Ως πατέρας ΠΑΟΚτσής…
Γεια και χαρά σας. Με μια καινούρια λέξη, μπορώ να περιγράψω αυτό που έγινε την Κυριακή το βράδυ στην Τούμπα: Ηδονήκη!
Τόση ηδονή από μια νίκη του ΠΑΟΚ.
Αφού λοιπόν ο αλαζόνας αντίπαλος με τα ερυθρόλευκα, κατέβηκε να παίξει αυτήν τη φορά, χωρίς δήθεν τραυματισμούς από σερπαντίνες, χωρίς κολάρα, δαγκωμένα χειλάκια κλπ., απλά ξεμπροστιάστηκε!
Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών, γκρέμισε με γδούπο αυτό το σε σαθρά θεμέλια δομημένο αφήγημα περί «ομάδας που παίζει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα» και «που θα δείξει στην Τούμπα, ποιος αξίζει να πάρει τον τίτλο».
Ήταν τόση η άνευ ορίων προπαγάνδα τους, που το είχαν πιστέψει ακόμα και οι ίδιοι! Σαν να κοιτάζεται δηλαδή στον καθρέφτη η τύπισσα που είναι από ομορφιά ένα κράμα Γεωργίας Βασιλειάδου, Χορστ Χρούμπες, Κοστίν Λάζαρ και της Όλιβ του Ποπάυ (ήρωας για μένα) και να λέει «φτου σου κοπελάρα μου». Και να της λένε κι από πάνω οι δικοί της, «τι θεάρα είσαι εσύ, δεν φτουράει καμία μπροστά σου» κι αυτή να νομίζει ότι είναι το επόμενο Νο1 αγγελάκι της Victoria’ s secret….
Ποτισμένοι μέχρι το μεδούλι, από το ατέρμονο αυτολιβάνισμα, ήρθαν να παίξουν στην Τούμπα, έχοντας και την εντύπωση πως θα πάρουν και τα… παραδοσιακά σφυρίγματα 90-10 υπέρ τους. Ο ντεμέκ ηγέτης Φορτούνης, βούτηξε περισσότερες φορές απ’ ότι ο Τζόνυ Βαϊσμίλερ σε όλες τις Ολυμπιάδες αλλά και τα Ταρζάν μαζί! Εις μάτην οι βουτιές, αφού ο Ισπανός ήταν ρέφερι με κοχόνες ή για να το πω ελληνιστί, ήταν διαιτητής με… καμπανέλια!
ΟΛΟ το ματς την Κυριακή απέναντι στην κατά μπαρμπα-Σάββαν «ελληνική Μπαρτσελόνα»…………….(Σ.Σ. μικρή διακοπή ώσπου να στεγνώσουν τα πλήκτρα, γιατί από τα πολλά γέλια, έκλαψα λιμνοθάλασσες και «πότισε» το πληκτρολόγιο) αποτυπώνεται στα τρία περίφημα τάκλινκ:
Πρώτον, του παθιασμένου-θα φάω λαρύγγια αντιπάλων για πρωινό ως συνοδευτικό με τα κορν φλέικς μου- Βαρέλα (που αξίζει όλον το σεβασμό μας, γιατί παρ’ ότι δεν έχει ανανεώσει ακόμα, παίζει με ασίγαστο πάθος, σαν να μην υπάρχει αύριο) στο πλάγιο αράουτ!
Δεύτερον, το τάκλικ του τρελαμένου – δε δέχομαι να χάσω ούτε στην τσανταλίνα μανταλίνα – Μάτος κάπου στο κέντρο.
Τρίτον, του -τα μάτια μου βγάζουν φλόγες-Αντρέ, κάπου λίγο πριν το κόρνερ.
Είχαν και τα τρία αυτά τάκλινκ, μια κοινή κατάληξη: Ουρλιαχτά πάθους, πεταγμένες φλέβες στο λαιμό, σφιγμένες γροθιές. Η κραυγή τους αυτή, απελευθέρωσε τις πνιγμένες φωνές ΟΛΩΝ μας από την περσινή κλοπή του πρωταθλήματος, που ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέχασε…
Έγινε λοιπόν ένα τεράστιο και πολύ ηχηρό βήμα-μήνυμα προς όλους ότι ο ΠΑΟΚ είναι η επόμενη μεγάλη και καθαρή δύναμη. Φυσικά, το πρωτάθλημα ΔΕΝ έχει κατακτηθεί ακόμα. Μένουν άλλες 10 μάχες με απόλυτη εγρήγορση, προσήλωση και συγκέντρωση. Καμιά χαλάρωση, καμιά υποτίμηση. Για να φτάσουμε εκεί που πρέπει και δικαιούμαστε.
Κι έτσι, πρώτα ο Θεός, στις 5 Μαΐου το βράδυ, το πούλμαν με τον Ιβάν, την ομάδα και την κούπα του πρωταθλητή στην οροφή του, θα κάνει λόγω της κοσμοπλημμύρας ατελείωτες ώρες για να φτάσει από τη γωνιά Τσιμισκή-Εθνικής Αμύνης ως το Λευκό Πύργο!
ΥΓ.1: Ο Αντρέ πέρα από το άσβεστο πάθος του, όπου και να παίξει, σου δημιουργεί αυτή την εσωτερική ηρεμία, ότι θα τα καταφέρει όχι απλά να φέρει εις πέρας την αποστολή, αλλά και να διαπρέψει. Το γνωρίζει τόσο καλά το τόπι και η προσωπικότητά του ξεχειλίζει σε τέτοιο βαθμό, που απλά σκέφτεσαι μέσα σου ένα πράγμα: Τί πολυτέλεια που αυτός ο τύπος γύρισε στα μέρη μας, έγινε ένας από εμάς: ΠΑΟΚτσής, Τουμπιώτης για να ξαναφέρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο στον Πύργο τον Λευκό. Αδευτέρωτος ΑΡΧΗΓΟΣ…
ΥΓ2: Κρέσπο: Ο Ισπανός δεν θα γίνει ποτέ αφίσα σε παιδικό δωμάτιο από κανένα ΠΑΟΚτσάκι. Δεν θα πουλήσει πότε σαν τρελή η φανέλα του στην μπουτίκ. Κανένα lifestyle περιοδικό δεν θα τον βάλει στο εξώφυλλο, μια και δεν έχει πιασάρικη φάτσα. Αυτός είναι όμως, ο δικός μας φιλότιμος αθόρυβος εργάτης, πίσω στην άμυνα. Ίσως όλοι να νιώθουμε λίγο ένοχοι, γιατί αργήσαμε να καταλάβουμε την αξία αυτού του τύπου.
Η φάση που ξεκινάει πέντε μέτρα πίσω από τον Ποντένσε και τον προσπερνάει σαν να τρέχει Φεράρι με αντίπαλο ένα τρίκυκλο ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ με επιγραφή πίσω στην καρότσα «ΑΝ ΑΡΓΗΣΩ,ΦΑΤΕ», είναι άκρως χαρακτηριστική. Όπως και στο τέλος που οι ακατανόμαστοι δεν τηρούν το fair play και πάνε στο μούχτι να αλλάξουν πάσες, έρχεται με ένα μαρκάρισμα «αντίο ζωή- Ελένη Χατζηαργύρη, Μάρθα Βούρτση, Μπεάτα Ασημακοπούλου» , να πει στον Ποντένσε: ΟΧΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΤΕΤΟΙΑ. ΑΥΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ…
ΥΓ4: Άκπομ: Άλογο άγριο αχαλίνωτο που καλπάζει. Το αμέσως επόμενο πρωινό μετά την ημέρα που έφυγε ο Πρίγιοβιτς,, έβαλα έτσι για το χαβά, ένα στοίχημα με τους ακροατές μου στο ραδιόφωνο: Αν ο Άκπομ δε βάλει από εκεί και πέρα τουλάχιστον 9 γκολ μέχρι τέλους, θα αφήσω στην μπάντα τα «ποταπά» άσματα, το Βασίλη (ένας είναι ο Βασίλης), το Ζαφείρη (ένας είναι ο Ζαφείρης) το Δημάκη, τον Μπατή, τον Σαφέτη κλπ. και θα παίζω μια βδομάδα μόνο… Νατάσα Μποφίλιου! Όπως το πάει ο «τριπόδης» Άγγλος…ντιπ για ντιπ χλωμή τη βλέπω την Μποφίλιου!
Ο Τσούμπα, μεγάλωσε ξεπατικώνοντας στο ίδιο προπονητικό κέντρο της Αρσεναλ, τα απαράμιλλα τελειώματα του απόλυτου μετρ του είδους Τιερί Ανρί. Και τα δυο του γκολ και το ακυρωθέν και το 3-0, είναι παστελώματα υψηλής τεχνικής. Όλη του η συμπεριφορά, τα πατήματά του, το άλμα του, η έκρηξή και ο διασκελισμός του, δείχνουν ότι βρήκαμε Υπερατού φοράκλα. Άσε που μετά τη φυγή του Πρίγιοβιτς, η μπάλα περνάει πλέον από πολλά περισσότερα πόδια και υπάρχει πλουραλισμός και στο σκοράρισμα και στο πως αναπτύσσεται η ομάδα!
Φυσικά την ομαλή, «αναίμακτη» και αθόρυβη μετάβαση στην μετά Πρίγιο εποχή την πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό ο… Αλεπουδέσκου, αλλά και ο κόσμος που αντιμετώπισε το όλο θέμα με τρομερή ωριμότητα και εξυπνάδα. Την επόμενη φορά θα αναφερθώ εκτός από τον Ραζβάν, σε τρεις ακόμα, (Μπίσεσβαρ, Πασχαλάκη, Ζαμπά) που έχουν το δικό τους τεράστιο μερίδιο στη φετινή πορεία.
ΥΓ.5: Ως (κάθε) πατέρας ΠΑΟΚτσής, έτσι κι εγώ, που μάλιστα έχω και έναν γιο και μια κόρη (άρα με «πιάνει» 100% το σύνθημα), προσπάθησα και προσπαθώ να μεταφέρω στα παιδιά μου, γιατί έγινα ΠΑΟΚ, τί σημαίνουν τα 4 Ιερά γράμματα, γιατί είμαστε περήφανοι γι’ αυτά, τί είναι οι αλησμόνητες Πατρίδες, γιατί επιλέξαμε με όλο μας το είναι αυτήν την Ιδέα, χωρίς να περιμένουμε πρωταθλήματα ή κύπελλα να «τροφοδοτήσουν» την χωρίς όρια αγάπη μας για τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών και όσα αυτός πρεσβεύει.
Όπως κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής, δίδαξα και διδάσκω στα παιδιά μου το σεβασμό στον απέναντι, που μπορεί να υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Δίδαξα και διδάσκω την υπομονή, την ψυχραιμία στην αδικία και την προσήλωση στις απαράβατες αρχές μας. Κυρίως όμως, προσέχω να μη γίνουν ποτέ μα ποτέ σαν κάποιους άλλους. Όπως για παράδειγμα αυτοί οι ποδοσφαιριστές που έβριζαν εν χορώ εμάς και τα παιδιά μας. Λίγες μέρες πριν έρθουν και τιμωρηθούν αγωνιστικά μέσα στην Τούμπα…
ΥΓ.6: Λες και το έβγαλε επίτηδες το κομμάτι «Σαλονίκη», δύο μέρες πριν το ατελείωτο γλέντι της Τούμπας με αυτούς, ο Δημάκης. Εμείς πειράζει που αλλάζουμε μια λεξούλα (μαντέψτε ποια), όταν το λέμε το πρωί στην εκπομπή;
“Έτσι το κάνουμε στη Σαλονίκη
κανείς δε μένει τα βράδια σπίτι
κι αν θες απόψε να στ’ αποδείξω
έλα στην Τούμπα να σου το δείξω”
ΥΓ.8: Περισσότερο από ποτέ… Ζούμε Μεγάλες Στιγμές, αλλιώς… Ζ.Μ.Σ.
