Μία φορά μπορεί να είναι τυχαία. 2-3 φορές μπορεί να είναι σύμπτωση. 5-6 φορές μπορεί να είναι… καλό φεγγάρι. Ο ΠΑΟΚ του Βλάνταν Ίβιτς έχει ξεφύγει από όλα αυτά. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει, ενώ ολοένα και περισσότεροι ουδέτεροι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν δημόσια αυτό που και οι… τυφλοί μπορούν να δουν πια. Η ομάδα του Δικεφάλου έχει αρχίσει να αγγίζει αυτό που όλοι οι φίλαθλοί του θέλουν να βλέπουν. Αγωνιστικά, ποδοσφαιρικά, σε θέματα φιλοσοφίας, τσαγανού, αυτοπεποίθησης, ψυχολογίας, ενότητας, υγείας.
Απόψε στο Αγρίνιο, δεν είχαμε να κάνουμε απλά με μία ακόμα νίκη που προστέθηκε στο σερί που τρέχει ο ΠΑΟΚ. Δεν ήταν απλά ακόμα μια επικράτηση επί του Παναιτωλικού, η 4η φετινή. Δεν ήταν απλά ακόμα μια εκτός έδρας επιτυχία. Ήταν η πιο τρανή απόδειξη για το που βρίσκεται και σε ποια μονοπάτα βαδίζει η ομάδα. Μια άκρως εμφατική και πειστική εμφάνιση που δίνει το δικαίωμα στον καθένα να έχει προσδοκίες.
Τόσο ο Ίβιτς, όσο και ο Χάβος, είχαν επισημάνει τη διαφορετικότητα του αγώνα σε σχέση με τα δυο πρόσφατα ματς κυπέλλου. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να κερδίζεις μια -έστω καλή μικρομεσαία- ομάδα, τόσες συνεχόμενες φορές. Είτε λόγω… νομοτέλειας, είτε λόγω αντίδρασης του αντιπάλου, κάποια στιγμή την “παθαίνεις”. Ο ΠΑΟΚ όμως, όχι μόνο δεν έπεσε θύμα τέτοιων καταστάσεων, αλλά επανέλαβε ξανά την πλήρη κυριαρχία του μέσα στο γήπεδο. Το γεγονός ότι παίζει σαν αφεντικό του αγώνα και τελικά είναι το αφεντικό του αγώνα. Ανεξάρτητα από τις όποιες συνθήκες. Κι απόψε οι συνθήκες ήταν δύσκολες, αλλά μόνο με τέτοιες θα μπορούσε ο Δικέφαλος να αποδείξει ότι δεν “παίζει”, ότι είναι φτιαγμένος για κάθε περίσταση, ότι είναι ομάδα με μέταλο που σκληραίνει ολοένα και περισσσότερο.
Για άλλη μια φορά, στο Αγρίνιο είδαμε τον ΠΑΟΚ να παίζει στρωτό και ορθόδοξο ποδόσφαιρο, χωρίς τις μεταγραφές του, με διαφορετικούς παίκτες στην ενδεκάδα, με διαφορετικό σύστημα κατά τη διάρκεια του 90λεπτου. Ακόμα και μετά την αποβολή του Αθανασιάδη μόλις στο 32′, σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε από τη φιλοσοφία της ομάδας, από αυτό που ζητούσε μέσα στο γήπεδο και τον τρόπο που το επιδίωκε. Ακόμα κι αν έχασε με τραυματισμό τον Πέλκα, ακόμα κι όταν ο Μυστακίδης χώλαινε για το τελευταίο τέταρτο του αγώνα και ο ΠΑΟΚ έπαιζε με… 9,5 παίκτες, καμιά δεν υπήρχε διαφοροποίηση σε αυτό που έβλεπαν οι φίλαθλοι. Ο κυρίαρχος ΠΑΟΚ, ήταν ο κυρίαρχος ΠΑΟΚ και παρέμενε ο κυρίαρχος ΠΑΟΚ.
Όλα, μα όλα, τα παραπάνω δεν είναι αποτελέσματα κανενός άλλου, πέραν του Βλάνταν Ίβιτς. Ο 38χρονος προπονητής βάζει ολοένα και πιο έντονα τη σφραγίδα του σε αυτόν τον ΠΑΟΚ, ξεπερνώντας δυσκολίες που για πρώτη φορά -ως νεόκοπος τεχνικός- έχει να αντιμετωπίσει και προσθέτωντας κάθε φορά και κάτι διαφορετικό στις κινήσεις του. Απόψε για παράδειγμα, παρακολουθήσαμε την προσαρμοστικότητα που οφείλει να έχει κάθε προπονητής κατά τη διάρκεια ενός ματς. Μελετώντας τα δεδομένα, αποφάσισε στο δεύτερο μέρος να γυρίσει το σύστημα του σε 3-5-1, “δένοντας” ακόμα περισσότερο την κουρασμένη και αριθμητικά λειψή ομάδα του, και κλειδώνοντας το αποτέλεσμα, χωρίς να αλλάξει τίποτα αναφορικά με το καλό αγωνιστικό πρόσωπο που έδειχνε.
Όσον αφορά στους παίκτες, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που υστέρησε, πέραν προφανώς από τον Στέφανο Αθανασιάδη. Ο 28χρονος φορ βρήκε, αυτή τη φορά, ένα διαφορετικό τρόπο για να… βάλει δύσκολα στην ομάδα του, πέραν την αφλογιστίας του. Η αποβολή, πέρα της ανοησίας της στιγμής, ήταν ένα ακόμα δείγμα της κακής ψυχολογίας του όλο αυτό το διάστημα. Από εκεί και πέρα, ειδική μνεία μπορεί να γίνει στους Λέοβατς, Μυστακίδη, Βαρέλα, αλλά και στον Σάχοφ που έκανε ένα από τα “γεμάτα” παιχνίδια του. Αν έβρισκε και στόχο στις μοναδικές ευκαιρίες που είχε, ίσως ήταν ο κορυφαίος. Πάτησε όμως τόσες φορές περιοχή απόψε, ίσως όσες είχε πατήσει συνολικά σε όλα τα φετινά του παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ. Λίγη ψυχολογία θέλει κι αυτός. Σε αυτόν τον ΠΑΟΚ, μπορεί να τη βρει…
