Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του, θα κοιτούσε να πλασάρει, να σουτάρει, να τελειώσει τη φάση τέλος πάντων. Τα μπλόκα της Λαμίας κρατούσαν γερά και το ρολόι έδειχνε 56 και κάτι ψιλά. Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ όμως δεν είναι ο οποιοσδήποτε άλλος.
Δεν θέλω να φανώ υπερόπτης ή κάτι άλλο. Για μένα ήταν μία πάσα, τόσο εύκολη, όσο για κάποιον να βάλει να πιει ένα ποτήρι νερό».
Ο Βασίλης Τσιάρτας στον κοινωνικό του βίο είναι συχνά υπερφίαλος, αιρετικός, υπέρμετρα δογματικός, όμως όταν φορούσε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια κι έμπαινε μέσα στο γήπεδο έμοιαζε με έναν εκκεντρικό αρτίστα, ο οποίος δημιουργούσε με ένα δικό του μοτίβο εντελώς άγνωστο, πρωτόγνωρο, διαφορετικό, συχνά αδιαφορώντας για την κατανόηση του έργου από το κοινό του.
Έβγαινε εκτός σεναρίου, πρόσθετε δικές του ατάκες, δικές του πινελιές, αυθόρμητα, αυθαίρετα, όποτε ένιωθε ότι το έργο έκανε… κοιλιά.
Έμοιαζε με έναν μπλαζέ καλλιτέχνη, έναν βαριεστημένο φιλόσοφο, ο οποίος θεωρούσε πως τα λόγια ήταν πάντα περιττά για να περιγράψουν την κοσμοθεωρία του. Για τον Βασίλη Τσιάρτα εκείνη η μπαλιά που πέρασε με ακρίβεια χιλιοστού σύριζα από το τριχωτό της κεφαλής του Ιβάν Ελγέρα, έκοψε με ακρίβεια την ισπανική άμυνα σαν χειρουργικό νυστέρι και «έσβησε» ακριβώς στα πόδια του Άγγελου Χαριστέα σε εκείνο το ιστορικό 1-1 με την Ισπανία στο χορτάρι του «Ντο Μπέσα» το 2004 ήταν ακριβώς όπως τα λέει: «σαν να έβαζε ένα ποτήρι νερό».
Ο Τσιάρτας δεν υπερβάλει, ούτε κομπορρημονεί. Δεν περιαυτολογεί, ούτε επαίρεται. Δεν χρειάζεται κιόλας, οι ενέργειές του, τις οποίες δεν μπορεί να φθείρει ο χρόνος μιλούν από μόνες τους.
Αυτή η ιδιαίτερη κάστα καλλιτεχνών, αυτού του είδους οι αρτίστες δεν έχουν ανάγκη από την αναγνώριση ή το χειροκρότημα. Δεν παίζουν για να γίνει κατανοητοί. Δεν το επιδιώκουν -συχνά δεν το θέλουν. Κάνουν τέχνη για την… τέχνη, όχι για τον άνθρωπο. Αυτοί απλώς αφήνουν ένα κομμάτι της ψυχής τους κι ο καθένας μπορεί να κάνει την δική του προσωπική λυτρωτική ερμηνεία.
Δεν υπάρχει μέση λύση με δαύτους. Μπορείς να τους ερωτευτείς παράφορα και να τους σιχτιρίσεις το επόμενο λεπτό. Μπορούν να σε φτάσουν στην τρέλα, αλλά και στην κάθαρση!
Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ (οπτικά) δεν είναι του γούστου μου. Για να τον χωρέσεις στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να τον «κρύψεις» κάπου στο γήπεδο, ώστε να μην γίνεται φύρα ανασταλτικά. Κάθε του επαφή με την μπάλα όμως κρύβει μέσα της και λίγη μαγεία. Κάθε φορά που την χαϊδεύει, πιάνεται η ανάσα σου, περιμένοντας τι θα κατεβάσει πάλι η κούτρα του.
Δεν είναι θέμα υπεροψίας, ούτε αλαζονείας. Αυτού του είδους οι παίκτες δεν… νιώθουν. Έχουν ένα σπάνιο χάρισμα να μην ανεβάζουν παλμούς, παίζουν με τους ίδιους σφυγμούς είτε πρόκειται για προπόνηση είτε για τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν βλέπουν φανέλες, δεν χαμπαριάζουν από ονόματα αντιπάλων. Απλώς, κάνουν αυτό που ξέρουν.
Ο «αφάνας» κάνει φέτος την ανώνυμη σεζόν της καριέρας του. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα δεν είχε καν ένα γεμάτο 90λεπτο σε όλη την σεζόν. Για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν έχει σκοράρει ούτε ένα γκολ στο πρωτάθλημα! Οι ασίστ του είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στον πρώτο γύρο ήταν μέσα σε όλες τις γκέλες. Με τόσα «τύποις» δεκάρια στο ρόστερ (Πέλκας, Ελ-Καντουρί, Μαουρίσιο) ήταν ο πιο μπόσικος για να εκτοπιστεί. Κι όμως, στο τέλος της πορείας, ενδέχεται να έχει κάνει την πιο σημαντική ενέργεια όλης της σεζόν.
Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του, θα κοιτούσε να πλασάρει, να σουτάρει, να τελειώσει τη φάση τέλος πάντων. Τα μπλόκα της Λαμίας κρατούσαν γερά και το ρολόι έδειχνε 56 και κάτι ψιλά. Ο ΠΑΟΚ ήταν κολλημένος στο 0-0 κι αυτή έμοιαζε με την πρώτη καθαρή ευκαιρία που παρουσιαζόταν. Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ όμως δεν είναι ο οποιοσδήποτε άλλος.
Τα πόδια του έμειναν καρφωμένα στο έδαφος, δεν γύρισε καν το σώμα του για να δημιουργήσει την κατάλληλη γωνία εκτέλεσης. Με την άκρη του ματιού του είχε δει τον Δημήτρη Πέλκα που είχε τρυπώσει στα μουλωχτά στην μικρή περιοχή και έβαλε όσο φάλτσο χρειαζόταν για να σημαδέψει με την μία το κεφάλι του. Η άμυνα σάστισε εντελώς. Η μπάλα «έσβησε» στο κεφάλι του Πέλκα και αυτός το μόνο που είχε να κάνει ήταν να την φυσήξει στα δίχτυα. Η πιο… άρρωστη ασίστ της σεζόν. Ένα έργο τέχνης.
Την ώρα που όλοι οι συμπαίκτης του γίνονταν ένα κουβάρι για να αγκαλιάσουν τον σκόρερ, ο καλλιτέχνης έμεινε ακούνητος, καρφωμένος στην ίδια θέση. Λες και μόλις είχε ανοίξει τη βρύση για να βάλει ένα ποτήρι νερό! Ο ΠΑΟΚ είχε σκοράρει το πιο σημαντικό γκολ στην σεζόν (μέχρι το επόμενο) κι εκείνος με μία πρωτόγνωρη αίσθηση ανωτερότητας, έμοιαζε σαν να βαριόταν να πανηγυρίσει. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα το ιδιαίτερο.
Μία ομάδα από 11 αρτίστες θα ήταν αφόρητα βαρετή και σίγουρα δυσλειτουργική. Μία μπάλα σίγουρα δεν θα ήταν αρκετή. Αν υπάρχει ένας λόγος που ο ΠΑΟΚ μπαίνει πρώτος στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος είναι η σωστή δοσολογία κάθε φορά ανάμεσα στα… αγγίγματα και στα τρεξίματα. Ο Ντιέγκο το ξέρει.
Το μόνο που μπορεί να κάνει γι’ αυτό είναι να βάλει ένα ποτήρι νερό, όταν ο ΠΑΟΚ διψάσει ξανά…
πηγή: sdna.gr
