Πριν από περίπου ένα μήνα, από αυτή εδώ τη γωνιά, είχα υπερτονίσει την ομαδική ανιδιοτελή προσπάθεια των παικτών του ΠΑΟΚ, αλλά και την εικόνα όλης την ενδεκάδας να γίνεται ένα κουβάρι μετά από κάθε γκολ που πετυχαίνει. Με τίτλο “ή όλοι μαζί ή καθόλου” (δείτε ΕΔΩ), αναφερόμουν στην αναγκαιότητα μιας τέτοιας γενικότερης ιδιοσυγκρασίας όταν υπάρχει ο κοινός μεγάλος στόχος του πρωταθλήματος.
Σε εκείνο ακριβώς το blog λοιπόν, μετά τη νίκη στην Κρήτη επί του Πλατανιά, είχε γίνει η επισήμανση και για την αποκλίνουσα συμπεριφορά του Ρόμπερτ Μακ:
“Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις, όταν υπάρχει η εξαίρεση. Για παράδειγμα, πριν μια βδομάδα, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, ήταν οι αντιδράσεις του Ρόμπερτ Μακ στα γκολ του ΠΑΟΚ. Δεν τα πανηγύριζε με τους υπόλοιπους, χωρίς να σημαίνει αναγκαστικά ότι δε χαιρόταν, δε σήκωνε τα χέρια όταν έμπαινε η μπάλα στα δίχτυα, δεν έδινε συγχαρητήρια στον εκάστοτε σκόρερ. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν πέτυχε ο ίδιος κάποιο γκολ, αλλά και η γενικότερη προσφορά του φέτος, τον έκανε να έχει νεύρα, κάτι που φάνηκε και στην αδικαιολόγητη αποβολή του. Κάτι που επίσης έκανε κακό στην ομάδα του, τόσο εκείνη τη στιγμή που την άφηνε με 10 παίκτες, όσο και με την τιμωρία του με τρεις αγωνιστικές. Προφανώς δε θέλω να στιγματίσω τον Σλοβάκο, ίσως έτσι έτυχε εκείνη τη βραδιά. Γίνεται όμως αντιληπτό πόσο ξεχωρίζει ο ένας από τους όλους, όταν δεν εντάσσεται στη συλλογική ανιδιοτελή προσπάθεια”.
Από τότε, ο Σλοβάκος εξέτισε την ποινή των τριών αγωνιστικών και επέστρεψε σιγά-σιγά στην ομάδα, συνεχίζοντας όμως να φανερώνει δείγματα περισσότερο προσωπικού εγωισμού, παρά ομαδικής προσπάθειας. Αυτό έγινε ξανά έντονο σήμερα στην Κέρκυρα. Την ποιότητά του την είδαμε στην ασίστ που έβγαλε για το γκολ του Πέλκα. Την ψυχοσύνθεσή του όμως, την παρατηρήσαμε στην εξέλιξη της ίδιας φάσης αλλά και στα υπόλοιπα λεπτά του ματς, όταν πλέον η άμυνα των γηπεδούχων είχε “ανοίξει”, οι χώροι είχαν αυξηθεί και οι ενέργειες των παικτών του ΠΑΟΚ γίνονταν ακόμα πιο οφθαλμοφανείς.
Η συνεχής προσμονή για να πάρει την μπάλα στα πόδια του, η αντίδρασή του στο γκολ του Πέλκα, όταν παραπονιέται που δεν του έγινε πάσα, όταν έχει μπει ήδη η μπάλα στα δίχτυα, κάτι το οποίο ο ίδιος δεν πανηγυρίζει! Επίσης, η φάση του 87ου λεπτού, όταν δεν πασάρει στον αμαρκάριστο Πρίγιοβιτς αλλά προτιμά να τελειώσει μόνος του στέλνοντας την μπάλα άουτ. Μετά απογοητευμένος, δεν κοιτάζει καν τον Σέρβο και δέχεται απλά την αγκαλιά παρηγοριάς από τον Πέλκα.
Μια τέτοια φάση σαν την τελευταία, είχε σημαδέψει κάποτε τον Λάμπρο Χούτο σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ο -παλαίμαχος πλέον- Έλληνας στράικερ δεν είχε πασάρει στον Μουσλίμοβιτς που ήταν μόνος του, έχασε το γκολ λειτουργώντας εγωιστικά, κι από τότε η πορεία του στον ΠΑΟΚ και γενικότερα πήρε την κατιούσα…
Τα όποια τυχόν θέματα έχει ο Μακ με τον εαυτό του, την τύχη του, την αφλογιστία του ή τη μη μόνιμη παρουσία του στη βασική ενδεκάδα, οφείλει να τα αφήσει εκτός γηπέδου. Αλλιώς, ας του τα αφήσουν άλλοι. Ο Σλοβάκος ήρθε ως μια πολύ σημαντική και πανάκριβη προσθήκη στο ρόστερ του ΠΑΟΚ, και ως τέτοια έχει υποχρεώσεις για το σύνολο και όχι για τον ίδιο.
ΥΓ. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να γραφτούν για το ματς στην Κέρκυρα. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν χαώδης, έτσι δε στοίχισαν τα διάστηματα χωρίς συγκέντρωση που είχαν οι παίκτες του Λουτσέσκου. Ο ΠΑΟΚ κρατάει το τρίποντο και το μηδέν στην άμυνα για άλλο ένα ματς και προχωρά. 13 αγωνιστικές έμειναν…
Για επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
