Δεν είναι καθόλου εύκολο να γράφεις μετά από τέτοιες βραδιές. Το πληκτρολόγιο το βλέπεις με μίσος. Ακόμα και αυτό, νομίζεις ότι σε κοιτά και σε κοροϊδεύει. “Ούτε αυτή τη φορά δε θα γράψεις ένα πανηγυρικό κείμενο. Ούτε αυτή τη φορά, δε θα έχεις την ευκαιρία να διεκδικήσεις μερικές βραδιές στα… αστέρια. Ούτε αυτή τη φορά, δε θα περηφανευτείς για μια υπέρβαση μέσα στην κατάμεστη Τούμπα”. Η οθόνη μπροστά σου, περιμένει να εμφανίσει ένα κείμενο που θα βρίθει κατορθωμάτων και ΠΑΟΚτσήδικου μεγαλείου. Μάταια όμως.
Ένας καφές και ένα τσιγάρο δίπλα σου, προσπαθούν να σε παρηγορήσουν για τα όσα απίστευτα και οδυνηρά έζησες στο γήπεδο. Ένα ακόμα ντεζαβού, μία ακόμα μέρα της Μαρμότας. Ο ΠΑΟΚ που φτάνει στην πηγή αλλά δεν πίνει νερό. Ο ΠΑΟΚ που μόνος του βγάζει τα μάτια του. Ο ΠΑΟΚ που είναι καλύτερος από τον αντίπαλό του αλλά καταφέρνει να μην πάρει αυτό που θέλει. Οι ευκαιρίες του Αθανασιάδη και του Σάχοφ στο πρώτο ημίχρονο, μου έστειλαν τα πρώτα μηνύματα. Ο τρόπος και ο χρόνος του πέναλτι της ισοφάρισης, τα έκαναν πιο έντονα. Στο δοκάρι του Μυστακίδη στο 76′, είχα πια σιγουρευτεί. Το ίδιο έργο παιζόταν ξανά μπροστά στα μάτια μου…
Αλήθεια, κουράστηκα να αναφέρομαι στο μαρτύριο του Σίσυφου, σε απροσδιόριστες κατάρες που συνοδεύουν τον Δικέφαλο σε σχεδόν όλα τα κρίσιμα ματς που διεξάγονται στην έδρα του. Βαρέθηκα να μένω στην προσπάθεια της ομάδας, στην ατμόσφαιρα της Τούμπας. Σιχάθηκα να αναφέρομαι στη μοίρα, το κισμέτ, το κάρμα και οποιαδήποτε εμπλοκή της θρησκείας, του μεταφυσικού ή του υπερφυσικού. Ο ΠΑΟΚ χθες ήταν καλύτερος και έπρεπε να προκριθεί. Έπρεπε, αλλά δεν προκρίθηκε…
Δε μετανιώνω για τίποτα από όσα έγραψα πριν το χθεσινό επαναληπτικό. Για μένα ο Δικέφαλος ήταν το φαβορί, κάτι που αποδείχθηκε ξεκάθαρα και μέσα στο γήπεδο. Το γεγονός ότι δεν το μετουσίωσε σε πράξη, μπορεί να το αποδώσει ο καθένας όπου θέλει. Για μένα είναι αδιάφορο, εφόσον δεν έγινε.
Όχι δε θα κέρδιζε ο ΠΑΟΚ κάτι φοβερό από μια τέτοια πρόκριση. Στη συνέχεια θα τον περίμενε κάποιο μεγαθήριο για να τον αντιμετωπίσει στα play-off του Champions League. Όφειλε όμως να κάνει το πρώτο βήμα, να νιώσει ότι πατάει καλά στα πόδια του και ότι θα είναι έτοιμος κάποια στιγμή να βρεθεί στα σαλόνια των ομίλων. Ακόμα κι αυτό έμεινε στη μέση όμως.
Η ομάδα του Ίβιτς δεν έκανε σχεδόν τίποτα λάθος. Το στήσιμο της ομάδας από τον Σέρβο τεχνικό ήταν ιδανικό και βγήκε σωστά πάνω στο χορτάρι. Ποιον μπορείς να κατηγορήσεις; Τον Κλάους; Δεν έκανε σχεδόν τίποτα παραπάνω ή λιγότερο από αυτά που ξέρουμε ότι μπορεί να κάνει. Τον Λέοβατς; Έπεσε στη… λούμπα του πέναλτι αλλά ήταν ίσως ο κορυφαίος της ομάδας. Τον Γλύκο; Παρά τη φοβισμένη του εμφάνιση, δεν το πλήρωσε στην πράξη. Το διαιτητή; Αστείο και γραφικό…
Η επόμενη μέρα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη, κυρίως λόγο του τρόπου με τον οποίο ήρθε ο αποκλεισμός. Στη σημερινή, και όχι στη χθεσινή, προπόνηση θα ήθελα να δώσει το “παρών” ο κόσμος, ο Μίχελ, ο Σαββίδης. Εκεί φαίνεται περισσότερο η στήριξη. Από σήμερα θα ήθελα να ανεβαίνουν κι άλλο τα διαρκείας. Θέλουν δύναμη όλα αυτά. Και το μπαλάκι θα πέσει αναγκαστικά στον Ίβιτς που πρέπει να συνεχίσει να χτίζει και να κοιτάξει μπροστά. Η πίκρα, κάποια στιγμή, θα περάσει. Την προοπτική όμως οφείλουμε να την υπερασπιστούμε όλοι…
