Έχοντας ζήσει από κοντά πάρα πολλά ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός στην Τούμπα, και άλλα τόσα διάφορα κρίσιμα ματς υψηλής επικινδυνότητας σε αυτό το γήπεδο, δύο είναι οι εικόνες συναισθημάτων που με έχουν σημαδέψει. Όχι αναφορικά με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, αλλά ο,τιδήποτε αφορά όλα τα υπόλοιπα.
Το πρώτο και κυριότερο είναι αυτό το κάτι που πάντα δημιουργούσε, πάντα δημιουργεί και πάντα θα δημιουργεί ολόκληρες γενιές ΠΑΟΚτσήδων. Αυτό που αυξάνει και πληθαίνει τη λαοφιλέστερη ομάδα της Β. Ελλάδας. Η ατμόσφαιρα της Τούμπας, η μυσταγωγία του γηπέδου, η αύρα και η ενέργεια που πηγάζει από τους χιλιάδες που κατακλύζουν τις κερκίδες.
Το άλλο όμως, μια πληγή που ανοίγει και κλείνει ανά περιόδους, δεν (με) επιτρέπει να φτάσει στο απόγειό της αυτή η ασπρόμαυρη τελετουργία. Το άγχος και ο φόβος μήπως ένας, 10 ή 50 περίεργοι χαλάσουν τη μεγάλη εικόνα και στιγματίσουν ολόκληρο το σύλλογο. Είναι τρομερό και αδιανόητο συνάμα να ζεις την απόλαυση και την ένταση ενός μεγάλου αγώνα, να αγωνιάς για το αποτέλεσμα που κρίνει τίτλους ή διακρίσεις, και παράλληλα να “σφίγγεσαι” όταν ο αντίπαλος κερδίσει ένα κόρνερ, και μήπως βρεθεί κάποιος να του πετάξει κάτι από την κερκίδα. Μήπως κάποιος θολωμένος ξυπνήσει στραβά και αποφασίσει να καταδικάσει έναν ολόκληρο σύλλογο και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους συνοπαδούς του.
Δε γίνεται ο ΠΑΟΚ να έχει να υποσκελίσει τόσα εμπόδια και εχθρούς, και στο τέλος να την… πατάει εκ των έσω. Δε γίνεται να έχει δώσει τόσες μάχες εναντίον του κατεστημένου και μετά να δίνει ξανά πάτημα σε αυτό για να συνεχίσει να τον κονταίνει, να τον υποβιβάζει και τον έχει δέσμιο της διαπλοκής και της βρωμιάς.
Δεν πιστεύω ότι στο ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό θα γίνει κάτι τέτοιο, δεν πιστεύω ότι δε μάθαμε από όσα πάθαμε, δεν πιστεύω ότι θα γλιτώσουν αυτή τη φορά από τίποτα οι “ερυθρόλευκοι”. Η αναμέτρηση θα έχει να κάνει μόνο με όσα θα γίνουν εντός αγωνιστικού χώρου, κι εκεί δεν έχω καμιά ανασφάλεια. Θέλω όμως να μου φύγει κι αυτό το υποσυνείδητο συναίσθημα. Μπορώ να μη φοβάμαι γαμώτο;
Πηγή: FORZA
