Πώς τα κατάφερε ο ΠΑΟΚ και για άλλη μια χρονιά βρίσκεται χωρίς προπονητή αρχές Ιουνίου… Πάνω που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι ο Δικέφαλος είχε αρχίσει να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος, τα επαναλαμβάνει με… θρησκευτική ευλάβεια. Όχι σίγουρα με τον ίδιο τρόπο, ούτε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, αλλά η ουσία είναι ίδια. Η ομάδα είναι στις 10 Ιουνίου είναι ακέφαλη στην τεχνική της ηγεσία και ρευστή αναφορικά με το αγωνιστικό πλάνο που θα ακολουθήσει.
Το κεφάλαιο του Βλάνταν Ίβιτς έκλεισε και επίσημα σήμερα 9 Ιουνίου, αφού πέρασε από διάφορες διακυμάνσεις, δημιούργησε αναστάτωση και ανακατωσούρα μέσα κι έξω από την ομάδα. Πέρασε χρόνος πολύτιμος που δε δικαιολογείται, με ευθύνη τόσο του ίδιου του Σέρβου όσο και της διοίκησης. Κι αν για αυτόν δε θα στοιχίσει κάτι ιδιαίτερο, για τον ΠΑΟΚ είναι διάστημα που θα μπορούσε να έχει προχωρήσει ένα σωρό θέματα ενόψει της νέας σεζόν.
Σε πρώτη φάση, θεωρώ την πορεία του Ίβιτς στον ΠΑΟΚ αυτούς τους 14 μήνες, τουλάχιστον επιτυχημένη. Ένας προπονητής με μηδενική πείρα, πήρε στα χέρια του τα γκέμια μιας ομάδας με υψηλή πίεση και μεγάλες προσδοκίες. Αφού έσωσε την περασμένη σεζόν με την κατάληψη της πρώτης θέσης στα play off, φέτος κατάφερε να παρουσιάσει ένα έργο, το οποίο -με τα υπέρ και τα κατά του- φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα και τη φιλοσοφία του. Ο Δικέφαλος κατά περιόδους έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, είχε προσανατολισμό μέσα στο γήπεδο και συγκεκριμένο πλάνο. Φυσικά κάποιες φορές αυτό δεν έβγαινε, κάποιες άλλες, ο αντίπαλος το καταλάβαινε και το μπλόκαρε χωρίς να υπάρχει απάντηση. Ναι, υπήρχαν και άσχημες φάσεις μέσα στη σεζόν. Η δικαιολογία του Σέρβου για τους 14-15 νέους παίκτες που έχει η ομάδα και την ενσωμάτωση ή τον εγκλιματισμό τους στα ελληνικά δεδομένα, έχει λογική. Υπήρχαν όμως και δικά του λάθη. Εντός προγράμματος, για έναν νεόκοπο τεχνικό.
Υπάρχει βέβαια και η ουσία, πάντα αυτή υπάρχει, πάντα αυτή μένει. Τι έχει να επιδείξει ο Ίβιτς; Την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας, την τελική του βαθμολογία, τρείς πόντους πίσω από τον πρώτο Ολυμπιακό, και την απογοητευτική παρουσία της ομάδας στα play off. Εγώ λέω ότι αυτό που είχε περισσότερο ανάγκη ο Δικέφαλος ήταν ένα τρόπαιο μετά από πολλά χρόνια ανομβρίας και όχι η 2η θέση για μια σχεδόν ανέφικτη προσπάθεια για να μπει σε ομίλους του Champions League. Όχι φυσικά ότι δεν έπρεπε να την κατακτήσει και να διεκδικήσει το όνειρο. Η ομάδα παρουσιάστηκε τραγική στο μίνι-πρωτάθλημα, αυτοκτόνησε και ουσιαστικά δώρισε την πρωτιά στην ΑΕΚ. Καταγράφεται κι αυτό…
Εν κατακλείδι, ο ΠΑΟΚ βρήκε έναν προπονητή που ταιριάζει με τη φιλοσοφία του, που επέδειξε έργο, κατέκτησε τίτλο και που έχει προοπτικές βελτίωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι πρώτος της εποχής Σαββίδης που έβγαλε μια ολόκληρη σεζόν. Από την άλλη πλευρά, ο Ίβιτς βρήκε μια ομάδα που του εξασφαλίζει τα πάντα, με βαριά φανέλα, που του έδωσε τη δυνατότητα να αναδειχθεί. Φτάσαμε όμως στο… κατόρθωμα, όπου και οι δυο πλευρές είχαν τους δικούς τους λόγους για να μη θέλουν να συνεχίσουν τη συνεργασία! Κι αν υπήρχε κάποιος που δεν το επιθυμούσε περισσότερο, αυτός ήταν ο Ίβιτς, όπως φάνηκε μετά την τελευταία προσέγγιση! Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται, αλλά όλο αυτό σίγουρα δεν αποτελεί και νίκη του ΠΑΟΚ.
Τι γίνεται από εδώ και πέρα
Προφανώς ο Δικέφαλος δεν μπορεί να μείνει άλλο πίσω. Έχει ήδη διαμορφώσει μια λίστα προπονητών, στην οποία γράφονταν και σβήνονταν ονόματα, όλο αυτό διάστημα που το τοπίο με τον Ίβιτς ήταν θολό, και πλέον δείχνει να καταλήγει. Μία επιλογή, αυτή του Ράζβαν Λουτσέσκου παίζει από την αρχή, άλλοτε ενισχύεται, άλλοτε αποδυναμώνεται. Υπάρχουν άλλοι δυο Ευρωπαίοι προπονητές, τα ονόματα των οποίων μέχρι σήμερα δεν έχουν κυκλοφορήσει, αλλά και μια περίπτωση στην οποία δεν πάει το μυαλό κανενός. Και να σας πω την αλήθεια, αυτή με ψήνει περισσότερο από όλες…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
