλές φορές, με αποτέλεσμα η ομάδα να δείχνει στα χαμένα, οι νέοι ποδοσφαιριστές να μένουν στο πάγκο και το πλάνο να αμφισβητείται από τον ίδιο τον προπονητή από τις επιλογές παικτών όσο και τις δηλώσεις του: “Θέλει μεταγραφές η ομάδα για να κερδίσει την Καλλονή”.
Κι όμως απέναντι στον ΠΑΣ αφήνοντας στην άκρη, τον μπερδεμένο ρόμβο που είχε χρησιμοποιήσει, στις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις, παίζοντας πλέον με το γνωστό στον ΠΑΟΚ 4-2-3-1 και τους περισσότερους από τους νέους παίκτες να παίζουν βασικοί, παρουσίασε κάτι που άρεσε και που δίνει ελπίδες και μία μεγάλη ευκαιρία στον προπονητή του να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη, όχι τόσο από τους άλλους αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν έγινε φυσικά ξαφνικά ομαδάρα ο Δικέφαλος επειδή κέρδισε. Άλλωστε ο αντίπαλος πράγματι ήταν σε καλή ημέρα και αγωνίστηκε με πολλές απουσίες. Ωστόσο ο ΠΑΟΚ έδειξε τουλάχιστον να του ταιριάζει πολύ όλο αυτό. Στο 4-2-3-1 της Κυριακής η ομάδα έπαιξε πιο ορθολογικά με κάθε παίκτη στην θέση του και τέλος στους πειραματισμούς και στα ρίσκο. Αυτό βοήθησε όλους τους ποδοσφαιριστές που ίσως αδικούταν τόσο καιρό παίζοντας σε θέσεις που είτε δεν ήταν αυτές που είχαν συνηθίσει, είτε σε θέσεις που ζητούσαν από αυτούς παραπάνω ικανότητες από αυτές που διαθέτουν. Έτι είδαμε τον καλύτερο Λέοβατς από τότε που ήρθε στον ΠΑΟΚ, είδαμε έναν εντυπωσιακό Ζάιρο στην φυσική του θέση στα εξτρέμ και τους Χαρίση-Τσίμιροτ κλασικά χαφ και όχι όπως στην Μυτιλήνη που ο Χαρίσης έπαιζε στα άκρα του ρόμβου.
Και ξαφνικά οι μεταγραφές που τόσα άκουσαν για αυτές οι Άρνεσεν-Τούντορ ίσως και να μην είναι τόσο κακές όσο κάποιοι νόμιζαν. Μάλιστα ο Δανός αθλητικός διευθυντής δικαιώνεται τουλάχιστον σε αυτό που πολλές φορές συζήτησε από το καλοκαίρι με τον προπονητή και αφορούσε το σύστημα με το οποίο ο Άρνεσεν είχε άλλη γνώμη, αλλά μόνο μπορούσε να την πει και όχι να την επιβάλει και πολύ καλά έκανε.
Είναι η μεγάλη ευκαιρία λοιπόν για όλους, με πιο ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο να μπορέσει ο ΠΑΟΚ να δημιουργήσει τις σταθερές που χρειάζεται και να δημιουργήσει επιτέλους έστω και τώρα έναν βασικό κορμό.
Διότι και το πρόγραμμα ευνοεί τους “ασπρόμαυρους”, έτσι ώστε πολύ γρήγορα και με νίκες στα επόμενα ματς με πιο αδύναμους αντιπάλους, να φύγει ακόμη περισσότερο το άγχος στον προπονητή και στους παίκτες του και να προχωρήσουν πατώντας καλύτερα στα πόδια τους και με μεγαλύτερη σιγουριά στον εαυτό τους και τις επιλογές τους. Οι νίκες και η υγεία που μπορεί να παρουσιάσει η ομάδα μπορεί να φέρει και την ηρεμία σε όλους και στα στελέχη της ΠΑΕ, έτσι ώστε να έρθει και αυτή η ομαλή συνεργασία που ζητείται ώστε η ομάδα να λειτουργήσει πιο καλά και διοικητικά.
Ίσως ήρθε η ώρα να δούμε τον φετινό ΠΑΟΚ γιατί εδώ και καιρό βλέπουμε τον περσινό! Έναν ΠΑΟΚ που δεν μπόρεσε ως τώρα να αποκτήσει την ταυτότητα του.
Υγ: Αυτό που δεν μου άρεσε την Κυριακή, ήταν η απόφαση του προπονητή να αφήσει εκτός αποστολής τον Κάτσε (θα μπορούσε να τον έχει στον πάγκο) και η χρησιμοποίηση του Μπερμπάτοφ στα τελευταία λεπτά, ενώ θα μπορούσε ή να παίξει περισσότερο και αμέσως μετά το 3-0 ή να μην αγωνιστεί καθόλου. Εύχομαι να μπορέσει ο Κροάτης τεχνικός, να βρει άμεσα λύση, με δύο τόσο σημαντικά κεφάλαια στο ρόστερ του ΠΑΟΚ.
