Από τη φύση μου είμαι έτσι. Όταν όλοι πανηγυρίζουν, μου αρέσει να επισημαίνω τα στραβά και τα ανάποδα. Όταν όλοι είναι στα πατώματα, προσπαθώ να βρω την ηλιαχτίδα φωτός που θα δείξει τον δρόμο για την συνέχεια.
Οσμίζομαι ότι ο κόσμος του ΠΑΟΚ αίφνης ξανβρήκε την χαμένη του κα…α και ο υπεύθυνος γι’ αυτό έχει ονοματεπώνυμο. Ο Ιβάν Σαββίδης το πήρε πάνω του και στις καθυστερήσεις έβαλε μαζεμένα γκολ που απογείωσαν την παοκτσήδικη τρέλα και έδωσαν ξανά όραμα, ελπίδα, αυτοπεποίθηση.
Λογιστικά είναι μία λάθος κίνηση από όπου και να το πιάσεις. Ο ΠΑΟΚ έχασε τα εγγυημένα έσοδα της Ευρώπης (κοντά στα 6-7 εκατομμύρια ευρώ), θα παίζει κεκλεισμένων των θυρών ως τον Δεκέμβριο, έχασε ότι οικονομικά οφέλη δίνουν τα πλέι-οφ που καταργήθηκαν και συνάμα δεν πούλησε ούτε έναν παίκτη προκειμένου να ισοσκελίσει τα έξοδα! Μία αληθινή οικονομική αυτοκτονία!
Ποιος είπε όμως ότι ο Ιβάν Σαββίδης βλέπει τον ΠΑΟΚ λογιστικά; Ποιος είπε ότι φείδεται χρημάτων για να τον δει εκεί που οραματίζεται; Ποιος είπε ότι επενδύει μόνο τα εγγυημένα κέρδη, όπως άλλοι;
Ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ λειτούργησε περίπου ως οπαδός, έβαλε το συναίσθημα μπροστά από την λογική και δημιούργησε το πιο ακριβό ρόστερ στην ιστορία του Δικεφάλου, την ώρα που το οικοδόμημα δεχόταν έντονους κλυδωνισμούς μετά τον αποκλεισμό – όνειδος από την Έστερσουντ.
Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να ξέρει έστω δυο καντάρια μπάλα και να αμφισβητεί την ποιότητα παικτών, όπως οι Σαμπράνο, Μαουρίσιο, Ελ-Καντουρί, Βιεϊρίνια, αλλά και των Ρέι, Μάκ που ήρθαν νωρίτερα. Όλοι τους σε γόνιμες, παραγωγικές ηλικίες με σπουδαίες παραστάσεις από μεγάλα πρωταθλήματα και όρεξη για να κάνουν πρωταθλητισμό με την νέα τους ομάδα.
Ένα λεπτάκι όμως. Με τα ονόματα δεν κέρδισε κανείς στο γήπεδο. Όπως έλεγε κι ο Γιόχαν Κρόιφ: «δεν έχω δει ποτέ μία σακούλα λεφτά να σκοράρει ένα γκολ στο γήπεδο». Μέχρι να φτάσει ο ΠΑΟΚ να πάρει το πρωτάθλημα (που κάποιοι το έχουν σίγουρο κιόλας) η απόσταση είναι χαώδης.
Όλα τα νέα αποκτήματα της τελευταίας στιγμής (Σαμπράνο, Μαουρίσιο, Ελ-Καντουρί, Βιεϊρίνια) έχουν να παίξουν σε επίσημο ματς από τον περασμένο Μάιο! Δεν είναι λίγο, πάνε κοντά τέσσερις μήνες! Ο Βιεϊρίνια ήρθε τραυματίας και οι εκτιμήσεις τον θέλουν έτοιμο στο μεθεπόμενο ματς. Λογικά το ντεμπούτο των Σαμπράνο και Μαουρίσιο μετατίθεται για το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Το πρωτάθλημα καίει, ζεματάει, μα ο ΠΑΟΚ θέλει χρόνο.
Κι αυτό γιατί η μισή ενδεκάδα που θα βλέπουμε λογικά ως βασικό σχήμα, θέλει χρόνο για να δέσει, να βρεθεί στο γήπεδο, να βρει ποδοσφαιρικούς κώδικες κι αυτοματισμούς. Θέλει χρόνο για να βρει χημεία. Θέλει χρόνο μέχρι να συγχρονιστεί στα ίδια επίπεδα φυσικής κατάστασης, αφού οι μισοί παίκτες έχουν κάνει διαφορετικού τύπου, είδους και απαιτήσεων προετοιμασία! Οι παίκτες δεν βρίσκονται όλοι στην ίδια σελίδα του βιβλίου, όπως επιβάλλεται σε κάθε φυσιολογική ομάδα.
Το ακόμα χειρότερο; Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για πειράματα, δοκιμές, αλχημείες. Ο ΠΑΟΚ είναι υποχρεωμένος να κερδίζει σε κάθε γήπεδο, δίχως να μπορεί να περιμένει ή να δικαιολογεί.
Όσοι περιμένουν εύκολους περιπάτους, μπαλάρα, με συνδυασμούς που να χάνεται το τόπι, ας καλμάρουν κι ας περιμένουν λίγο. Το πρώτο που πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ είναι να γίνει ΟΜΑΔΑ και να αντέχει να παίζει στο ίδιο τέμπο για 90 λεπτά.
Ας κάνει πρώτα τα βασικά και μετά ας μιλήσουμε για όλα τα άλλα…
CITIUS, ALTIUS, FORTIUS
Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Αλλάζει κάθε μέρα. Αυτοί που δεν προσαρμόζονται, μένουν πίσω. Απαιτεί πια κορμιά, αθλητές, τρεξίματα, αντοχές, ταχύτητα, αθλητικά προσόντα. Όποια ομάδα δεν τα έχει σε υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί να κερδίσει κανέναν.
Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο ΠΑΟΚ αυτό το καλοκαίρι (συνειδητά ή μη) αφορούσε την δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο αθλητικής ομάδας. Ο Μακ και ο Βιεϊρίνια είναι άλογα κούρσας, ο Ελ-Καντουρί λιανός και ευέλικτος, ο Σαμπράνο τέρας φυσικής ρώμης και ο Μαουρίσιο πολύ πιο ψηλός από όλα τα αμυντικά χαφ που είχε ο ΠΑΟΚ στο παρελθόν.
Ο ΠΑΟΚ έγινε γρηγορότερος, ψηλότερος, δυνατότερος. Στοιχεία απαραίτητα για να επιβάλλει την ανωτερότητα του στο γήπεδο. Οι μπαλαδόροι παλιάς κοπής, με τις κοιλιές, το ράθυμο, τεμπέλικο στιλ, την βαριεστημάρα στο τρέξιμο και στο μαρκάρισμα εξαφανίζονται σιγά – σιγά από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Έχουμε κι εμείς τέτοιους στο ρόστερ…
