Despacito. Pasito a pasito, suave suavecito. Nos vamos pegando, poquito a poquito. De-spa-ci-tooooo. Nτεσπασίτο, αυτή η μάστιγα!
Το ακούς παντού. ΠΑΝΤΟΥ! Παίζει στα ραδιόφωνα, παίζει στα κλαμπ, παίζει στα μπιτς μπαρ, παίζει στα εμπορικά κέντρα, ακόμα και στο ΚΤΕΛ (δεν αποκαλύπτω δρομολόγιο για να μην διαταχθεί ΕΔΕ για τον οδηγό). Παίζει και στα γήπεδα! Ε, όχι και στα γήπεδα. Ας μείνει αλώβητο το ποδόσφαιρο από το άσμα του Πορτορικανού που έχει τρελάνει όλο τον κόσμο.
Ναι, είναι το τραγούδι που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ στα παγκόσμια μουσικά χρονικά, έχει κάνει σουξέ, δεν θα το αρνηθεί κανείς. Όλα, όμως, έχουν και ένα όριο. Ακόμα και το τίμιο Despacito, το οποίο όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει, ακόμα και αυτοί που το πιο κοντινό που γνωρίζουν σε ισπανικά είναι το «Ντε λα Πόνγκο, Ντε Λα Πόνγκο». Δεν είναι, όμως, ανάγκη να το βάλουμε και στο ποδόσφαιρο, όχι, δεν χρειάζεται!
Προφανώς, λοιπόν, η παράνοια που επικρατεί τον τελευταίο καιρό με το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν θα μπορούσε να αφήσει… ανεπηρέαστο και το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι μόνο οι παίκτες που το τραγουδούν στη διάρκεια της προετοιμασίας και, μάλιστα, σχεδιάζουν και χορευτικά. Είναι και οι οπαδοί των ομάδων που το τραγουδούν. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό!
