Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θέλει ο Ιβάν Σαββίδης, σε ότι αφορά το μέλλον της τεχνικής ηγεσίας του ΠΑΟΚ, ούτε να μπω στη θέση του, ούτε να εκφέρω άποψη, για το αν πρέπει να συνεχίσει με τον Βλάνταν Ίβιτς. Πολύ απλά διότι δεν γνωρίζω όσα γνωρίζει αυτός, οπότε δεν μπορώ να μπω μέσα στον τρόπο σκέψης του και ούτε να κρίνω τον τρόπο, που θα κρίνει τον προπονητή. Ούτε φυσικά μπορώ να ξέρω αν ο ίδιος ο Βλάνταν Ίβιτς θέλει να παραμείνει στον ΠΑΟΚ, διότι επίσης δεν ξέρω, όλα τα γεγονότα και τις καταστάσεις που έχει ζήσει, αλλά δεν βλέπω και ότι βλέπει αυτός, κοιτώντας με τα μάτια του, όλους αυτούς, που τους κοιτάει στα μάτια, και πρέπει να συνεργαστεί μαζί τους. Τους παίκτες, τους διοικούντες, τους υπαλλήλους της ΠΑΕ, τον μεγαλομέτοχο. Όλους…
Με βάση την χρονιά που πέρασε, τις αντιδράσεις όλου του περιβάλλοντος, κατά την διάρκεια της σεζόν, με αποκορύφωση την κατάκτηση του Κυπέλλου αλλά και την αποτυχία στα play off, με την γνώση και του τι έχει συμβεί στο παρελθόν στον ΠΑΟΚ και όλα τα δεδομένα γνωστά στον καθένα μας, με βάση αυτά λοιπόν, εγώ θεωρώ πως αν ήμουν Ίβιτς μάλλον θα έφευγα.
Αν ήμουν ένας επαγγελματίας ξένος προπονητής δεν θα καθόμουν. Ο ΠΑΟΚ είχε να κατακτήσει τίτλο 14 χρόνια και άλλα πολλά είχε να βρεθεί μόλις 3 βαθμούς μακριά από το πρωτάθλημα. Γιατί λοιπόν να μην φύγω ως πετυχημένος; Θα πήγαινα στο εξωτερικό, θα έκανα αλλού καριέρα, γνωρίζοντας άλλωστε πως εδώ στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ, κάθε φορά μετά από κάθε ήττα του νέου τεχνικού θα με λησμονούν.
Μάλλον θα έφευγα και επειδή γνωρίζω ότι ένα Κύπελλο, μία τόσο καλή πορεία στο πρωτάθλημα, μία επίσης καλή πορεία στο Europa League, τέτοια μπαλάρα σε πολλά ματς, μπορούν να ξεχαστούν με 5-6 αποτυχημένα παιχνίδια, με χαμένα play off για παράδειγμα. Δεν θα είχα καμία εγγύηση, πως αυτοί που μου λέγανε μπράβο, όταν έφερα το Κύπελλο ή όταν θα έφεραν μία νέα επιτυχία δεν θα με “έκραζαν” στην επόμενη ήττα. Και πιστέψτε με δεν θα μου έβρισκαν ούτε ένα ελαφρυντικό.
Εγώ μόνο θα έφταιγα για τις ήττες. Όχι για τον μεγαλομέτοχο, αυτός σίγουρα θα ζύγιζε καλύτερα τις καταστάσεις. Αλλά σίγουρα θα φοβόμουν αν θα επηρεαζόταν από το γενικό κλίμα, διότι για όλους τους άλλους, θα ήμουν μόνο εγώ ο υπαίτιος. Επίσης θα έπρεπε να αναρωτηθώ αν θα ήθελα να μπω σε μία χρονιά, που ο ΠΑΟΚ μπαίνει με μοναδικό στόχο να κατακτήσει τον τίτλο, ενώ υπάρχουν πολλές πιθανότητες ακόμα και τέλεια να τα κάνω όλα, να μην τα καταφέρω. Ειδικά όταν μιλάμε για μία ομάδα που τελευταία φορά που πήρε τον τίτλο ήταν το 1985. Δεν θα έφευγα επειδή δεν θα είχα τα κότσια να προσπαθήσω, αλλά επειδή γνωρίζω πως οι πιθανότητες να δικαιωθώ, θα ήταν μικρότερες από τις πιθανότητες να πετύχω, κάτι που ήδη όμως το έχω κάνει. Το να φέρω δηλαδή την επιτυχία.
Αν ήμουν στην… Άρσεναλ, φυσικά δεν θα έκανα όλες αυτές τις σκέψεις. Θα έμενα. Θα ήξερα ότι θα έχω χρόνο, ότι ναι μεν θα έχω πίεση αλλά άλλου είδους. Ότι θα μιλούσα μόνο ποδοσφαιρικά, ότι θα είχα να κάνω μόνο με… ποδοσφαιρικούς αντιπάλους, ότι θα είχα επίσης μόνο τέτοιου είδους συζητήσεις στα εσωτερικά της ομάδας, αλλά και την εγγύηση της υπομονής στο πρόσωπο μου από όλους. Θα είχα δεδομένο, ότι θα είχα μπροστά μου τον καιρό για να δουλέψω και πως δεν θα κρινόμουν μόνο από τις νίκες και τις ήττες, αλλά από τη γενικότερη πρόοδο ή όχι της ομάδας.
Εγω όμως δεν είμαι ο Ίβιτς. Επίσης ο ΠΑΟΚ δεν είναι Άρσεναλ αλλά ούτε είναι ο ΠΑΟΚ που ήταν πριν λίγα χρόνια. Ο ΠΑΟΚ λοιπόν αυτό που πρέπει να κάνει, είναι να συνεχίζει να προοδεύει και να καταφέρνει να δυναμώνει, ανεξάρτητα με το πρόσωπο που ηγείται της ποδοσφαιρικής ομάδας, αφού άλλωστε θα είναι τέτοια η δυναμική του, που θα μειώνει και την πιθανότητα λάθους στο πρόσωπο επιλογής αυτού.
