Η αφορμή ήρθε με τις τελευταίες εξελίξεις για τη Νέα Τούμπα, όσα ειπώθηκαν, αλλά κυρίως όσα επιτηδευμένα παρουσιάστηκαν και σχολιάστηκαν αναλόγως από μερίδα του κόσμου, εκτός της οικογένειας του ΠΑΟΚ. Ανοίγοντας και κλείνοντας γρήγορα αυτό το κεφάλαιο, ο Δικέφαλος -εφόσον φυσικά επιβεβαιωθούν οι δεσμεύσεις- θα πάρει απλά αυτό που δικαιούται, χωρίς να του χαριστεί τίποτα. Δυο κομμάτια πεζοδρομίου, τρία πεζούλια και πέντε πήχες παρτέρια που θα του παραχωρηθούν ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΑ, σε ένα σημείο περιμετρικά της Τούμπας, τα οποία ποτέ και με κανέναν τρόπο δε θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, στο οποίο ανήκουν. Για ένα καινούριο γήπεδο που θα χτιστεί με εξ ολοκλήρου ΔΙΚΑ ΤΟΥ κεφάλαια, και το οποίο θα δώσει δουλειές, όραμα και πνοή στην περιοχή, οποιαδήποτε άλλη εκδοχή περισσεύει. Αν αναλογιστούμε μάλιστα τι έγινε με τις χρηματοδοτήσεις και τις σκανδαλώδεις παροχές για το “Καραϊσκάκη, την “Αγία Σοφιά”, και πιθανών κάποια στιγμή για το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ο ΠΑΟΚ μάλλον είναι ο αδικημένος της υπόθεσης. Όπως ξεπλήρωσε τα χρέη που άλλοι έγραψαν στο χιόνι, η οικογένεια Σαββίδη θα πάρει πάνω της άλλο ένα τεράστιο κόστος, αυτή τη φορά όχι μόνο για το συμφέρον του συλλόγου, αλλά προς όφελος του αθλητισμού, της οικονομίας, της περιοχής της Τούμπας και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης.
Κοντολογίς, Τσίπρας και Καμμένος δε θα κάνουν καμιά χάρη στον ΠΑΟΚ, ούτε δε θα του “φτιάξουν γήπεδο”, όπως διάφορα “κανάλια” παραπληροφόρησης αφήνουν τεχνηέντως να διοχετεύεται, βρίσκοντας φυσικά πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις τα ευήκοα ώτα των πολέμιων αλλά και των ανίδεων επί του θέματος. Μπορεί οι κυβερνώντες να χρησιμοποίησαν και να χρησιμοποιούν μικροπολιτικά και ψηφοθηρικά τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αλλά το πόσο… “δώρο” είναι όλο αυτό φάνηκε από την ηχηρή απουσία του Σαββίδη από τη Θεσσαλονίκη τις συγκεκριμένες μέρες.
Το σημερινό blog όμως έχει άλλη κεντρική ιδέα και άλλους αποδέκτες. Για πρώτη και για τελευταία φορά θα ασχοληθώ με την περίπτωση του Άρη σε σχέση φυσικά με τον ΠΑΟΚ. Είναι κάτι με το οποίο συνειδητά δεν καταπιάστηκα ποτέ σε δημόσιο λόγο, κυρίως γιατί η όποια κακοπροαίρετη ή παπαγαλίστικη επικοινωνιακή επίθεση από εκφραστές του συγκεκριμένου σωματείου, είναι κάτι που δε με αγγίζει. Όχι γιατί είμαι αναίσθητος, αλλά γιατί, όπως και στη ζωή, το θέμα δεν είναι τι λέγεται, αλλά από ποιον. Πόσο αξία έχει για σένα, και σε σχέση με σένα. Το να κακολογεί, λασπολογεί ή να κοροϊδεύει ένα ποντικί τον ελέφαντα, σε τι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα; Πόσο μπορεί να τον πειράξει; Στη χειρότερη περίπτωση να του δαγκώσει το πόδι και ο ελέφαντας να τιναχτεί…
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, με το δικό μου μυαλό, είναι το πώς ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου του ΠΑΟΚ “τσιμπάει” σε οποιαδήποτε τέτοια πρόκληση. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Αρειανός παλεύει να εκβιάσει μια αντίδραση, να του δώσει κάποιος σημασία και αξία, σε μια μακρά περίοδο ανυποληψίας. Εδώ και δεκαετίες, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια, η χαρά του Αρειανού είναι η αποτυχία του Δικεφάλου. Απόλυτα κατανοητό, όταν δεν μπορείς και δεν έχεις σχεδόν τίποτα να επιδείξεις από μόνος σου. Από εκεί και πέρα, θα λοιδορήσεις, θα προσπαθήσεις να διακωμωδήσεις, να απαξιώσεις. Θα κάνεις ο,τιδήποτε μπορεί να ανεβάσει την ψυχολογία σου και να σε κρατήσει ζωντανό μέσα στο βούρκο που έχεις συνηθίσει πλέον να είσαι. Και πόσο άλλωστε να αντέξεις τον διπλανό σου να μεγαλώνεις ακόμα περισσότερο κι εσύ να διαγράφεις την ακριβώς αντίστροφη πορεία; Η -έτσι κι αλλιώς- διαφορά των δυο ομάδων μετατρέπεται σε χάσμα, κι αυτό δεν καταπίνεται εύκολα. Έτσι, πρέπει να βρεθούν τα μέσα για να συνεχίσεις να στέκεσαι δίπλα του, έστω και νοερά.
Στα μάτια και το μυαλό του κάθε οπαδού, η ομάδα του αποτελεί το απόλυτο. Η καλύτερη, η πιο ιστορική, η πιο αδικημένη, η πιο περήφανη. Είναι λογικό, είναι αθλητικά όμορφο. Το να σε ενδιαφέρει όμως μόνο το κακό του γείτονα, εκτός από ακατάσχετο κόμπλεξ, δηλώνει απερίφραστα πόσο ο ίδιος μικραίνεις την ίδια σου την ιδέα. Ο Άρης αναμφισβήτητα είναι ένα ιστορικό σωματείο, που όμως έδρεψε τις δάφνες του σε μια άλλη εποχή, πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν μπορείς να κρατήσεις δυναμική όταν έχουν περάσει 3-4 ολόκληρες γενιές από τότε. Όταν από καταβολής Α’ Εθνικής, μέσα σε 60 χρόνια, ο Άρης έχει περάσει τον ΠΑΟΚ στη βαθμολογία μετρημένες στα δάχτυλα φορές. Όταν έχει -όλο κι όλο- μια κατάκτηση κυπέλλου 50 χρόνια πριν. Με την εμφάνιση του μπάσκετ και του Γκάλη τη δεκαετία του 80′ ευτύχησε να ξαναμπεί στο χάρτη ως σωματείο, αλλά και αυτό από μόνο του δε φτάνει. Τα μεγέθη δεν μπορούν να αλλάξουν από μια συγκυρία. Χτίζονται μέσα στα χρόνια και έτσι μένουν στη συνείδηση του κόσμου και στην ιστορία. Παρόλα αυτά, είναι και θα παραμείνει πάντα η δεύτερη δύναμη στη Θεσσαλονίκη, ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ανεξάρτητα αν παίζει στην Α’ ή στη Γ’ Εθνική. Θα είναι ένας υπολογίσιμος αντίπαλος, θα δίνει πάντα χρώμα στο πρωτάθλημα, όταν συμμετέχει σε αυτό. Και ναι, θα είναι πάντα ο μεγάλος αντίπαλος του ΠΑΟΚ στην πόλη, αλλά μέχρι εκεί.
Όπως ανέφερα, το τελευταίο κρούσμα λάσπης ήταν αυτό σε σχέση με τη Νέα Τούμπα. Άλλοτε είναι ο Γκαγκάτσης, η ΕΠΟ, τα διαρκείας του… Τσοχατζόπουλου, η διαιτησία, οι πολιτικοί, τα διαπλεκόμενα, ο τελικός κυπέλλου στην Τούμπα, η δυσανάλογη αντιμετώπιση των ΜΜΕ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε… Τι να αποδείξεις και σε ποιον; Και στο κάτω-κάτω γιατί; Καλή η καζούρα με τους φίλους, ωραία τα πειράγματα αλλά… Ο ΠΑΟΚ έχει συγκεκριμένους αντιπάλους και βρίσκονται 504 χιλιόμετρα νοτιότερα. Κρατήστε δυνάμεις για αυτούς…
Για επικοινωνία στο…
Facebook Page: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
