Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Η ρητορική του Ολυμπιακού την τελευταία διετία σε όλα τα ζητήματα βασίζεται αποκλειστικά σε όλα όσα ειρωνεύονταν τις δύο προηγούμενες δεκαετίες!
Ρίχνοντας κάποιος μία πολύ προσεκτική ματιά στα ερυθρόλευκα ΜΜΕ και στην περιγραφή της αναμέτρησης της Εθνικής Ελλάδας με την Βοσνία θα νόμιζε ότι η απόδοση του Κώστα Φορτούνη ήταν απείρως πιο σημαντική από το αποτέλεσμα. Τεράστιες φωτογραφίες του Τρικαλινού μέσου, πηχυαίοι τίτλοι αφιερωμένοι σε αυτόν και το αποτέλεσμα κάπου χωμένο με μικρό γράμμα.
Προχωρώντας σε μία προσεκτική ανάγνωση των «ερυθρόλευκων» opinion makers θα έβλεπε μία κοινή προσπάθεια να μεγεθυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η συνεισφορά του Ολυμπιακού στην άμεση (Φορτούνης, Κούτρης, Μασούρας), αλλά και στην έμμεση στελέχωση (Σιόβας, Σάμαρης, Κολοβός, Μήτρογλου) αυτής της ομάδας.
Μία επιχειρηματολογία που είχε ως σκοπό να δείξει ότι ο Ολυμπιακός έχει το πιο… ελληνικό ρόστερ στην χώρα εν συγκρίσει με τους άμεσους ανταγωνιστές του. Μία επιχειρηματολογία που είχε ως σκοπό να δείξει ότι ο Ολυμπιακός είναι ένας ευεργέτης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι όμως έτσι;
Ήταν μία όμορφα δομημένη προσπάθεια, η οποία όμως μπάζει από παντού. Κι αυτό γιατί στην κορυφαία εθνική ομάδων όλων των εποχών, αυτή του Euro 2004 οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μόλις τέσσερις εκπροσώπους (Κατεργιαννάκης, Βενετίδης, Καφές, Γεωργιάδης), που είχαν από μικρή έως ελάχιστη συνεισφορά στην κατάκτηση του τροπαίου. Ποιο ήταν τότε το αφήγημα στους άμεσους ανταγωνιστές (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) που αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά εκείνης της εθνικής, αλλά εντός συνόρων έτρωγαν τα μούτρα τους από το γνωστό… τείχος; Πως «ο πρόεδρος φέρνει παιχταράδες», πως «οι ξένοι κάνουν την διαφορά», πως «με Γκουμομπασινάδες δεν κάνεις ομάδα». Γραμμένα, χιλιοειπωμένα. Τώρα όμως που η κατάσταση έχει αντιστραφεί, η κασέτα παίζει ανάποδα. Διότι έτσι συμφέρει.
