Κρατούσε την ασπρόμαυρη λαμπάδα σφιχτά και έβλεπε το θολωμένο φόντο πίσω από την τρεμάμενη φλόγα. Δεκάδες συνάνθρωποι του και αυτοί με μία λαμπάδα στο χέρι και πολλές σκέψεις στο μυαλό, αλλά ταυτόχρονα και ελπίδες για καλύτερες ημέρες στο μέλλον. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα, η Ανάσταση έχει και ένα χαμόγελο λιγότερο αλλά και μία πίκρα περισσότερη.
“Είναι δύσκολοι οι καιροί στην χώρα. Τι καλά να αναστηθεί και το κράτος μαζί φέτος”, σκέφτηκε, και το μυαλό του ταξίδεψε σε πολύ δικούς του ανθρώπους, πού δεν είναι πια μαζί του. Και όλοι αυτοί δίπλα του, σίγουρα θα είχαν κάποιον που θα ήθελε να αναστηθεί μόνο για αυτήν την βραδιά. Να πουν ένα γεια, να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, να πιουν ένα κρασάκι ή ένα ουζάκι και να πουν τα νέα τους.
Αυτός βέβαια όταν έλεγε για δικούς του ανθρώπους, εννοούσε άμεσα συνδεδεμένους με την μία και μοναδική οικογένεια που είχε: τον ΠΑΟΚ. Φίλοι που μεγάλωσαν μαζί στα τσιμέντα της Τούμπας, στα πούλμαν, στις εκδρομές.
“Ας ήσουν εδώ ρε φίλε έστω για μία στιγμή… Άραγε μας βλέπεις απο εκεί ψηλά; Μας νιώθεις πόσο συνεχίζουμε να πονάμε και να μας πονάει ο ΠΑΟΚ; Έλα, κάτσε να τα πούμε. Άλλαξαν πολλά και τίποτα φίλε μου. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Η φλόγα μέσα μας, μόνο μην χαθεί. Ανησυχώ καλέ μου φίλε να ξέρεις, μην σβήσει, γιατί εδώ και καιρό είναι αναμμένη αλλά δεν καίει όπως τότε. Σε παρακαλώ αδερφέ κάτσε να σου γεμίσω το ποτήρι, να σου πω δύο κουβέντες λίγο πριν φύγεις, να μάθω και εγώ πως περνάς εκεί στα ουράνια μαζί με τα άλλα αδέρφια μας. Έχουν φύγει και άλλοι το ήξερες; Όχι για εκεί που πήγες εσύ, όχι, όχι στα ψηλά. Ζωντανοί είναι αλλά έχουν φύγει. Έχουν αράξει, έχουν βάλει άλλες προτεραιότητες, κουράστηκαν,ξέχασαν τι να σου πω. Πάντως καλέ μου φίλε αν δεν αναστηθούν οι ζωντανοί, η φλόγα θα σβήσει. Και όχι μόνο τα αδέρφια μας αλλά όλοι αγαπημένε μου κολλητέ. Όλοι που συμπληρώνουν το ασπρόμαυρο παζλ των αναμνήσεων σου και της δικής μου ζωής θα κρυφτούν σε κάποια σκοτεινή πλευρά μας, σε μια γωνία καταθλιπτική.
Σαν μία καψούρα που αφήσαμε,αλλά πάντα θα την έχουμε κρατημένη, σε μία υπόγεια σκέψη του μυαλού μας. Για πολλούς έχει ήδη συμβεί αυτό φίλε μου με τον ΠΑΟΚ και φοβάμαι μην γίνει σε όλους. Εντάξει, καταλαβαίνεις δύσκολα τα χρόνια. Οικογένεια, δουλειά, μάχη για το μεροκάματο. Θα μου πεις γιατί τότε περνούσαμε άνετα; Όχι, φίλε δίκιο έχεις, αλλά να, ξέρεις, τα πράγματα άλλαξαν. Πως να στο πω; Να, βλέπεις από εκεί ψηλά το γήπεδο; Βλέπεις που και στα τσιμέντα μπήκαν καρεκλάκια; Ε, κάπως έτσι…
Ξέρω, ότι μας βλέπετε εκεί ψηλά μαζί με τα άλλα παιδιά. Δώσε τους χαιρετίσματα αδερφέ. Εμείς εδώ τραγουδάμε και για εσάς, ανησυχούμε, χαιρόμαστε, κλαίμε, πονάμε, χαμογελάμε. Και ψάχνουμε τον ηγέτη μας. Θέλουμε έναν ηγέτη εδώ κάτω, γιατί όλοι είναι εκεί μαζί σου. Είμαι σίγουρος ότι έχετε τρελάνει και τους αγγέλους! Πες τα φιλαράκια όλα, ότι μπορεί να περνάμε δύσκολα αλλά συνεχίζουμε να αυξανόμαστε έστω και αν οι νέοι διαφέρουν. Προσπαθούν όμως και παρόλο που όλα είναι τόσο μπερδεμένα και παρόλο που η εποχή δεν σηκώνει τσιμέντα αδερφέ μου. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην σβήσει η φλόγα φίλε…”.
Ξαφνικά σταμάτησε, οι χαρμόσυνες καμπάνες τον… ξύπνησαν από τις σκέψεις του. Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά, φώναζε ο κόσμος και αυτός κοίταξε για λίγο ψηλά στον ουρανό και έκλεισε το μάτι χαμογελώντας.
