Ο Τάσος Σιδηρόπουλος παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στο σάιτ της Ρόδου «12sports.gr» στην οποία μίλησε για τη διαιτησία στην Ελλάδα, για τα λάθη που γίνονται, την έλευση ξένων ρέφερι, το VAR αλλά και τον μεγάλο του στόχο να βρεθεί σε Euro και Mundial.
Αναλυτικά είπε τα εξής:
-Στο ξεκίνημα της καριέρας σου πίστευες ότι θα έφτανες τόσο ψηλά στο χώρο της διαιτησίας;
«Δεν το πίστευα να σου πω την αλήθεια. Ξεκίνησα από χόμπι, γιατί δεν μπορούσα να υπηρετήσω το άθλημα ως ποδοσφαιριστής λόγω τραυματισμού. Όταν τα χρόνια πέρασαν και ανεβαίνοντας τις κατηγορίες, άρχισα να το πιστεύω, ξεκίνησα να ονειρεύομαι και χρόνο με το χρόνο βρέθηκα στα αστέρια του ποδοσφαίρου».
-Είχες παίξει ποδόσφαιρο σαν αθλητής;
«Έπαιξα ποδόσφαιρο μέχρι 17-18 χρονών. Είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και συγκεκριμένα ρήξη χιαστών στο γόνατο, μπήκα στο χειρουργείο, οπότε αναγκάστηκα να σταματήσω».
-Τι πιστεύεις ότι έκανες καλά και αναδείχθηκες φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο στο χώρο της διαιτησίας;
«Από μικρός έδινα βάση στην λεπτομέρεια. Αν και στην Ελλάδα η διαιτησία δεν είναι επαγγελματική, εγώ δούλευα πάντα σε επαγγελματικά πρότυπα, προσπαθώντας να γίνω καλύτερος, μαθαίνοντας από τα λάθη μου ή ακόμη και από τα λάθη των άλλων. Θεωρώ ότι ο κάθε διαιτητής πρέπει να μαθαίνει από τα λάθη του, να τα αναγνωρίζει και να τα αξιολογεί κατάλληλα. Να δει για ποιο λόγο έκανε λάθος σ’ έναν αγώνα. Να διδάσκεται από τα λάθη του για να μην συμβούν ξανά. Πρέπει όμως να μαθαίνει και από τα λάθη των υπολοίπων, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οφείλει να παρακολουθεί πολλές φάσεις και πολλούς αγώνες».
-Τι στοιχεία πρέπει να έχει ένας διαιτητής για να κάνει μεγάλη καριέρα στο χώρο της διαιτησίας;
«Αρχικά να αγαπάει αυτό που κάνει, είναι πολύ σημαντικό. Να δουλεύει κάθε μέρα με σκοπό την ατομική του βελτίωση είτε τη σωματική είτε την πνευματική. Επίσης να μην καταβάλλεται από τις κακές στιγμές που είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν στο δρόμο του».
-Σε κάποιες κακές στιγμές που σου έτυχαν, είπες ‘’φτάνει, τα παρατάω, δεν αντέχω άλλο’’;
«Όχι, δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. Σίγουρα έκανα λάθη ωστόσο πάντα πίστευα ότι μπορώ να πετύχω και μέσα από την προσπάθεια θα τα καταφέρω. Σαν άνθρωπος έχω μία αρχή. Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, ήθελα είτε πετύχαινα είτε όχι, να γνωρίζω ότι τα έδωσα όλα. Θέλω να είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, οπότε δεν εγκαταλείπω ποτέ εύκολα».
-Όλοι κάνουμε λάθη κι αυτό είναι κάτι δεδομένο. Εσύ έχεις ζητήσει ποτέ συγγνώμη για λάθη που έχεις κάνει;
«Συγγνώμη δεν έχω ζητήσει όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί πολλές φορές μία τέτοια ενέργεια θα την εκμεταλλευθούν οι ομάδες. Ωστόσο με τον τρόπο μου, έχω δείξει ότι έχω αναγνωρίσει τα λάθη μου. Νομίζω ότι είναι σημαντικό αυτό. Και οι ποδοσφαιριστές και οι ομάδες καταβάλλουν σημαντική προσπάθεια.
Και εμείς άνθρωποι είμαστε και λάθη θα γίνουν σε κάθε αγώνα. Φανταστείτε ότι εμείς βλέπουμε μία φάση σε κλάσματα δευτερολέπτου και τουλάχιστον μέχρι και πρόσφατα ο διαιτητής δεν είχε το δικαίωμα να ξαναδεί τη φάση για δεύτερη φορά. Οπότε καλό θα είναι ο διαιτητής να αναγνωρίζει το λάθος του και να στέκεται απέναντι στον ποδοσφαιριστή σαν φίλος και όχι σαν αντίπαλος».
-Πολλοί είναι οι διαιτητές που θέλουν να γίνουν σαν τον… Τάσο Σιδηρόπουλο. Το δικό σου πρότυπο ποιος διαιτητής υπήρξε;
«Το πρότυπο μου πάντα ήταν ο Κύρος Βασσάρας. Όταν ήμουν νέος, στα πρώτα μου βήματα, ο κ. Βασσάρας βρισκόταν στα ‘’σαλόνια’’ του Champions League και όλων των μεγάλων διοργανώσεων. Από μικρός αυτόν θαύμαζα, προσπαθώ να ακολουθώ τις συμβουλές και να βαδίζω στα βήματα του».
-Του έχεις πει φαντάζομαι, ότι πάντα τον θαύμαζες…
«Βέβαια το ξέρει πάρα πολύ καλά. Έχουμε πάρα πολύ στενή σχέση. Τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο, τον μέντορα μου. Ακόμη και σήμερα έχουμε άριστες σχέσεις».
-Εσύ τι συμβουλές θα έδινες στους νέους διαιτητές;
«Η πιο σημαντική συμβουλή που μπορώ να δώσω σ’ έναν διαιτητή είναι να αγαπήσει αυτό που κάνει. Γιατί αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν θα το καταφέρεις. Πολλές συμβουλές αφορούν τη γυμναστική, το διάβασμα του αγώνα και τεχνικά κομμάτια του. Επαναλαμβάνω όμως, το πιο σημαντικό είναι να αγαπήσουν αυτό που κάνουν».
-Ο διαιτητής χρειάζεται να έχει γερό στομάχι;
«Σίγουρα και πολύ υπομονή. Στις καλές στιγμές όλοι είναι μαζί σου, στις κακές όλοι είναι απέναντι σου. Πολλές φορές δεν αναγνωρίζεται μία καλή διαιτησία, ενώ μία κακή μπορεί να είναι στα media για πολλές εβδομάδες. Γενικότερα η θέση του διαιτητή είναι πολύ δύσκολη».
-Πως νιώθεις όταν ακούς οπαδούς ομάδων να σε στολίζουν με διάφορα ‘’γαλλικά’’ ή να βρίζουν την οικογένεια σου;
«Στα μεγάλα γήπεδα, στα ντέρμπι πλέον αδιαφορώ. Τα πρώτα χρόνια με πείραζε, σίγουρα. Το χειρότερο όμως είναι- όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο- όταν έπαιζα στο τοπικό. Υπήρχε γήπεδο με 20-30 ανθρώπους, από τους οποίους τους μισούς τους ήξερα. Έξω ήταν γνωστοί και φίλοι και μέσα στο γήπεδο μεταλλάσσονταν και γίνονταν αγρίμια. Αυτό είναι πολύ χειρότερο, από το να είσαι σε γήπεδο 50.000 θέσεων και να σε βρίζουν εν χορώ».
-Διαβάζεις αυτά που γράφονται για σένα είτε θετικά είτε αρνητικά;
«Διαβάζω, ναι. Ενημερώνομαι, είμαι άνθρωπος που βλέπει τηλεόραση. Τώρα πια δεν με πειράζουν καθόλου τα σχόλια, αδιαφορώ. Τα πρώτα χρόνια στη Super League, επηρεαζόμουν, ωστόσο τώρα δεν στενοχωριέμαι καθόλου. Ξέρω ποιος είμαι και τι έχω καταφέρει. Γνωρίζω ο ίδιος πότε έχω κάνει λάθος. Ο κόσμος πολλές φορές κρίνει, χωρίς να γνωρίζει τους κανονισμούς, οπότε μπορεί να θεωρεί ότι έγινε ένα λάθος, δίχως αυτό να υπάρχει. Τώρα τα δημοσιεύματα δεν με επηρεάζουν καθόλου».
-Τάσο, θεωρείς ότι η διαιτησία είναι χόμπι, λειτούργημα ή επάγγελμα;
«Σίγουρα για μένα ξεκίνησε ως χόμπι και έχει γίνει επάγγελμα. Νιώθω πολύ τυχερός που έχω κάνει επάγγελμα το χόμπι μου. Κάθε φορά θέλω και μου αρέσει που πηγαίνω στο γήπεδο, το ευχαριστιέμαι. Σίγουρα είναι και λειτούργημα, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με νέα παιδιά, με έφηβους και παίδες, όπου εκεί εκτός από διαιτητής πρέπει να είσαι και παιδαγωγός».
-Όταν λες να είσαι και παιδαγωγός, τι εννοείς; Συμβουλεύεις τα νέα παιδιά μέσα στο γήπεδο;
«Σίγουρα υπάρχουν στιγμές, που μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά. Βέβαια αυτό είναι περισσότερο δουλειά των προπονητών, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα. Και ένας διαιτητής όμως μέσα σ’ ένα παιχνίδι, αντί να παρατηρήσει έναν παίκτη με κίτρινη κάρτα, μπορείς να τον συμβουλεύσει και να του πει τι διαφορετικό πρέπει να κάνει».
-Ποια είναι η καλύτερη στιγμή μέχρι τώρα στην καριέρα σου;
«Η παρουσία μου στο Champions League. Όταν ορίζομαι σ’ ένα παιχνίδι της διοργάνωσης, νιώθω σαν ένα παιδί, που έρχεται ο Άγιος Βασίλης και του φέρνει ένα δώρο. Η στιγμή αυτή, καθώς και η παρουσία μου στο γήπεδο όταν παίζει ο ύμνος του Champions League, δίπλα στα μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου είναι μαγικές εικόνες».
-Σφύριξες και αγώνα της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου… Καλός παίκτης ο Μέσι, έτσι;
«Ναι κάτι κάνει (σ.σ. γέλια)… Ήμουν και τυχερός, πέτυχε και χατ-τρικ εκείνη την ημέρα. Είναι μαγική στιγμή να παίζεις στο γήπεδο της Μπαρτσελόνα».
-Τι σημαίνει να είσαι τοπ διαιτητής στην Ελλάδα;
«Σημαίνει ότι έχεις πάρα πολλές υποχρεώσεις και πολλή δουλειά. Θέλει μεγάλη προσπάθεια γιατί καθημερινά πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι ο καλύτερος και ο κορυφαίος. Εμείς οι διαιτητές παίζουμε συνέχεια. Παίζεις ένα παιχνίδι την Κυριακή και τελειώνει και την επόμενη μέρα, πρέπει να ξεκινήσεις προετοιμασία για το επόμενο. Δεν έχεις τη δυνατότητα να χαλαρώσεις, γιατί στο επόμενο παιχνίδι μπορεί να γίνει ένα λάθος και να ‘’καταστραφούν’’ τα προηγούμενα. Μιλάμε για ανθρώπους που κρίνονται πολύ αυστηρά σε καθημερινή βάση. Με τη λεπτομέρεια».
-Είσαι συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι, έτσι;
«Η αλήθεια είναι αυτή. Τα τελευταία χρόνια που μπήκα στην κατηγορία ελίτ, υπάρχουν πάρα πολλές προκλήσεις και προσκλήσεις στην καριέρα μου. Διαιτητεύω στην Ελλάδα, στο Champions League και πολλές φορές με καλούν από άλλες χώρες, όπως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την Ελλάδα με τους ξένους διαιτητές. Ναι, είμαι με μία βαλίτσα στο χέρι, όμως έχω τη στήριξη της οικογένειας μου και της συζύγου μου, οπότε είναι κάτι που δεν προβληματίζει. Ίσα- ίσα μου αρέσει».
-Η σύζυγος και το παιδί σου, τι λένε που λείπεις συνεχώς;
«Η σύζυγος μου εργάζεται, έχω και έναν γιο έξι ετών. Η σύζυγος μου κατανοεί ότι το επάγγελμα μου είναι πολύ δύσκολο και ότι θα πρέπει να λείπω πολλές φορές. Είναι το μεγαλύτερο μου στήριγμα».
-Πως είναι η καθημερινότητα του Τάσου Σιδηρόπουλου;
«Περιλαμβάνει πολύ προπόνηση και διάβασμα των κανονισμών. Θεωρώ ότι οι διαιτητές πρέπει να διαβάζουν συνεχώς τους κανονισμούς και αυτό είναι μία από τις συμβουλές που δίνω στους νέους διαιτητές. Αν υπάρχει αγώνας, κάνω σκάουτινγκ στις ομάδες. Γενικότερα η καθημερινότητα περιστρέφεται γύρω από τη διαιτησία και το ποδόσφαιρο. Το πρωί θα κάνω 2-2.5 ώρες προπόνηση. Μετά θα καθίσω να δω παιχνίδια, θα διαβάσω, θα δω φάσεις από αγώνες άλλων πρωταθλημάτων. Μου αρέσει να πηγαίνω στη θάλασσα ακόμη και το χειμώνα. Υπάρχει ελεύθερος χρόνος για μένα, που προσπαθώ να περνάω με την οικογένεια μου. Το επάγγελμα μου είναι αστυνομικός, όπου υπηρετώ στην Αθήνα, αλλά έχω μία ελευθερία μου για να πηγαίνω στα παιχνίδια μου».
-Ένας καλός διαιτητής πρέπει να κάνει «σκάουτινγκ» στις ομάδες;
«Δεν είναι απλά απαραίτητο, αλλά επιβάλλεται στο σημερινό ποδόσφαιρο, ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια. Στην Ελλάδα τους παίκτες και τις ομάδες τους ξέρουμε, οπότε δεν αλλάζουν πολλά πράγματα. Σ’ ένα παιχνίδι Champions League είναι απαραίτητο το «σκάουτινγκ» και έχουμε όλα τα εργαλεία από την UEFA για να μελετήσουμε κάθε παιχνίδι».
-Τα παιχνίδια που «σφυρίζεις» τα βλέπεις ξανά σε βίντεο;
«Τα βλέπω και όχι μόνο μία φορά, έτσι ώστε να μπορώ να αναγνωρίσω τα λάθη μου. Πολλές φορές, μπορεί να λέμε ότι ένα παιχνίδι πήγε καλά, αλλά τελικά να μην… πήγε σε οποιοδήποτε κομμάτι».
-Ποιος είναι ο μεγάλος σου στόχος;
«Αρχικά θέλω να πάω στο Euro 2020 και στη συνέχεια το Μουντιάλ, που είναι και η μεγαλύτερη κατάκτηση για έναν διαιτητή. Είμαι σίγουρος ότι θα δώσω τα πάντα για να τα καταφέρω. Ξέρετε, πολλές φορές στη ζωή, μπορείς να δώσεις τα πάντα αλλά να μην τα καταφέρεις είτε λόγω συγκυριών είτε γιατί υπάρχει ένας καλύτερος από σένα. Είναι σημαντικό όμως να νιώσεις ότι έδωσες ότι καλύτερο μπορείς. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να ξέρεις ότι έδωσες τον καλύτερο σου εαυτό. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συμμετέχεις σ’ ένα παγκόσμιο τουρνουά, τη στιγμή μάλιστα που από την Ευρώπη επιλέγονται μόλις εννέα διαιτητές. Καταλαβαίνετε, ότι δεν είναι και πάρα πολύ εύκολο».
-Στη διαιτησία παίζει ρόλο η τύχη;
«Σίγουρα παίζει ρόλο η τύχη, οι συγκυρίες και πολλά ακόμη πράγματα. Ένας φίλος είχε πει πολύ σωστά ότι η τύχη είναι ένας παράγοντας, που μπορείς να τον περιορίσεις, αλλά σίγουρα χρειάζεται».
-Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό και ευλογημένο για όσα έχεις πετύχει στο χώρο της διαιτησίας;
«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό αλλά πάνω απ’ όλα ευλογημένο γιατί πραγματικά κατάφερα κάτι που δεν το πίστευα στο ξεκίνημα μου ως διαιτητής. Αυτά που έβλεπα από μικρός στο ποδόσφαιρο, σήμερα τα ζω. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι νιώθω κάτι παραπάνω από ευλογημένος».
-Άρα η λογική λέει ότι στο μυαλό σου έχεις απομυθοποιήσει λιγάκι όλα αυτά τα αστέρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που τα έβλεπες παλαιότερα μόνο στην τηλεόραση;
«Σίγουρα συμβαίνει αυτό, γιατί πλέον όλο αυτό για μένα είναι ένα επάγγελμα. Επειδή μάλιστα πολλές φορές έχω την αγωνία ενός αγώνα, κι ενώ έχω βρεθεί με μεγάλους ποδοσφαιριστές όπως οι Μέσι, Νεϊμάρ, Ρονάλντο, παραμένω προσηλωμένος στο στόχο μου. Ο αγώνας… παραμένει αγώνας. Φεύγοντας όμως από το παιχνίδι και γυρίζοντας στο σπίτι, τότε καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει, που έχεις βρεθεί και δίπλα σε ποδοσφαιριστές, που οι περισσότεροι άνθρωποι όχι μόνο δεν θα τους πλησιάσουν, αλλά ούτε θα τους δουν από κοντά».
-Θεωρείς ότι έχεις σεβαστεί τα «μεγάλα ονόματα» μέσα στο γήπεδο;
«Ο σεβασμός έγκειται στο γεγονός ότι μπορείς να τους προστατεύσεις, αφού αποτελούν τα πρότυπα. Είναι οι καλύτεροι παίκτες και πολλές φορές οι αντίπαλοι τους, είτε θα τους μαρκάρουν πολύ σκληρά είτε θα τους στοχοποιήσουν με κακό τρόπο. Άρα ο σεβασμός έγκειται στο γεγονός της προστασίας των παικτών, που είναι και το μότο της UEFA».
-Τάσο, η διαιτησία στην Ελλάδα πρέπει να γίνει επαγγελματική;
«Νομίζω ότι πρέπει τουλάχιστον να γίνει ημιεπαγγελματική και κάποιοι να είναι επαγγελματίες. Έτσι θα έχουμε απ’ αυτούς και τις ανάλογες απαιτήσεις. Σε όλα τα επίπεδα πλέον υπάρχουν πολλές απαιτήσεις από τους Έλληνες διαιτητές, αλλά η διαιτησία παραμένει ερασιτεχνική».
-Πιστεύεις ότι δικαιολογημένα υπάρχει καχυποψία προς τους Έλληνες διαιτητές;
«Πολλές φορές ναι για να είμαι ειλικρινής. Υπήρξαν αποφάσεις που έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο. Πρέπει και ο κόσμος όμως να καταλάβει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι διαιτητής. Ένας ρέφερι βλέπει μία φάση για μία φορά, ενώ όλοι μπορούν να την δουν με ριπλέι μέσω της τηλεόρασης πάρα πολλές. Έτσι κρίνουν με ελαφρά την καρδία… Γίνεται όμως προσπάθεια για να προχωρήσει η ελληνική διαιτησία και το ελληνικό ποδόσφαιρο μπροστά, γιατί νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει στασιμότητα».
-Θα ήθελα την άποψη σου για την παρουσία των ξένων διαιτητών στα ελληνικά ντέρμπι;
«Κοιτάξτε να δείτε, βραχυπρόθεσμα είναι ένα μέτρο το οποίο είναι καλό. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, βλέπουμε ότι υπάρχει μία σχετική ηρεμία μετά από ντέρμπι. Μακροπρόθεσμα όμως δεν κάνει καλό, γιατί οι Έλληνες διαιτητές πρέπει να παίζουν ντέρμπι και να παίρνουν δύσκολα παιχνίδια. Αλλιώς δεν θα γίνουν καλύτεροι και δεν θα αποκτήσουν την απαραίτητη εμπειρία. Προσωπικά επειδή έγινα γρήγορα διεθνής διαιτητής, θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω παίξει την πρώτη μου χρονιά στη μεγάλη κατηγορία δύο ντέρμπι (σ.σ. Α.Ε.Κ.- Παναθηναϊκός και Α.Ε.Κ.- Ολυμπιακός). Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ‘’ψηθώ’’ και να γίνω πολύ καλύτερος. Αν λοιπόν φέρνουμε ξένους διαιτητές να παίζουν τα δύσκολα παιχνίδια και οι Έλληνες να παίζουν αυτά του μικρότερου ενδιαφέροντος λόγω ονόματος, δεν θα κάνει καλό στο μέλλον των δικών μας ρέφερι».
-Αλήθεια θυμάσαι το πρώτο σου παιχνίδι;
«Θα πρέπει να σου πω ότι διαιτητής έγινα το 2001 και μέσα σ’ ένα χρόνο ανέβηκα στη Δ’ Εθνική. Ήταν ένα παιχνίδι στον Άγιο Σουλά για ένα καλοκαιρινό event. Ήταν τόσο ερασιτεχνικά τα πράγματα, που αμέσως μετά, έτρεχα σε αγώνες στίβου. Πολλές φορές μάλιστα πήγαινα εκεί και με το ποδήλατο και γύριζα πίσω. Δεν τα ξεχνάω ποτέ όλα αυτά. Ήμουν πάντα αθλητής. Μπορεί να έγινα διαιτητής, αλλά πάντα ήμουν αθλητής».
-Τι σου λένε στην Ευρώπη όταν τους λες ότι μένεις στη Ρόδο, έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό για τους ξένους;
«Νιώθω πραγματικά υπερήφανος που ξεκίνησα τη διαιτησία στη Ρόδο, που είναι ένας παράδεισος. Όπου και να πάω στην Ευρώπη και τους πω ότι μένω στη Ρόδο, όλοι ενθουσιάζονται. Για μία ακόμη φορά σας λέω ότι είμαι πραγματικά πολύ υπερήφανος που εδώ στο νησί άρχισαν όλα για μένα στο χώρο της διαιτησίας».
-Κλείνοντας τη συνέντευξη θα ήθελα να μου πεις την άποψη σου για το… πολυσυζητημένο V.A.R.;
«Είναι μεγάλη κουβέντα. Το V.A.R. είναι η μεγαλύτερη επανάσταση του ποδοσφαίρου. Αν αναλογιστούμε ότι το 2015 ξεκίνησε η συζήτηση, μέσα σε τρία χρόνια είναι ήδη μέρος της ζωής μας. Πιστεύω ότι θα λύσει πολλά θέματα, αλλά όχι τόσα πολλά όσα πιστεύει ο κόσμος. Το V.A.R. εξετάζει ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και εκεί που υπάρχει υποκειμενικότητα δεν θα μπορεί να επέμβει, οπότε πρέπει να εκπαιδεύσουμε λίγο και τον κόσμο. Σίγουρα όμως θα βοηθήσει σε πολλά πράγματα. Είναι απαραίτητο να μπει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η εγκατάσταση του στην Ελλάδα θα γίνει από την Πολιτεία, οπότε ο διαγωνισμός απαιτεί κάποιο χρόνο. Ωστόσο βρισκόμαστε στα τελευταία στάδια και όταν ο πάροχος εγκαταστήσει όλο τον εξοπλισμό, θα ξεκινήσει και η εκπαίδευση των διαιτητών, που επίσης είναι πάρα πολύ δύσκολη. Και σας το λέω εγώ που έχω πάρει τη συγκεκριμένη πιστοποίηση από την UEFA. Είναι δύσκολη και επίπονη διαδικασία για τους διαιτητές».
-Ένα μήνυμα από τον Τάσο Σιδηρόπουλο…
«Να είστε σίγουροι ότι θα κάνω πάντα ότι καλύτερο μπορώ για τη Ρόδο, τα Δωδεκάνησα και την Ελλάδα και θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια, ώστε να βγαίνει προς τα έξω το καλό όνομα του νησιού και της χώρας. Καλές γιορτές με υγεία σε όλο τον κόσμο».
