Οι 40ρηδες ΠΑΟΚτσήδες με δυσκολία θυμούνται το πρωτάθλημα του 1985. Σκόρπιες εικόνες, μικρές σταμπαρισμένες στιγμές στο μυαλό. Οι μεγαλύτεροι τα έζησαν από κοντά, με πιο έντονη συμμετοχή στα όσα διαδραματίζονταν, άλλοι έχοντας στο μπαούλο των αναμνήσεων και τις επιτυχίες της ομάδας της δεκαετίας το 70′. Από τότε όμως πέρασαν πολλά χρόνια. Το know how ξεθώριασε, η διαχείριση της μακράς προσπάθειας μιας σεζόν και τελικά της δικαίωσης έχασε τη ζωντάνια της. Σα να μοιάζουν όλα ότι ξεκινούν από την αρχή. Σα να τα ζεις πρώτη φορά, ακόμα κι αν έχουν γίνει κάποτε κομμάτι της ζωής σου.
Οι κάπως νεότεροι, αλλά και όσοι μπήκαν πρόσφατα στο τριπάκι του ΠΑΟΚ και του “πότε θα τον δούμε πρωταθλητή” είναι επίσης απαίδευτοι σε τέτοιες διαδικασίες, αλλά φυσικά και τυχεροί που ξεκινούν σε τέτοιες ιδανικές συνθήκες τον “ασπρόμαυρο” βίο τους.
Το τέσσερα κύπελλα της τελευταίας 20ετίας ξανάφεραν στο στόμα όλων τη γεύση της επιτυχίας, αλλά στη λογική της “ξεπέτας”. Έντονα συναισθήματα μικρής διάρκειας. Το ελάχιστο δυνατό φιτίλι για μια έκρηξη χαράς. Ένα τρόπαιο των 90 λεπτών, της μιας ανάσας, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο τίτλος του “τώρα”, του “απόψε”, χωρίς να κοιτάς σχεδόν καθόλου πώς έφτασε ως εκεί, στη στιγμή της κορύφωσης. Το παίρνεις και φεύγεις.
Το πρωτάθλημα είναι μια ολότελα διαφορετική ιστορία. Θα περάσεις από 1000 κύματα, άλλα μικρά άλλα γιγάντια, θα κάνεις στάσεις, θα απογοητευτείς, θα φοβηθείς, θα είσαι σίγουρος, θα αλλάξεις δεκάδες συναισθήματα, θα απομακρυνθείς, θα φτάσεις πιο κοντά, θα το πιστεύεις κάθε Κυριακή και περισσότερο, αλλά και πάλι δε θα το συνειδητοποιείς. Θα φτάνεις στο σημείο να λες ότι δε γίνεται να αποτύχω, αλλά και πάλι θα κρατιέσαι. Θα πρέπει να ζεις και να πεθαίνεις κάθε μέρα, για μήνες ολόκληρους, με την εικόνα της δικαίωσης, μέχρι αυτή τελικά να έρθει.
Η ανηφόρα ήταν μεγάλη για όλους. Η κορυφή φαινόταν κάθε βδομάδα και περισσότερο, και πιο καθαρά. Για να βάλεις όμως τη σημαία σου εκεί, πρέπει να την πατήσεις, να την κατακτήσεις. Φτάσαμε μισό βήμα πριν, έχουμε πιάσει τον ιστό και είμαστε έτοιμοι να τον καρφώσουμε στο έδαφος. Κι από εκεί, το πιο ψηλό σημείο, μπορείς να δεις όλα όσα πέρασες και ανέβηκες. Ένα μακρύ ταξίδι μιας έκστασης που πλέον όλοι δικαιούμαστε να νιώσουμε…
Πηγή: FORZA
FACEBOOK PAGE: Thodoros Hastas
