Ήταν περίπου 4 το απόγευμα όταν προσέγγιζα το Πανθεσσαλικό Στάδιο προκειμένου να παρακολουθήσω, να απολαύσω ως ΠΑΟΚτσής και να καλύψω δημοσιογραφικά τον τελικό του κυπέλλου. Ήταν περίπου 1.30 μετά τα μεσάνυχτα, όταν αποχωρούσα από το γήπεδο. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ποιων και πόσων διαφορετικών εικόνων έγινα μάρτυρας. Ποιων και πόσων διαφορετικών συναισθημάτων διακατεχόμουν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.
Μέσα σε περίπου 9 ώρες έζησα την προσμονή, την ντροπή, την αγανάκτηση, τη λύπηση, την απελπισία, την αγωνία και τελικά τη χαρά της κατάκτησης ενός τροπαίου. Γιατί όμως θα έπρεπε να μην μπορώ να μείνω μόνο στην αγωνία και τη χαρά, αλλά να ζήσω και όλα τα υπόλοιπα; Γιατί δε με αφήνετε να πανηγυρίσω;
Στο Βόλο γίναμε μάρτυρες ενός από τα πιο κακόγουστα, εξωφρενικά και επώδυνα, σκηνικού επεισοδίων. Άνθρωπων που ήρθαν αποφασισμένοι να δώσουν μαχες σώμα με σώμα, να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. Μπουνιές, καδρόνια, τούβλα, μαχαίρια, κατσαβίδια, αιματοκυλισμένους. Άτομα που ήθελαν να χαλάσουν μια γιορτή και τελικα τα κατάφεραν. Υπεύθυνους-ανέυθυνους που ρίσκαραν με τις ζωές ανθρώπων. Αστυνομικές δυνάμεις που -κατά περίεργο τρόπο- αμέλησαν να φρουρήσουν το μοναδικό μέρος εντός γηπέδου που θα μπορούσαν να συναντηθούν όσοι ανεγκέφαλοι οπαδοί είχαν έρθει αυτό για σκοπό. Μονάδες καταστολής που απλά παρακολουθούσαν επί μια ώρα να γίνεται μακελειό, χωρίς να έχουν την παραμικρή ανάμειξη.
Τόσες φορές έχεις δει επεισόδια ρε φίλε, τώρα συγκινήθηκες; Όχι ρε, δε γουστάρω πια. Σας βαρέθηκα, σας σιχάθηκα. Από τη μια να έχω τους ανίκανους και από την άλλη μερικούς κατεστραμμένους που θέλουν να καταστραφούν ακόμα περισσότερο. Μαζί τους όμως παρασέρνουν όλο αυτό το ωραίο που λέγεται αθλητισμός και το στέλνουν στα… τάρταρα, αφήνοντας σε όλους τους υπόλοιπους που θέλουν να το παρακολουθούν, μια γεύση αηδίας.
Μέχρι να αρχίσει το ματς είχα φάει το απόλυτο ξενέρωμα, τόσο που σχεδόν δε με ένοιαζε τι θα γίνει σε αυτό. Ποιο το νόημα…
Τι φταίνε όμως και οι παίκτες, οι προπονητές, οι ομάδες; Ήρθαν να παίξουν έναν τελικό, να διεκδικήσουν ένα τρόπαιο. Ναι, έγινε και αγώνας. Ο ΠΑΟΚ πήρε ένα τρόπαιο μετά από 14 χρόνια. Ναι, έφυγα τελικα με μια χαρά από το γήπεδο. Όχι όμως ολόκληρη. Μου την κόψανε. Μου την άφησαν μισή…
